Byle do przodu… /3 września 2009/

Pobyt u Eli i Arka jak zawsze udany!!! Czuję się tam jak we własnym domu. Agusia także. Jednego dnia oglądała akwarium i obserwowała wuja, który karmił rybki żywą karmą. Mała bitwa o jedzonko, wuja tłumaczy, opowiada, mówi do rybek. Na co Agniesia z niezadowoloną minką fuuuu. No to wujek tłumaczy, że to najlepsze jedzonko dla rybek, że one to lubią, nic nie przekonało Agniesi i tak znowu było fuuuuuu….
Wiecie, fajnie mieć taki domek. W piątek przygotowując obiadek, mogłam z Agi w wózku wjechać do kuchni, podjechać do ssaka w salonie, wyjechać na taras. Cieszę się, że mamy teraz gdzie przyjechać i czuć się swobodnie. Do tego rewelacyjne sąsiedztwo. Udało nam się wypić kawkę u Olki. Maksio(4l) krążył i przekonywał wszystkich, że Agusia jest śliczna i kochana, a Miki(14m) za wszelką cenę chciał wejść do wózka.
Mała dziewczynka, Oliwka, przerażona widokiem odsysanej Agi, dostała wykład od Cezarego, dlaczego tak musi być. Resztę jej wytłumaczyłam. Co zresztą zaskoczyło jedną z Pań obserwujących całą sytuację. Była zaskoczona, że dziecko jest tak ciekawe i zadaje tyle pytań. Jednocześnie była zdziwiona, że w prostych słowach i bez krzyków można to wytłumaczyć. Dziecko ma naturalną ciekawość, która na czas i rozsądnie zaspokojona da dobre owoce później. Nie ma nic gorszego niż odpowiedź, nie interesuj się, albo, że za mały jesteś. Dzieci obserwują rodziców, czerpią z nich wzorce. Najczęściej to rodzice boją się bardziej spotkania swojego dziecka z niepełnosprawną osobą. Ja się nigdy tego nie bałam reakcji zdrowych dzieci. Nawet jak Agi urodziła się z deformacją twarzy. Bardziej bolały reakcje dorosłych taranujących wózek, nie dzieci. Dzieci pytały: psie pani, a dlaczego ona nie ma uszka? Ale jej to naprawią? Ale ona jest kochana psie Pani! I wypowiadał te słowa najstarszy rozrabiaka na podwórku, biorąc Agi na ręce! Agiś uczy miłości, cały czas. Nauczyła mnie już wiele, to, że nie wraca, oznacza, że jeszcze musi czegoś mnie nauczyć.
Ona wszystko rozumie, jak jesteśmy u naszej Pani bioterapeutki, wszystko jej opowiada. Robi to podobno tak szybko, że nie wszystko jest w stanie zrozumieć Pani Danuta. Wierzę jej jednak, bo czasem jak zapyta się o coś, to mi szczęka opada!!
Wiecie, we wtorek byłam u dziewczyn w Budzyniu. To straszne, ale dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że w poniedziałek już jadą!!! Chce się powiedzieć nareszcie! Jednocześnie znam strach Justyny, znam ten lęk przed narkozą, operacją. Kto przez to nie przeszedł, niech nie stara się tego wyobrazić. Na całe szczęście w ostatniej chwili znalazł się wolontariusz. Pani Karolino, jesteśmy Pani ogromnie wdzięczni za dobre serce i pomoc!!! Już mi się śnił ich wyjazd, ciekawe co będzie dalej. To było nasze ostatnie spotkanie przed operacją. Teraz jak się spotkamy, Zosia będzie miała już naprawione serduszko i będzie miała siły aby w końcu biegać! Módlcie się kochani w każdym języku i każdą wiarą o ich szczęśliwy powrót! Te dziewczyny zasługują na nowe, szczęśliwe życie!!! Uwierzcie mi, poznałam całą ich historię i pokochałam Zosieńkę! To mała gadająca dziewczynka z rurką
tracheostomijną. Jak chce zwrócić na siebie uwagę mamy, to zatyka sobie rurkę i krzyczy! Cwaniara!!! POWODZENIA!!!!
Nasza Olka, też nie jest w najlepszej formie. Ostatnio ma nienajlepsze dni i słabo się czuje. Mam nadzieję, wierzę, że lekarze robią wszystko w walce o jej życie. Może ma ktoś tanio odsprzedać lampę do naświetlań? Oleńce jest potrzebna a jak poprosili o pomoc, usłyszeli same nieprzyjemne słowa. Ech…a ta dziewczyna jeszcze teraz najchętniej pojechałaby na jakiś koncert charytatywny…
Do tego córka znajomej jest poważnie chora na anoreksję. Ja nie wiem, gdzie się nie obrócę, tam choroba. Wciąga mnie to i czasami przytłacza, jednocześnie jak odmówić rozmowy osobie, która tego potrzebuje i która cierpi? Wiele więcej nie mogę zrobić.
Agniesia dzielnie poddaje się rehabilitacji. Dzisiaj załapała się na masaż, u nowego wuja Mirka i rehabilitację u cioci Asi. Zebrała pochwały od cioci, za współpracę, a u wuja była całkiem rozluźniona, co mnie zaskoczyło.
A i jeszcze jedno, zakończył się remont naszej ulicy!!!!!!!!!! Jak niewiele mi do szczęścia potrzeba!! No i udało mi się przesłać zdjęcia Aginkowych łokci do zakładu ortopedycznego pod Poznaniem. Na razie Pan się nie odezwał, ale może pod koniec tygodnia da nam znać, co wymyślił w sprawie ortez.
Agniesiu, Ty wiesz jak Cię kocham. Ty wiesz, ze wszystko co robię, robię dla Ciebie, żeby było nam lepiej. Natchnij mnie skarbie, żebym nie robiła kroków w złym kierunku i pochopnie!