Pomieszane myśli /29 grudnia 2011/

Kończy się rok 2011. W tym okresie poświątecznym siedzę sobie z Agulką i myślę, jaki był dla nas ten mijający czas. Pierwsza moja myśl jest taka, że nie był to najlepszy rok. Jednak, jak tak zagłębię się w minione dni, to stwierdzam, że był taki, jak kilka ostatnich. A zła ocena jest skutkiem nastroju w jakim jestem, żegnając się ze Starym Rokiem. Jasne, było trochę niepowodzeń, wylanych łez i złych dni. Agnieszka miała całą masę antybiotyków, średnio raz w miesiącu. Wykryliśmy pałeczkę ropy błękitnej. Mojego biedactwa nie opuszcza ból, którego powodem są stałe kontuzje związane ze słabymi mięśniami i stawami.
Z drugiej strony jednak udało nam się przeprowadzić na duże, ładne mieszkanie. Nie wiem jak długo jeszcze tutaj pomieszkamy, jednak cieszę się z tego co mamy. Pozbyliśmy się tamtego, toksycznego mieszkania. Byliśmy na turnusie, razem z tatą. Z czego jestem najbardziej zadowolona.
Kupiliśmy sprzęt niezbędny dla Agusi za 1% z 2009 roku, a z 2010 udało już nam się kupić wózek, a za zlecenie z NFZ parasolkę. Stać nas na rehabilitację, na leki.
Tak piszę, wyliczam i wiecie, nie widzę nic, co zrobiłabym tylko dla siebie. Myślę jednak, że takie jest życie rodzica. I nie jest istotne, czy to dziecko jest zdrowe, czy niepełnosprawne. Kochamy je bezgranicznie i myślimy jak udoskonalić, i ułatwić mu życie. Nie wiem czy byłoby tak samo, gdyby Agiś była zdrowa, pewnie się nie dowiem. Wiem jednak, że jak udaje mi się zrealizować plany związane z ułatwieniem jej życia, to i ja jestem zadowolona.
W środę, przed świętami wyskoczyłam jeszcze do miasta pokupować drobiazgi pod choinkę. Jednak doznałam dziwnego uczucia. Jakbym znalazła się w obcym mieście. Nie pamiętam kiedy ostatni raz chodziłam po sklepach. Moje wyjścia na zakupy, ograniczają się do marketów. Z Agnieszką na spacery jeżdżę po osiedlu, nie zapuszczam się w stronę centrum. Dziwne takie to wszystko się zrobiło. To chyba przez brak zimowej pogody. Człowiek chodzi jakiś zakręcony i nie wie co ze sobą zrobić.
Święta, choć udane, zmęczyły mnie trochę. Kilka dni przygotowań, a w Wigilię ma się wrażenie, że właśnie minęły. W Pierwsze Święto też mieliśmy gości, natomiast w drugi dzień świąt, poszliśmy na spacerek i odwiedziliśmy przyjaciół. Powiem Wam, że miło było usiąść i się gościć ;)) Taka odmiana po dwóch dniach odgrzewania, podawania i zmywania. Jednak było miło i nie przeszkadzało mi to ani trochę. Sylwester zapowiada się podobnie. „Zaprosiło się” kilka osób, czym jestem zaszczycona i szykuje się miły wieczór.
Agniesia przetrwała święta, mimo mojego najczarniejszego scenariusza. Już dwa lata z rzędu jeździmy w święta na pogotowie, bo królewna nam choruje. Udało się przetrwać tym razem. Mam nadzieję, że i w Nowy Rok wejdziemy zdrowi.
Popsuł się jednak nam kręgosłup i to bardzo boleśnie. Tydzień przed świętami i ten tydzień przyjeżdża do nas ciocia Asia. Wróciła w końcu do pracy, a my się cieszymy. Agniesia pozwala jej pracować ze sobą i świetnie się komunikuje z ciotką. No i padło w środę na ciocię nastawianie (bardzo bolesne) krzyżyków. Moje biedactwo. Przez dwa tygodnie nie było problemu ani z kręgosłupem, ani bioderkami. Sama nie wiem jak jej pomóc i to mnie najbardziej przytłacza. W tym wypadku skończyło się Ibumem, bo tak bardzo ją bolało.
Nowy Rok zapowiada się dość medycznie, więc nie chce mi się nawet go zaczynać, ale wiem, że muszę.
Miłych przygotowań do Sylwestrowej zabawy kochani :)))