Agniesia się pochorowała :( /14 kwietnia 2013/

Nasze życie powoli zaczyna się stabilizować. Prawda, przed nami jeszcze dużo planów i mam nadzieję, właściwie nie tylko nadzieję. Wierzę, że uda się to wszystko zrealizować. No ale to jest kwestia najbliższych miesięcy i będziemy wiedzieli jak się mają sprawy. Niektórzy wiedzą, niektórzy nie znają naszych planów. Obiecuję jednak, że wszyscy się dowiedzą jak dojdzie do finalizacji.
Co do przeprowadzki, a właściwie układania i upychania naszych rzeczy, już jest całkiem przyzwoicie. Co prawda, co chwilka biegam i czegoś szukam, ale tydzień czasu, to i tak niezły wynik. Najbardziej szczęśliwa jestem jednak z tego, że całe to przenoszenie już za nami!!! Nie wyobrażam sobie kolejnego noszenia, pakowania i rozpakowywania. Teraz zaczynamy się dogrywać, jeśli chodzi o prace domowe, korzystanie z łazienki i nawyki, jakie każdy z nas posiada. Na szczęście do rękoczynów jeszcze nie doszło, aczkolwiek niewiele brakowało… Wiecie, te półki na książki Ostatnia półka w końcu została zawieszona!
Niestety moje dziecko nie przetrwało całego zamieszania w zdrowiu. Wczoraj, późnym popołudniem dostała gorączki. Nic tego nie zapowiadało. A ja tak bardzo się cieszyłam, że uda nam się wyjść na spacerek w niedzielę. No i tyle było ze spaceru, że z siostrą na cmentarz do dziadków się przeszłyśmy. Gorączka jak zawsze u Agnieszki powyżej 39 stopni, więc nie było co czekać. Przy drugim wzroście gorączki, podałam jej Dalacin. Jak już narasta temperatura, nie ma co czekać u mojego dziecka. Koło pierwszej w nocy, znaczy po dwóch godzinach, dopiero zeszła jej temperatura i to z masażem limfatycznym i zimnymi okładami, że o leku nie wspomnę. Następna gorączka zaczęła nachodzić koło 6 rano, ale na szczęście w porę podałam Ibum, nie zdążyła podejść wyżej. Następna była koło 13 i na tym na razie koniec. Teraz Agniesia wykąpana, najedzona, leży i przysypia. Jest tak zmęczona, że nie reaguje na nic. Nie przeciąga się, nie wzdycha, nie fuka. Widać, że chora. Moja biedna dziewczynka
Nie wspomniałam ostatnio, że od Pani neurolog otrzymałam zaświadczenie o nieszczepieniu dziecka, do odwołania. Pani doktor stwierdziła, że też pogubiła się i nie wie co myśleć o tych szczepieniach. Dlatego woli, żeby Agniesi nie szczepić. Jest ona przeciwnikiem skojarzonych szczepionek, może oszczędza to bólu dziecku, ale niestety jest bardziej niebezpieczne. Szczerze przyznam, że ja też się zagubiłam. Wiem, że wszyscy rodzice autystów mają swoje racje, jednak z jakiegoś powodu szczepienia istnieją. Nie wierzę, że to tylko i wyłącznie interes koncernów farmaceutycznych.
Wspomnę jeszcze, że w piątek zadzwonił Pan Artur z PCPR i poinformował mnie o pozytywnym rozpatrzeniu wniosków na schodołaz, materac i pionizator. Problem w tym, że do 26 kwietnia musimy wpłacić pieniądze, czyli wkład własny. Panowie ze sklepów już przygotowują wnioski o wydłużenie terminu, ze względu na to, że sprzęt nie jest jeszcze gotowy. Jeżeli wystawią też fakturę na fundację, na przelew, to i tak z fundacji koło miesiąca pieniążki wypłyną. Jutro się przejdę, teraz mam blisko, do PCPR porozmawiać i zanieść fakturę na fotelik samochodowy, a we wtorek ma dojechać Pan od schodołazu i porozmawiamy. Trochę bieganiny i załatwiania zawsze musi być. Myślę też, że we wtorek przejadę się z Agnieszką do Pani doktor, niech ją obejrzy. Jutro słabo to widzę. W poniedziałek przychodnia przeżywa oblężenie.
Co do rehabilitacji, na razie wielkich zmian nie będzie. Jednak nigdy już nie będzie tak samo i zaufanie zostało nadszarpnięte i to poważnie. Przykro mi nadal, jednak mam nadzieję, że profesjonalizm pozostanie na odpowiednim poziomie. No nic, będę nadal uczyła się swojego dziecka i czy to się komuś podoba, czy nie, będę dążyła do samodzielnej pracy z Agnieszką.
Kochani, mam nadzieję, że u Was również wiosna w końcu zawitała. Tak miło i przyjemnie się zrobiło, że chciałoby się tylko spacerować. Mam nadzieję, ze już we wtorek uda się z Agi na chwilkę wyjść. Spokojnego i słonecznego tygodnia!!!