Smutek /11 stycznia 2012/

Znowu mi czas ucieka między palcami. Agnieszka nie pozwala się na dłużej niż kilka minut sama zostawić, a ja…ostatnio jakaś zdenerwowana jestem. Dzisiaj wstałam z uczuciem ucisku w klatce piersiowej. Miałam tak wiele do zrobienia, a Agnieszka nie chciała „współpracować”. Włożyłam ją do fotelika, a ona miała za ciężką głowę, za słabą szyjkę. Tylko jak tu winić dziecko, za coś nad czym nie panuje? Rozbraja mnie to i rozkłada na łopatki. Też macie czasem takie dni, że wszystko sprzysięgło się przeciwko Wam?  Jakby chociaż przestało padać, niechby spadł ten śnieg. A tu nic, pogoda najbardziej depresyjna z możliwych. Nie wyjdę z Agnieszką, jak ciągle pada deszcz. Jest zdrowa już jakiś miesiąc, chciałabym, żeby było tak jak najdłużej. Chyba nie jest dzisiaj dobry dzień na pisanie postu. Jestem rozchwiana i w pesymistycznym nastroju. Z drugiej strony muszę to z siebie wyrzucić.
Agnieszka też, senna, nerwowa. Nie wiem co się dzieje. Zaraz podejrzewam, że coś ją boli, coś jej dolega. Praktycznie codziennie nastawiam jej kręgosłup, za każdym razem słyszę charakterystyczne kliknięcie. Czasami takie, że aż mi ciarki po rękach i plecach idą. Agnieszka wtedy się uspokaja. Wycisza się i wzdycha rozluźniająco. Chwilę później mi też jest lżej na duszy. A wtedy, jak za każdym razem, pojawia się pytanie: „dlaczego?”. Oczywiście retoryczne.
Ostatnio odkryłam, że moje dziecko ledwo mieści się w spodniach ocieplanych. Muszę skorzystać z jakiejś promocji w dobrym sklepie, żeby starczyły, jak te obecne, na kilka lat. Te, z których Agnieszka właśnie wyrosła, kupiłam w Smyku. Pamiętam, że zapłaciłam za nie jakieś 70 zł. Jednak to były i są spodnie wysokiej jakości, nic się nie rozpruło, ani nie przetarło. Może w niedzielę do Piły wyskoczymy, może uda się z jakiejś promocji skorzystać? Inne spodnie też muszę dokupić. Ostatnio, po obmierzeniu Agnieszki, odkryłam, że najlepszymi spodniami dla niej byłyby spodnie 3/4. Długość byłaby odpowiednia, a pupcia wg rozmiaru. Jednak oglądając jakieś spodnie i widząc cenę 70 zł za bawełniane spodenki…nie dałam rady się przełamać. Jeszcze poszukam, na pewno coś znajdę. Teraz najważniejsze ortaliony, bo w tych 98 – trochę ciasno się zrobiło.
W niedzielę byliśmy u mojej mamy. Pogoda była znośna, więc postanowiłam Agi trochę przewietrzyć. Jakież było rozczarowanie Soni, że nie mogła Agnieszki w wózku polizać. Biegała w koło niej jak oszalała. Rączki zakryte, buzia za wysoko, nóżki szczelnie otulone…biedny piesek!! Jak Arek przyniósł Agnieszkę do domu, wskoczył ten potwór na sofę i wylizał Agulkową buzię, jak się dało. Do puki jej nie usunęli na podłogę. Agnieszka nie wyglądała na niezadowoloną.
Przełamałam się i otworzyłam Agulkową skrzynkę z zabawkami. Powyciągałam skarby, zabrałam krzesełko. Pomyłam co trzeba, poprałam resztę. Nadal kosztuje mnie to bardzo dużo emocji, ale muszę to zrobić. Nie może to wszystko w nieskończoność leżeć. Wiecie, jak pomyślę, że Agnieszka to wszystko dotykała swoimi rączkami, obgryzała, to nie daję rady, rozklejam się na amen. Wiem, powiecie, że się powtarzam i może to dla Was nudne i banalne jest. Jednak wspomnień z mojej głowy nikt nie wymaże. A zostały mi tylko wspomnienia i rzeczywistość. Marny wybór. No ale życie płynie przed siebie i nie ogląda się przez ramię. Może i ja nie powinnam?
Życzę wszystkim dobrego nastroju!