Dobre rady z NFZ /1 lutego 2012/

Dzisiaj krótko o moim załatwianiu, trochę za mocne słowo, refundacji na Pulmicort. Po konsultacji z naszą pediatrą, uznałyśmy, że warto najpierw dowiedzieć si, czy składanie takiego wniosku ma jakikolwiek sens. Jeden numer na centralę, ale co tam, cierpliwość popłaca. Za 8 razem się dodzwoniłam, nie jest źle. Poprosiłam o rozmowę z Działem Gospodarki Lekami, a tam, bardzo miła Pani, przejęła się naszą sytuacją, ale nie mogła nic zrobić. Podała nazwisko i numer konkretnej osoby do której mam dzwonić w sprawie wniosków indywidualnych. Tym razem tylko dwa razy, ale dodzwoniłam się. Tylko po co?
Pani, lekko wystraszona i w końcu zniesmaczona moim telefonem, burknęła, że to nie jej wina, że nic się nie da zrobić. A ja tylko prosiłam o pomoc a nie wrzeszczałam na nią. No i mam podziękować Ministrowi Zdrowia (dziękuję), a najlepiej zapytać się Pani w aptece o tańszy zamiennik!!! Dlaczego nie lekarza? Prosiłam o jakąkolwiek podpowiedź co robić, nic, nic się nie da zrobić. W jakim celu w takim razie jest stanowisko do rozpatrywania wniosków indywidualnych? Za głupia na to jestem…
Pani doktor „ucieszyła się”, bo może Pani w aptece poda jej zamiennik, bo ona takiego jeszcze nie znalazła. Problem wygląda tak, że do tej pory płaciliśmy za lek 3,20 zł, a teraz 106 zł, dlatego szukam możliwości refundacji. Napisze jeszcze pismo do centrali w Warszawie i zobaczymy. Może odpowiedzą.
Przerażające jest to, ze to nie jedyny taki lek. Ja nie wiem jak sobie radzą ludzie, którzy muszą teraz wydawać kilka razy więcej na zdrowie. Zwyczajnie nie stać nas na leczenie. No i po co płacić składki chorobowe i zdrowotne? Ja się tylko cieszę, że Agnieszka nie bierze aż tyle lekarstw. Musimy sobie poradzić, no i sobie poradzimy, ale niesmak pozostaje.