Kolęda i trochę o nas /16 stycznia 2012/

Przyznam, że mnie ostatnio wzięło, i to ostro. Nie mogłam sobie poradzić z nerwami. Jakoś jednak teraz, powolutku, pomalutku, dochodzę do siebie. Wasze piękne słowa, jak zawsze dodały mi otuchy. Właśnie chyba po to pisze ten blog, żeby usłyszeć od kogoś, że nie jest tak źle, że nie jestem aż tak beznadziejna w tym co robię.
W piątek mięliśmy kolędę. Przyznam, szczerze byłam zaskoczona zachowaniem księdza, który nas odwiedził. Już od progu, wyciągnęłam rękę na przywitanie, a tu cmok w rękę, jak prawdziwy staropolski mężczyzna Modlitwa, mówiona spontanicznie – nie regółka, półgłosem, bo ksiądz, przekonany był, córeczka nam zasnęła. Nie chciał jej budzić. Dopiero po chwili rozmowy wyjaśniliśmy, że mała śpi już jakieś 4 lata Wówczas ksiądz zjechał do parteru i całą kolędę kucał przy Agniesi. Głaskał ją, całował w policzek, czoło i mówił do niej „Agniesia paróweczka”. W jego ustach brzmiało to tak pieszczotliwie. Rozmawiając z nami, nie spuszczał wzroku z Agniesi. Musze przyznać, że był to pierwszy ksiądz na naszej drodze, który zainteresował się naszym życiem. Dopytywał o to, czy dajemy sobie radę, jak sobie dajemy radę. Nie oceniał nas. Podziękował za świadectwo miłości jakie mu przedstawiliśmy. Choć, nie uważam, abyśmy mówili o naszym życiu coś wyjątkowego. Jakoś nie rozczulamy się zbyt często nad sobą ostatnio. Jeżeli mi się to zdarza, robię to często w samotności, w poduszkę. Wiem jednak, że to i tak nic nie zmieni.
Dopytujecie o mojego męża. Nie wiem dlaczego jesteście tak bardzo ciekawi naszego związku. Słyszeliście pewnie o niejednej rodzinie, w której narodziny dziecka niepełnosprawnego doprowadziły do jej rozpadu. Jesteśmy ze sobą już 15 lat, 13 po ślubie. Znamy się całkiem nieźle. Kiedy przyszła na świat Agnieszka, nie było nam łatwo. Jednak jak nie pokochać takiej kruszyny? Wypadek nas zabił, po to, aby ocucić silniejszymi. Abyśmy mogli walczyć o każdy oddech dziecka, które jest częścią nas samych. Nieszczęścia połączyły nasz związek. Owszem, kłócimy się czasem o banalne sprawy. Wkurzam się na Arka częściej niż on na mnie. On jednak chodzi do pracy. Wychodzi do ludzi i może w ten sposób, odstresować się odrobinkę. Ja siedząc w domu nie mam tej możliwości. Opiekuję się moją gwiazdą. Agnieszka nas połączyła swoim istnieniem. Żadne z nas nie ma odwagi jej odebrać tego drugiego. Córcia czeka na tatę każdego popołudnia. Domaga się zabaw i przytulasów z tatą. W sobotę, kiedy nie idzie do pracy, robi wielkie oczy, że to tata do niej zagląda, nie mama. Nie jesteśmy rodziną idealną. Nie znam takiej. Jak się kłócimy, to czasem aż iskrzy, ale śmiać się też potrafimy. Arek zajmuje się Agnieszką. Z rozpisaną ze szczegółami kartką, zostanie z nią cały dzień i na pewno nie grozi nic Agnieszce. Będzie przebrana, nakarmiona i na pewno zmęczona. A jak wrócę, będą leżeć wtuleni oglądając jakiś film, albo Discowery. Jesteśmy nudną, przeciętną rodziną z niezwykłą córką. Przykro mi, że Was rozczarowałam. Może nasze małżeństwo nie przetrwa próby czasu, może się w końcu nie dogadamy…ale mamy Agnieszkę. Ona powoduje, że musimy znaleźć ten kompromis. Kochamy się, czasem nienawidzimy a to chyba jest najważniejsze, bo to uczucia – znaczy, że jeszcze są.
Życzę Wam miłego tygodnia. U nas zrobiło się zimowo, aż miło.