Zwyczajnie /23 stycznia 2012/

Kilka razy podchodziłam do komputera i nie wiedziałam co napisać, nie żeby coś się wydarzyło. To był zwyczajny tydzień. Agniesię inhaluję od jakiegoś czasu, bo niestety była jakaś „podejrzana”. No i faktycznie ilość wydzieliny się zmniejszyła i jest trochę spokojniejsza. Niestety zapach ropny z buzi jest intensywny i już się boję, że będę musiała gentę włączyć. Buźkę wysypało jej na biało, bo organizm wyjałowiony, dostaje już flukonazol.
W czwartek zrealizowałyśmy sobie recepty na pamperki i cewniki. Agniecha z babcią w samochodzie siedziała, a mama biegała. Sprawdzony sposób. Przeraża mnie jednak fakt, że już niedługo, będę musiała pod schody podstawiać wózek i podjeżdżać z Agi do auta, bo nie daję rady jej donieść. Muszę ją zważyć, bo mam nieodparte wrażenie, że Aguś mi jeszcze urosła.
Ostatnio trochę dokucza Agniesi kręgosłup (możliwy efekt kolejnego wzrostu). Dzisiaj strasznie nerwowa i spięta była jak ją ubierałam. Nie mogłam jej nastawić kręgosłupa, bo wyginała się i czułam wyraźną blokadę. Podniosłam nóżki na tzw „wysoką pupę” i rozluźniły się kręgi. Po 10 minutach „wskoczyło” coś w odcinku lędźwiowym, aż mi ciary poszły. No i Agusi ulżyło, przeszedł ją dreszcz jeszcze z bólu, no ale trzeba było, teraz już jest dobrze. Za długo, żeby czekać na rehabilitację, a od 9 Agniesia ma lekcje. A może by Karolcia dzisiaj zatejpowała te plecki?? Pogadamy dzisiaj!!
W sobotę byliśmy u jednych dziadków, w niedzielę u drugich. W sobotę mała Lilka (7 miesięcy) zaczepiała Agusię. Słodko to wyglądało. Zwyczajnie weszła na nią i poklepywała kuzyneczkę. Pewnie chciała się z nią pobawić, a Agniesia nic a nic nie współpracowała Natomiast płacz Lilki u Agusi wywołał jak zawsze stres – zawsze Agniesia denerwuje się jak płaczą dzieci, potrafi się z nimi rozpłakać. U drugiej babci Agniesia jak zawsze zaznała dogoterapii. Nawet się nie skrzywi jak ten psiak ją liże po buzi, czy podrzuca rączkę nosem, żeby dostać się do wnętrza dłoni
Pewnie powiecie, że jestem głupia, ale odłożyłam direktoskopię do wiosny. Prawie 2 tygodnie starałam się dodzwonić na oddział, bądź zastać lekarza, który Agi prowadził poprzednio. Pan doktor stale był zajęty. W końcu, obudziłam się z jedną myślą w głowie, że to nie czas na taki zabieg i że to będzie niebezpieczne dla Agnieszki. Kurczę, to było tak realne i świdrujące, że natychmiast zamówiłam rurki, które mi się skończyły i jakoś lepiej się poczułam. Nie miałam jeszcze tak silnego przekonania, że zabieg nie jest wskazany teraz. Czasem myślę, że to ja zwyczajnie się boje oddać Agnieszkę do jakiegokolwiek szpitala. Tak dawno nigdzie nie byliśmy. Jest dobrze, i wolałabym, żeby tak zostało. Z infekcjami bakteryjnymi sobie radzimy bez szpitala, więc jest naprawdę dobrze. Nie chcę tego zmieniać. Ja wiem, że muszę to zrobić, ale zwyczajnie boję się kolejnej narkozy.
Lecę bo chlebek mi wyrósł, trzeba skończyć wyrabiać, a Agi jeszcze pracuje. Miłego i spokojnego tygodnia :)))