Komentarz do komentarzy /5 sierpnia 2008/

Witam, burzliwie się zrobiło przy komentarzach. W sumie nie wiem co wam napisać. Nie wiem dokładnie, co miała na myśli osoba pisząca, że nie powinnam na siłę trzymać Agi przy życiu. Przecież nie można zmusić człowieka, nawet bardzo młodego, żeby żył! Można jedynie sprawić, żeby umarł. Myślę jednak, że nie o to chodziło, bo przecież nie myślicie, że powinnam odłączyć ją od respiratora na oiom-ie????
Sama myśl przeraza mnie. Z jakiegoś powodu udało nam się ją odratować. Agi jeszcze wam wszystkim pokaże co jest warta! Skąd wiecie, czy nie pozwoliłam jej odejść? Czy się z nią nie pożegnałam? Czy się nie modliłam? Czy nie oddałam swego życia za jej życie? Bo nie napisałam o tym? A nie pomyśleliście, że takie wspomnienie jest bolesne? Powiedzcie mi jak to jest, ze idąc do osoby, która powinna podtrzymać was na duchu, słyszycie że „lepiej, żeby odeszła do aniołków. Przecież nie chcę mieć córki takiej jak ta aktorka”. A czy ktoś pytał się Ewy Błaszczyk ile walki włożyła i wkłada w ocalenie swojej Oli? Każda kochająca matka będzie walczyła o swoje dziecko. Słusznie ktoś napisał „nieważne jaka jest, ważne, że jest”. Dopóki żyje jest nadzieja na to, że przeżyje i się wybudzi. Jeżeli w ten sposób podchodzilibyśmy do każdej chorej osoby, po co leczenie. Po co medycyna? W jakim celu szukamy lekarstwa na raka, eids?
Nie, nie będę przepraszać! Jestem tylko człowiekiem. Słabym człowiekiem, który nie radzi sobie ze swoimi problemami. Nie użalam się nad sobą, w każdym razie staram się. Często mam smutne i niedobre dni. Jestem wtedy rozbita. Nie potrafię sobie znaleźć miejsca. Łzy same płyną mi z oczu, jak patrzę na zdrowe dzieci. Są to łzy żalu, zazdrości i smutku. Bo moja Agi śpi i nie może robić tego co powinna robić zdrowa dwulatka! Nie, to nie jest sprawiedliwe. Kto wam jednak powiedział, że życie jest sprawiedliwe.
Jedna z was napisała, że ile ludzi tyle poglądów. Właśnie i na tym to polega. Ktoś umieścił post, który zranił nie tylko mnie, ale także osoby rozumiejące moją sytuację. Oni też umieścili tam swoje poglądy. Dziękuję wam za to. Poczułam się znacznie lepiej, jak przeczytałam wasze komentarze. Zrozumiałam, ze jednak nie jestem taka zła, że to co zrobiłam i robię nie jest wcale niczym złym. Możliwe że robię zbyt mało, ale to już inna sprawa!
Cieszę się, że prawdziwi przyjaciele zawsze znajdą sie kiedy ich potrzebuję!