Znowu obolała Aguśka /22 lipca 2011/

Kolejny tydzień lata za nami. Nie lubię jak czas przecieka mi między palcami i nie mogę zatrzymać tych przyjemnych słonecznych dni. Teraz znowu deszcz rozpadał się na dobre i nie mogłyśmy iść choć na krótki spacerek. Od poniedziałku codziennie, choć na chwilkę korzystałyśmy z pogody. Agniesi mina jest bezcenna, jak wkładam ją do wózka. Ostatnio jednak w ciągu dnia jest jakaś taka przemęczona i leje się przez ręce. Ma problemy z trzymaniem główki i jest płaczliwa. W piątek Asia okleiła ją tejpami. Teraz, Asi nie ma, ma urlop, z którego mam nadzieję baaaaaaardzo szybko wróci, pełna energii i zapału do pracy. Tomasz zdjął tejpy przy masażu w poniedziałek, przekonany, że będzie Karolcia. Niestety, był Mirek. A Mirek, ani nie nastawi Agi dobrze kręgosłupa, ani nie oklei jej tejpami. Mirek zrobi czaszkowo-krzyżową, rozmasuje, poćwiczy, pogada z Agniesią. Hiropraktykiem niestety nie jest. Takie wykształcenie mają tylko Asia i Karolcia. Ponieważ Karolina nie była przewidziana w tym tygodniu, miała trasę, zadzwoniłam i poprosiłam o pomoc. W czwartek zajechała i ponaprawiała moją płaczącą dziewczynkę. Okazało się, że bioderko miała wystawione. Dawno jej to nie doskwierało, więc nie przyszło mi to do głowy. A to moje biedne zapłakane dziecko, nie mogło ani leżeć długo w jednej pozycji, ani zrobić kupki, bo kręgosłup obolały. Dopiero podany nurofen troszkę jej ulżył i kaszka na rozluźnienie (taka dla maluchów, jest świetna, wystarczy dodać łyżeczkę czy dwie do obiadku i pomaga w zrobieniu kupki, nie powodując biegunki, ja mam z Nestle).
Swoją drogą we wtorek i czwartek mamy właśnie terapię czaszkowo-krzyżową z masażem buzi. Ku mojemu zdumieni, Agniesia nie denerwuje się, jak Mirek jej masuje buźkę. Trochę bardziej jest pobudzona jak zaczyna robić coś w okolicach języczka, ale to zawsze było jej wrażliwe miejsce.
Zastanawiam się, czy nie zrobić Agniesi tygodnia przerwy w rehabilitacji. Jedyną przerwę jaką ma, to jak jest chora, ale z drugiej strony, boję się, że będzie miała znowu problemy z kręgosłupem. Agniesia znowu mi się troszkę wyciągnęła, jednak waży nadal swoje 18 kg. Paznokieć już całkiem ładnie schodzi, znaczy zrasta ta narośnięta warstwa.
W dalszym ciągu nie podjęłam decyzji, czy rozwieszać zdjęcia Agniesi. Stoją w paczce i czekają aż coś postanowię. Ostatnio jednak zauważyłam, ze brakuje mi fotografii mojej Agniesi. Postawie sobie jakieś zdjęcie w sypialni. W salonie chyba też coś zrobię… sama nie wiem. Boję się, że takie zdjęcia będą przywoływały złe wspomnienia i smutek. Z drugiej strony naprawdę mi ich brakuje czasami.
Padający za oknem deszcz powoduje marny nastrój, jednak łudzę się, że weekend będzie słoneczny. Strasznie chce mi się wyjść z domu. W ubiegłą niedzielę leżałyśmy z Agi na ogródku na leżaczkach. Agniesia przyglądała się szalejącym nad naszymi głowami jaskółkom. Mają na blokach masę gniazd i latają z piskiem łapiąc owady, żeby nakarmić młode. Bardzo ją interesował ten dźwięk jaki wydawały robiąc kolejne kółko.
Życzę Wam również pięknej pogody. A Ciebie mój króliczku kocham najbardziej na świecie.