Ach te Aniołki! /26 sierpnia 2008/

Kochani, dzisiejszy dzień był jakiś taki dla mnie smutny. Trochę sobie łez wylałam, mocno mi smutno było. Cały czas męczył mnie stan Agniesi. Do tego wszystkiego, boję się, że trzeba będzie jej zwiększyć szerokość rurki, a to idzie w parze z długością. Jak pewnie pamiętacie, Agi miała już wymienioną rurkę na za długą i to bardzo źle się skończyło. Strasznie się nacierpiała, ta moja mała kruszyna. Dzisiaj jednak przyjechała Pani anestezjolog z hospicjum na wymianę rurki. Stwierdziła, ze według niej nie powinniśmy zmieniać szerokości, ale nie zaszkodzi jechać sprawdzić. Tylko, że musiałabym wtedy jechać na OIOM na Krysiewicza. Do tego stwierdziła, że ewentualnie można uszczelnić balonikiem. Kurcze nie mam zielonego pojęcia jak to wygląda. Kojarzę tylko opinie niezadowolonych rodziców na forum. Pani doktor jednak twierdzi, że rodzice sobie chwalą. Za dużo tego wszystkiego.
Oczywiście do Centrum Zdrowia Dziecka do Warszawy się nie dodzwoniłam. Pan profesor był ciągle zajęty. Musze dzwonić jutro.
Agi wymioty ustały, mam nadzieję, że teraz już będzie dobrze. Na razie nie dzwoniłam w sprawie tego USG brzuszka. Brzuszek ma miękki, kupkę zrobiła. Nawet mocno się nie spinała dzisiaj.
Zadzwoniłam dzisiaj do zakładu opieki w Toruniu. Rozmawiałam tam z przesympatyczną Panią dyrektor. Chciałam się dowiedzieć na czym polega pobyt u nich. Wszystko jest ok, ale generalnie odradziła mi. Nie wiem czy dobrze, ale uważam, ze ma trochę racji. Jakby nie patrzeć, Agi ma tutaj wspaniałą rehabilitantkę, dzięki której bardzo dużo udało nam się osiągnąć. Sonia super ją masuje. Robimy kąpiele bąbelkowe. No i oczywiście Dana i jej futrzak. Do tego dochodzi to co najważniejsze. Osoby, które Agi zna i kocha, których się nie boi i do których się przyzwyczaiła. Wyjazd z tak małym dzieckiem do ośrodka rodzi ogromne ryzyko infekcji, a Agi jest zbyt słaba, żeby obciążać ją znowu antybiotykami. Wątroba nie zdążyła się jeszcze dobrze zregenerować po ostatnich.
Pani dyrektor obiecała poinformować mnie o swojej opinii po wizycie w Londynie. Tam jest ośrodek dla ludzi w śpiączce, a ona się tam wybiera, żeby wszystko obejrzeć i sprawdzić metody rehabilitacji i leczenia. Obiecała się czegoś dowiedzieć. Spróbuje znaleźć też lekarza dla Agi. Porozmawiałyśmy o Ewie Błaszczyk i Moskwie. Była to naprawdę bardzo sympatyczna rozmowa.
Postanowiłam też dzisiaj w końcu udać się do bioenergoterapeutki, do której zaniosła zdjęcie nasza Pani Asia. W sumie nie wiem jak się odnieść do tej wizyty. Teraz, jak już te największe emocje opadły, myślę, że dobrze się stało, że tam trafiłam. Pani Danuta (kolejna na nasze drodze, a kobiety o tym imieniu przynoszą Agi wiele dobrego), długo pracowała nad Agi. Nie zadawała wielu pytań. Jakoś tak czułam od wejścia, że nie będzie miała dla mnie dobrych wieści. Jak zdjęła ręce z Agi, zadała mi pytanie, co mówią lekarze i czy ona się wystraszyła. Odpowiedziałam „jedna szansa na milion”. Tylko pokiwała głową „zgadza się”. Emocje puściły. Łzy popłynęły mi z oczu. „Ona jest już zbyt daleko, za bardzo zaprzyjaźniła się z Aniołkami. Jej jest tam po prostu dobrze. Próbowałam jej wytłumaczyć, żeby wróciła, ale Bóg już postanowił. Zrobiłam co było w mojej mocy”. Nie takich słów oczekiwałam. Ciężko było mi iść przez miasto i nie płakać. Dałam jednak jakoś radę. Pani Danuta powiedziała jeszcze, że ona jest śliczna jak Aniołek i ma bardzo dużo miłości w sobie, tak jak ja. Mam dla niej robić wszystko i kochać z całego serca, żeby jak najwięcej się od niej nauczyć. Mam się modlić o nią. Szkoda, że nie przyszłam z jej zdjęciem w pierwszym miesiącu od wypadku. Wtedy by ją ściągnęła. Teraz będzie strasznie trudno.
Kochani mam do was przeogromną prośbę. Macie wiarę znacznie głębszą od mojej. Ja będę się modlić za swoje dziecko, jednak proszę was przywołajcie ją do mnie swoimi modlitwami!
Jeszcze taka uwaga dla osób, którym nie podoba się moje postępowanie. To, że poszłam do bioenergoterapeuty, który powiedział mi to o czym powyżej napisałam, nie znaczy, że nie będę o nią walczyła. Będę i to jeszcze bardziej. Ludzie w totka wygrywają. Ona tez wygra. Wygra grę z Aniołkami, one tam zostaną, a ona do mnie wróci. A przyjaźń z nimi zawarta spowoduje, ze będą się nią opiekowały zawsze.
Guńka, starczy już tej zabawy! Wracaj do domu!