Centrum Zdrowia Dziecka! /13 października 2008/

I już po bólu! No prawie, kości i mięśnie mnie tak bolą po tylu godzinach w samochodzie, że trudno wysiedzieć. Ale to nieistotne. Jakoś udało się dojechać i wrócić w miarę szybko. Wczoraj zastraszająco krótki sen. Jakieś dwie godziny. Pobudka o trzeciej, bo o 5 mięliśmy wyjeżdżać. Wczoraj generalnie wszystko podszykowałam, tylko dzisiaj śniadanko i termosik.
Arka udało mi się wywalić tak po 4, Agi już od 3 nie spała, to też ją ubrałam. Skoro i tak nie śpi, to wykorzystałam ten fakt. I tu niespodzianka 4.20 telefon. Karetka stoi pod domem, możemy schodzić! No to teraz bieganina, Pan wszedł do góry, żeby nam pomóc i biedny stał i podziwiał zamieszanie. A ja oczywiście, Agi ubrałam w kurtkę, uszykowałam kaszkę na drogę, obiadki były w torbie, zbiłam termos z gorącą wodą i pojechaliśmy. W życiu nie jechałam karetką, i mam nadzieję, że jako pacjent nie prędko to się zdarzy.
Wyruszyliśmy. Nudno było, Agi dostała jeść i usnęła. Skorzystaliśmy z okazji i też, w jakiś przedziwny sposób udało nam się przespać, biorąc pod uwagę nasze siedzonka. Nie chodzi o to, że narzekam, ważne, że Agi była bezpieczna. I na tym to miało polegać. My się już nie martwiliśmy tym, czy trafimy, czy zdążymy.
Zajechaliśmy pod same centrum. Jako, że karetka, może parkować tam, gdzie osobówka nie może. Arek z małą i kierowca zostali, a drugi Pan poszedł ze mną poszukać rejestracji. Zgodnie z instrukcją szukałam „wysokiego parteru”. Oblecieliśmy całe centrum i nawet na izbie przyjęć nie umieli nam powiedzieć gdzie się zarejestrować. Kazali jechać do Oddziału Pediatrii. No to pojechaliśmy! Problemem co prawda było znalezienie właściwego wyjścia, ale udało się! Pojechaliśmy kawałeczek i jest nasz poszukiwany oddział. I znowu ta sama historia. Z tym samym Panem ruszyliśmy na poszukiwanie poradni żywienia. Nawet szybko znaleźliśmy. Okazało się jednak, że musimy wrócić do pierwszego budynku i się zarejestrować, bo jesteśmy tu pierwszy raz!!! Baaardzo się ucieszyliśmy! Ponieważ nie było to specjalnie daleko, ruszyliśmy pieszo. Tylko podeszliśmy do budynku od tyłu i teraz trzeba było znaleźć do niego wejście. Udało się, nawet za pierwszym razem trafiliśmy do rejestracji! A ponieważ była kolejka, nasz Pan postanowił wykorzystać kolor swojego „garniturku”. Wszedł do środka i weszłam bez kolejki! Warto było jechać karetką! Pani założyła nam kartę i kazała wrócić z powrotem do poradni żywienia. Z naszym szczęściem, oczywiście zabłądziliśmy. W końcu jakaś Pani się zlitowała, zwiozła nas windą do podziemi i pokazała wyjście na parking. Ekstra, tylko wyszliśmy w przeciwległym budynku… Cóż, lekko się zdziwiliśmy, ale co tam, następnym razem znajdziemy to legendarne przejście Cystersów z Łekna do Wągrowca!
A teraz to już bułeczka z masełkiem. Pani doktor przyszła, nas poprosili pierwszych. Pani doktor wzięła epikryzy szpitalne, przeprowadziła wywiad, osłuchała Agunię i zważyliśmy ją. Okazało się, że waży 8,89 kg! Schudła, cholerka jasna! A niby więcej zjada! Pani doktor stwierdziła, to co już wiedziałam, że Agi mało je. Ale co ja na to poradzę, jak ma zalegania, a dostanie troszkę za dużo to wymiotuje! Przyznała mi rację. Pani doktor wypisała zlecenie na żywienie z Nutricji, mają w tygodniu przywieźć. A zupki i tak muszę gotować, phi!
Nie daje jej jednak spokoju ten system jedzenia Agi. Na 24.11.08 zapisała nas na oddział. 25.11 Agi będzie miała robiony pasaż przewodu pokarmowego, a 28.11 scyntygrafię żołądka. Wtedy też podejmą decyzję, o tym czy założymy PEG-a i w jaki sposób to zrobią. Na tym koniec wizyty w Warszawie.
Tak się denerwowałam, ale nie było tak źle. Następnym razem będzie gorzej, znacznie gorzej. Już mam cykora. Patrzyłam w internecie, ale nie wiem, czy któreś badanie jest bolesne. Tylko Pani doktor mówiła, że pewnie gastroskopię też zrobią. Kurcze, moja mała Śpiąca Królewna!
Aguś bądź dzielna!