Co z tą służbą zdrowia????????? /3 marca 2013/

Dzisiaj się zdenerwowałam, tak na poważnie. Przelało się. Nie, nie chodzi tu o sytuację Agnieszki, aczkolwiek nas też już takie coś spotkało. Wiadomości głośno donoszą o kolejnej niepotrzebnej śmierci dziecka. Dlaczego? A dlatego, że ktoś uznał matkę za nadgorliwą i nie był łaskawy wysłać karetki. Dziecko z temperaturą przekraczającą 40 stopni to dramat. Nie trzeba skończyć medycyny, aby wiedzieć, że jest to śmiertelne niebezpieczeństwo. Każdy z rodziców z drżącym sercem patrzy na cyferki termometru, kiedy mierzy gorączkę rozpalonemu dziecku. Jeżeli przekracza 39 kresek, siedzimy murem przy dziecku, chłodzimy, podajemy leki i co kilka minut sprawdzamy, czy aby nie podeszła gorączka wyżej. Powiedzcie mi, do kogo mamy się zwrócić o pomoc, jeśli nie do lekarzy? Czy jeżeli rodzic spokojnie i racjonalnie stara się wytłumaczyć lekarzowi, do którego został przełączony, co dzieje się z dzieckiem, to znaczy, że nie potrzebna pomoc? Oznacza to, że musimy krzyczeć, płakać i błagać o pomoc?
Oczywiście sprawą zajęła się prokuratura, lekarz pewnie się obroni i nie poniesie konsekwencji prawnych, jak to zwykle bywa w naszym kraju. Sprawa będzie ciągnęła się latami… Jednak jak się do tego ma rozpacz rodziców? Kto im zwróci ukochaną córeczkę? Kto rozpędzi rozpacz, jaka ich ogarnęła? Serce mnie boli, bo pamiętam słowa sanitariusza, któremu oddawałam dziecko mówiąc „szybko”, on z pogardą odpowiedział „tak, teraz to szybko”. Nie wiem do dziś o co chodziło, bo wzywałam pogotowie w kilkadziesiąt sekund od zadławienia. Jednak rozmowa z dyspozytorką ciągnęła się bardzo długo.
Wysłuchałam dzisiaj wielu komentarzy, polityków, dziennikarzy, czy słowa protestu Jerzego Owsiaka. Myślę sobie, że w naszym kraju nie zmienia się nic. Zaledwie pół roku temu nagłośniono śmierć maleńkiego Bolka, któremu wystarczyło zrobić morfologię, żeby podjąć próbę ratowania życia. Dwa tygodnie temu śmierć Oskarka. Jak wynika z reportaży, lekarz pierwszego kontaktu, neurolog, nie zainteresował się sześcioletnim dzieckiem o wadze nie przekraczającej 8 kilogramów. Dlaczego dziecko w jego wieku nie zostało skierowane do gastrologa, do poradni żywienia? W jakimś celu takie specjalizacje istnieją!!
Czy my, jako rodzice musimy wiedzieć wszystko? Owszem, przyznaję, że ja pojechałabym z dzieckiem do szpitala, jeżeli pogotowie by do mnie nie chciało przyjechać. Niedowagę Agnieszki próbowaliśmy zwalczyć wysokokalorycznymi odżywkami. Jednak w szpitalu też nie udzielano  nam należytej pomocy. Zdarzyło się, że musiałam sama nastawiać biodro dziecku, bo rehabilitantka nie chciała do nas przyjść w CZD. Argument? Nie zna dziecka… Już kiedyś jechaliśmy do Poznania, jak Agnieszce pękł pierwszy balonik przy PEG-u, bo chirurg nie pofatygował się nawet, żeby zajrzeć do nas. Powód? To nie jego broszka… Tylko teraz ja, mam doświadczenie, wiedzę, jeżeli mogę ośmielić się tak powiedzieć. Mam odwagę i wiem czego mogę się domagać. Nie każdy jednak wie co zrobić. Panika i strach czasami nas paraliżują. Jeżeli lekarz, mówi, że nie ma powodu do obaw, to komu mamy w końcu zaufać??? Wychodzi na to, że tylko sobie i własnej intuicji. Ja od urodzenia Agnieszki od zawsze wolałam być nazywana przez naszą pediatrę panikarą, niż przebywać z dzieckiem na oddziale pediatrycznym. Dlaczego Hospicjum Domowe, zamiast pomagać dzieciom, wypisuje je z grona podopiecznych? Zostawia rodziców samych sobie. Musimy sami dbać o nasze dzieci i „bawić się” w laryngologów, bo specjalista uznaje, że nie ma dziecięcej specjalizacji i nie wymieni rurki.
Przeraża mnie to wszystko. Szpitale nie są dofinansowane, a olbrzymie pieniądze z naszych wypłat przekazywane są na fundusz zdrowia. Czy za kilka lat zostanie nam kilka jednostek w wojewódzkich miastach, bo powiatowe zbankrutują? Czy naprawdę lekarze nie pamiętają swojej przysięgi złożonej po zakończeniu studiów? Co będzie z naszym życiem, naszymi dziećmi, jeżeli nic się nie zmieni?
Moja frustracja jest spowodowana przejściami, które mamy za sobą. Jednocześnie odbiło się to dużym piętnem w nas i dlatego płakać mi się chce jak widzę takie rzeczy. Zdrowe, piękne dziecko umiera, bo nie wysłano karetki na pierwsze zgłoszenie. Ważniejsze było to, żeby szpitala nie obciążyć za wyjazd niepotrzebny. A może tak szklane kule, karty tarota, jakaś wróżka na etacie w szpitalach na dyżurach? Myślę, że to by rozwiązało problemy z niepotrzebnym wysyłaniem karetek!
Kochani, jak macie wątpliwości, dziecko w samochód i na pogotowie!! Nie ryzykujcie życia swoich najbliższych. Tam muszą już się wami zająć!!!
Pozdrawiam i mimo wszystko życzę udanej niedzieli!