I znowu pękł balonik!!!!!!!!!! /23 lutego 2009/

Cała niedziela była poświęcona Aginkowi. Na małą godzinkę tylko wyjechałam po mały wózek Agniesi, bo musiałam go wyprać. Jest już komuś potrzebny. Po co ma leżeć i się kurzyć. Jak wróciłam, moje dziecko niemal wpadło w moje ramiona. Co widać na poniższym zdjęciu. Moja mała kruszynka nie spuszczała ze mnie oczu. Tym razem to nie była niedziela taty i Agi. To była niedziela mamy i Agi. A tata ważne, że był w pobliżu. Wieczorem Agiś wykąpaliśmy i czyściutka poszła grzecznie spać.
Dzisiaj od rana miałam sporo załatwiania na mieście. Przyjechała mama z bratem i zostali z Agi. A ja biegiem przez miasto. Urząd miasta, bank, firma, przychodnia, apteka, sklep medyczny, drogeria i na tym musiałam zakończyć rajd. Mama zadzwoniła, że przyjechała pediatra z hospicjum. Dzisiaj już słowem nie odezwali się na temat wypisania nas z hospicjum. Ciekawe jak długo. Znowu byli zawiedzeni, że nie mogą wypisać nam recepty. Rano dzwoniłam do hospicjum, bo Agi ma już 6 tygodni rurkę i czas najwyższy ją wymienić. Nic nie wspomnieli, że jedzie pediatra. Okazało się, że jakieś 1,5 tygodnia temu jeździł nowy anestezjolog. Dlaczego do nas nie dojechał??? Może my od macochy? Się wkurzę to sama jej wymienię rurkę i znowu będzie jazda!
Od rana próbowałam się dodzwonić do naszej Pani chirurg do centrum. Cały czas była na bloku. Dopiero po południu rozmawiałam z chirurgiem i on wziął moje dane i obiecał przekazać informację Pani doktor.
Rehabilitacja nam się pochorowała i może jutro ktoś dojedzie. Jutro wtorek… Dogoterapia! Kurcze, zapomniałabym! Naprawdę zaczynam wariować!
Jak tata wrócił, zajął się Aginkiem. Pokołysali się w rytm Metody Knill’ów. Dzięki Haniu za pomoc. Też popróbujemy, będziemy się kołysać jak Wy z Kajtusiem! A mam poleciała na pocztę wydać pół wypłaty taty! Aż mnie serce boli jak płacę rachunki.
Ponieważ Agiś po ćwiczeniach zaczęła przysypiać, zabrałam się za jej przebieranie. Ściągam pieluszkę, a tam pupka we krwi. Jeszcze rano miała pupcię wygojoną! Za telefon i do Pani doktor. Kazała z gołą pupą na maksa trzymać. A jak nastanie potrzeba kładzenia spać, to tormentiolem (jedyna dostępna maść w moich zasobach!)grubo posmarować. Jak do jutra się nie zagoi, to wypisze receptę. Opowiedziałam przy okazji nasze sobotnie przygody i przeżycia. Trochę mnie rozczarowała. Powiedziała, że NFZ nie będzie prawdopodobnie chciał utrzymywać takiej bandy oszalałych kobiet! Do tego pozostawienie dzieciów z ojcami… To niekoniecznie najszczęśliwszy pomysł. Chyba faktycznie założę swoją własną klinikę i dla nas tam zrobimy sobie kącik! Tak będzie bezpieczniej. Dana będzie nam „soczki” przynosiła… Fajnie będzie! Zobaczycie!
Odłożyłam telefon i zabrałam się za dalsze przebieranie Agniesi. Jak mnie szlag nie trafi na miejscu! BALONI PĘKŁ I CEWNIK FOLEYA WYSZEDŁ Z ŻOŁĄDKA!!!! Jasna cholera! Dobrze, że ja sobie w sobotę w aptece kupiłam zapas! Starałam się jak mogłam opanować drżenie rąk. Rękawiczki, cewnik, gaziki jałowe, skinsept, sól fizjologiczna, strzykawka. Do dzieła! Arek tylko grzecznie wykonywał polecenia. Najgorsze, że nie mogłam napełnić tego cholernego balonika solą! Ten cewnik był troszkę inny niż ten poznański! Jednak udało się! wyciągnęłam cewnik i się zatrzymał  w żołądku. Oznacza to, że balonik się napompował i uszczelnia otwór. Chyba!
Panie doktorze z chirurgii w Wągrowcu! Może Panu pokazać jak to się robi!? Mogę jeszcze pokazać jak wymieniać rurki tracheostomijne. Wiecie, tak się zastanawiałam nad naszym życiem. Życiem rodziców dzieci chorych i niepełnosprawnych. Powiedzcie jak to jest, ze my to wszystko musimy umieć zrobić. Jak to jest, że lekarz, który powinien nas wesprzeć, pocieszyć, pomóc, nie przychodzi na ratunek naszemu dziecku? Jeżeli tak to wszystko ma wyglądać, to może my się zaczniemy uczyć medycyny? I tak jak powiedziała mama dziewczynki z chorym serduszkiem, czekając na operację. Przez rok, sama by się tego nauczyła. Przez cały czas miałam dużo cierpliwości i często usprawiedliwiałam niektórych lekarzy. Jednak w momencie, kiedy ten nie chce przyjść do mojego dziecka i obejrzeć jej, a drugi wkurza się na mnie, że jestem nerwowa… Czara się przelała. Ja wiem, nic się nie stało, bo to na szczęście nie było aż tak groźne. Jednak moja wyobraźnia pracuje. A jakby Agnieszka przyjechała do szpitala właśnie wtedy jak ten chirurg miał dyżur? Ona by nie żyła. Bo on się boi małych dzieci! Gratuluję Panie doktorze, gratuluję! Myślę, ze prześlę Panu treść przysięgo Hipokratesa. Podejrzewam, że przez te lata zapomniał Pan jej treści!
Tekst przysięgi:
Przysięgam uroczyście że,życie moje poświęcę służbie ludzkości; nauczycieli moich szanować będę za wiedzę, którą im zawdzięczam; zawód mój wykonywać będę z sumiennością i godnością; troska o zdrowie chorych będzie moim pierwszym obowiązkiem; powierzone mi ich tajemnice szanować będę;podtrzymywać będę ze wszystkich moich sił honor i szlachetne tradycje mego zawodu; koledzy moi będą mi braćmi; nie dopuszczę, by religijne,narodowe, rasowe, polityczne lub społeczne względy były przeszkodą w spełnianiu mego obowiązku wobec cierpiącego; mieć będę najwyższy szacunek dla życia ludzkiego już od chwili jego poczęcia; nie użyję mej wiedzy lekarskiej przeciw prawom ludzkości nawet pod presją groźby; z własnej woli, na mój honor uroczyście oświadczam, że tej przysięgi dochowam.
To tak dla informacji! Już się tak nie boję wymiany tego cewnika, ale dlaczego on dzisiaj pękł… Nie wiem. A ja w domu nie mam ani jednego więcej cewnika.
Agnieszko, ja Cię tak bardzo przepraszam. Za całe cierpienie, które musisz znosić. Dlaczego ja tą parówkę Ci wtedy dałam! Dlaczego?!?!?!?!?!?! Wybacz głupiej matce skarbie…