Coś się kończy, coś zaczyna /10 kwietnia 2013/

Można powiedzieć, że pierwszy etap zmian już za nami. W sobotę przewieźliśmy meble, w poniedziałek zawartość kuchni, a wczoraj zdaliśmy klucze od mieszkania. Największym problemem nie jest brak miejsca, tylko brak szaf, gdzie możemy poupychać nasze rzeczy. Muszę na Allegro zamówić kilka ładnych kartonów, mam zaledwie dwa takie, ale są one bardzo praktyczne. Najgorsze jest to, że nie mieścimy się w szafie z wiszącymi ubraniami. Agnieszka jest już dużą dziewczynką i jej kurteczki też trzeba gdzieś powiesić. Dobra, narzekam i narzekam, ale dramatu nie ma. Jeszcze kilka dni i jakoś się rozmieścimy.
Agniesia pierwsze lekcje i rehabilitacje już miała na nowym miejscu. Niestety, jakoś nie może się jeszcze przyzwyczaić, że to tutaj jest jej domek. Najszybciej przywykła do tego ostatniego mieszkania, Jednak tutaj bywała na wakacjach i jakoś jej się kojarzy pewnie, że zaraz sobie pojedziemy. Dzisiaj jest już lepiej i spokojniej. Tylko Sonia chodzi i zasłania Agnieszkę, groźnie patrząc gościom w oczy i ostrzegawczo warcząc, że nie można jej zrobić krzywdy. Poważnie! Dzisiaj dla odmiany, po powrocie od neurologa, skoczyłyśmy z siostrą jeszcze szybko do miasta, Agnieszka została z babcią. Nie było nas trochę ponad godzinę. Mama mówiła, że Agnieszka bardzo się napięła i nie mogła jej uspokoić. Nie dawało nic przewracanie jej na boki, głaskanie, czy tulenie. Nagle kotka Pirat, weszła na nią i zaczęła mruczeć i pazurkami udeptywać Agnieszki brzuszek. Agniesia się uspokoiła, kotka poszła ułożyć się na swoje miejsce! Zwyczajnie kototerapia!!!!
Najtrudniej ma Arek, bo z 6 minut rowerkiem, zrobiło mu się 20, a to już jest spory odcinek do przejechania W sumie parę lat temu też tyle km jeździłam do pracy, też rowerem. Samo zdrowie!!! Na razie nie miał okazji sprawdzić, bo wożę go co dzień, ale zobaczymy, jaką on ma dobrą żonę!!! Zwyczajnie mu zazdroszczę
Dzisiaj byłyśmy w Pile u Pani neurolog. Musiałyśmy być już na 8 rano, bo umówione było badanie poziomu leku. Jak wiecie podniosłam Agnieszce depakinę z 700 na 750  w styczniu, po ataku padaczki w Nowy Rok. Ataki się uspokoiły, pojawiły się za to dreszcze, chociaż ostatnio odrobinę mniej widoczne. Będę nadal Agniesię obserwowała i jak to się nasili będę dzwoniła do naszej Pani doktor. Na szczęście poziom depakiny jest w normie. Zasadniczo poziom jest od 50-250, a Agnieszka ma 65, więc szału nie ma, ale jest ok. Zostajemy przy 750. Pani doktor zwróciła uwagę na pojawiające się u Agnieszki skrzywienie kręgosłupa, to nie skolioza, bardziej kyfoza, pojawiający się garbik. Agniesia napina się, chowając głowę w ramiona i w ten sposób robi sobie krzywdę. Pani doktor zauważyła, że Agnieszka, jak na swój wiek, jest dużą dziewczynką. Faktycznie, ubranie muszę już jej kupować na 128. Oczywiście, spodnie babcia skraca, a rękawki od bluzki muszę podwijać, jednak sam tułów odpowiada takim wymiarom. Następna wizyta we wrześniu.
Siedzę przed komputerem, zmęczona i już spokojna. Poza zmianą mieszkania szykują nam się zmiany rehabilitacyjne. Jeszcze nic nie będę pisała, muszę to dokładnie przemyśleć i podjąć odpowiednią decyzję. Czasami myślę, że jakbym mogła zrobić kurs fizjoterapii, to życie byłoby dużo prostsze. Jednak nie jest to obecnie możliwe. Kursy są za drogie, a poza tym, nie mogę sobie pozwolić na wyjazdy całodniowe z domu. Nie mogę zostawić Agnieszki na tak długo. Jasne, mieszkam teraz z mamą, ale Agnieszka jest dzieckiem specjalnej troski i nie mam odwagi obarczyć kogokolwiek taką odpowiedzialnością. Na kilka godzin, jasne, czemu nie, ale to od czasu do czasu, a nie co chwila.
Uciekam, bo muszę skończyć sprzątanie po malowaniu łazienki. Wyznaczone drzwi, okno i lustro, same się nie umyją
Kochani miłego wieczoru i udanego dnia! Pozdrawiam wszystkich gorąco!