To czekanie najgorsze. /18 stycznia 2009/

Muszę Wam powiedzieć, że nerwy trochę mi opadły. Niestety tylko trochę. Głowa pełna myśli. No cóż, ale tak to jest jak ma się za współlokatora chłopca, który jest na poziomie rozwoju, na jakim była Agi w dniu zadławienia. Wracają wspomnienia. Nie zawsze te miłe. Wczoraj jak kładłam się spać, znowu miałam 16 listopad 2007 przed oczami. Boli nadal. Jest tu też chłopiec, Patryk też w śpiączce. Dla odmiany utopił się w stawie. Jest rok starszy od Agi i w jeszcze cięższym stanie. Opowiem jak wrócę, bo korzystam z komórki. Jednak tak mi Was brakuje, że muszę chociaż parę słów napisać. Dzisiaj usłyszałam od jednej z mam, że jedna na milion, to zawsze jakaś szansa! Pewnie ma rację. Aguś tak chce wstawać, że ćwiczy to do upadłego. Staram się z nią ćwiczyć, ale Asi mi brakuje! Najgorsze to bioderko. Znowu podeszło do góry. A tutejsza nie chce przyjść, bo nie zna dziecka! Trochę mnie to dziwi, ale nic na to nie poradzę. Dziękuję za ciepłe słowa, one cały czas mi pomagają. Mówię poważnie. Aguś to co, wygrasz z życiem?