Cieszmy się z takich małych cudów! /26 grudnia 2008/

No i święta mijają jeszcze szybciej niż nadeszły. Jak to jest, że wszyscy czekają na dzień a kiedy nadchodzi nawet nie zdajemy sobie sprawy jak szybko mija. A u nas znowu żadnego tak bardzo wytęsknionego cudu nie było. Zaczynam się przyzwyczajać do myśli, że ów cud nie nadejdzie. Jest bardzo bolesna a jednocześnie najbardziej realna myśl. Może zbyt dużo wymagam, może to nie o taki cud chodzi. Może wszystko przychodzi powoli, małymi kroczkami. Te święta nie były takie bezowocne dla naszej małej królewny. Generalnie muszę powiedzieć, że decyzja o spędzeniu tych świąt w naszym własnym gronie była bardzo słuszna. Potrzeba nam spokoju i własnego towarzystwa. Przyznaję, ze przygotowanie wieczerzy było dla mnie nie lada wyzwaniem, po pieczeniowym maratonie. Jednak takie dni są tylko raz w roku, można się poświęcić :)) No, ale po kolei.
W Wigilię wydałam resztę placków i sprawa się rypsła, bo okazało się, że strudel i makowiec nienależą do najsmaczniejszych. Coś nie tak z makiem. Nawet nie wyobrażacie sobie jakiego mam dołka z tego powodu. Cóż jak to powiedziała moja przyjaciółka, nie zawsze można osiągać sukcesy. A z doświadczenia wiem, że jak mi na czymś bardzo zależy, to z reguły coś nie wychodzi! Cóż mam nadzieję, że zostanie mi to wybaczone.
Do wieczerzy zasiedliśmy koło 17. Agiś nie darowała i również musiała zasiąść przy wigilijnym stole. Swoją zastawę miała. Całkiem zadowolona siedziała u mamusi na kolankach. Moja mała Śpiąca Królewna…
W Boże Narodzenie Agiś zrobiła nam niespodziankę i po wymasowaniu buźki szczoteczką zjadła całą łyżeczkę startego jabłuszka!!! W końcu tatuś uwierzył, że to możliwe. Arek pracując, nigdy nam przy rehabilitacji nie towarzyszy, nie wierzył, że Agi połyka. No i udało się. Kilka osób nas odwiedziło.
Sama nie uwierzyłabym, gdybym nie widziała. Wyobraźcie sobie, że Aginek łyka wszystkie emocje z którymi przychodzą do nas ludzie. No bo jak wytłumaczyć jej stres, po wyjściu gości. Powtarza się to zawsze, przy tych samych osobach, albo kimś, kto z wielkim lękiem pierwszy raz do nas przychodzi. Może spodziewają się zastać małego, sztywnego stworka? Nie, głupoty gadam, to zwykła ludzka obawa przed nieznanym. Wszyscy rodzice niepełnosprawnych dzieci wiedzą dokładnie o czym mówię.
Dodatkowo, Agiś zaczęła się wybitnie rozglądać na wszystkie strony. Mała wiercidupcia! W Wigilię Agiś zaczęła się rozglądać i na polecenie szukała wzrokiem swojego pieska Serduszka. To różowy piesek od małej Oliwki. Agiś go uwielbia. Oliwka, to mała dziewczynka w wieku Aginka. Buziaczki dla Ciebie skarbie!!
Serdeczne podziękowania za paczki z prezentami i kartki z życzeniami od wszystkich, którzy o nas pamiętali.
Dostaliśmy też wyciąg z banku i bardzo dużo wpłat na wózek dla Agusi. Trudno znaleźć słowa wdzięczności! DZIĘKUJEMY!!!
Wczorajszy dzień zakończył się duuużym pawiem. No niestety, koło północy Agiś zwymiotła całe mleczko. Tak bywa z małymi dziećmi. Stres, ból brzuszka i bardzo dużo wydzieliny… Nasze małe kochanie!
Moi mili, życzę Wam wielu przyjemności w te kilka pozostałych dni odpoczynku. Serdecznie wszystkich pozdrawiam.
Agiś i jak podobały Ci się twoje pierwsze święta w domku?