Małymi kroczkami… /15 października 2008/

Wczorajszy dzionek upłynął pod znakiem dochodzenia do siebie. Agniesia miała przez prawie cały dzień taką szczęśliwą minę, jakby cieszyła się, ze jest w domu i nigdzie nie jedziemy! Bardzo mnie bawiła jej radość. Koło 14 przyjechała Dana z Majunią, Aguś troszkę się spięła, ale ciotunia ją wyciszyła. Asia z przyczyn niezależnych nie wyrobiła się na umówioną godzinę i wpadła na chwilkę. Umówiliśmy się na 17, bo mi bardzo zależało, żeby ją dokładnie obejrzała. Jak ćwiczyła Dana z Agi na piesku wpadła ciotka Żaklina na kawkę. Może uda nam się spotkać w niedzielę. Mam nadzieję. Oni zapracowani u nas też czasu brakuje, ja nie wiem co się dzieje! Żaklina poszła a my z Daną jeszcze sobie pogadałyśmy, zgodnie z moimi oczekiwaniami przywiozła mi książkę. Całe szczęście, bo poprzednią akurat skończyłam, a w bezsenne noce coś trzeba czytać.
Asia przyjechała i okazało się, że nieszczęsne kolanko znów Agi dokucza, a do tego prawy bark jej wyskoczył. Jak przyłożyłam rękę, czuć było jak klika. Asia ustawiła, i jest dobrze. Dzisiaj kupiłam maść końską, żeby jej ulżyć trochę w bólu. Moja kruszyna jest za mała na jakieś maści przeciwbólowe i to jest jedyna, która nie zaszkodzi, a jest szansa, że pomoże.
Dzisiaj znowu dzień pełen po brzegi. Wczoraj zadzwonili i poinformowali, ze jedzonko dla Aguni z Nutricji już jedzie i będzie w środę. No a my przecież z Agi na 11 do naszej Pani Bio. Poprosiłam mamę, żeby przyjechała trochę wcześniej i poczekała jak mnie nie będzie. Pojechałyśmy z Agi i powiem tylko tyle, nie jest najgorzej. Pojawia się coraz jaśniejsze światełko nadziei, że Agi wybierze, tą lepszą furtkę, w każdym razie dla nas. Z tego co Pani powiedziała, a my zaobserwowaliśmy, Agi na razie eksperymentuje. To by się zgadzało, trzeba widzieć jej spojrzenie jakie się pojawia od czasu do czasu i do tego coraz częściej. Oby tak zostało!
Jak wróciłam wyskoczyłam szybko do dziecięcego, miałam jechać do Budzynia, cewniki już są do odbioru, a obiecałam Justynce kupić butelki dla Zosieńki.
Biedna ciocia Sonia doznała stresu, jak weszła a tu nie ja, a moja mama siedzi. Też taka jakaś milcząca siedziała. Jeszcze w międzyczasie pan przywiózł dwa kartony z jedzonkiem dla Agi. Ciężkie to, że trudno mi było przepchnąć je na korytarzu, a on to wnosił na drugie piętro! Co się dziwić, 130 szklanych butelek o pojemności 200 ml i 4 puszki fantomaltu. Myślę, ze jadłospis na jakieś 6 tygodni. Dzisiaj damy wieczorem jej pierwszą dawkę.
W drodze do apteki rozmawiałam z Panią doktor o wynikach moczu i ustaliłyśmy, że jutro zrobię świeże wyniki i rano zawiozę do przychodni, a ona sobie wszystko odbierze. Może uda jej się podjechać do nas w piątek, ale ma kobieta tyle pacjentów, że nie może się wyrobić. Pewnie jak wyjdzie coś nie tak, to przyjedzie.
U Justynki też byłam. Zosieńka coraz większa! Ten mały skarb rośnie w oczach! Udało mi się nawet troszkę pobawić z małym smykiem. Podstawa, nie brać jej na ręce, bo wtedy zaczyna się płacz. Maluda, nawet coraz śmielej mnie zaczepiała! Tak bym chciała pomóc Justynce, ale nie dam rady. Ze wszystkich znajomych jakich ma tylko ja umiem odsysać i się nie boję tego robić. Jeszcze raz w tym tygodniu muszę podjechać, żeby zawieźć jej suszarkę do prania, ale dla mnie to przyjemność.
Zmęczenie wyłazi mi każdą częścią ciała. Dobrze, że jeszcze mnie jakieś choróbsko nie rozłożyło. Agunia też się dzielnie trzyma.