Chore sztuki na odstrzał! /13 sierpnia 2008/

Kochani dzisiaj generalnie dzień nie należał do najciekawszych. Taki zwykły szary dzionek. Jednak jedna rozmowa wytrąciła mnie praktycznie z równowagi, dlatego postanowiłam ją opisać. Siedząc dzisiaj w poczekalni u lekarza, pani siedząca koło mnie zaczęła utyskiwać na lekarzy, medycynę i, że lepiej nie chorować. Ble, ble, ble. Stara jak świat gadka! Jednak ja głupia, ponieważ to był ginekolog i tego też się tyczyło utyskiwanie, że dzieci się kiedyś rodziły, a do lekarzy nie chodzili, odpowiedziałam, że przecież były skomplikowane porody, rodziły się dzieci chore i często nie przeżywały (niestety). Pani mi na to, że obiektywnie patrząc to nawet lepiej, bo takie dzieci słabowite, chorowite i generalnie same problemy z nimi. Okazało się, ze Pani nie ma chorych dzieci i nie spotkała się prawdopodobnie z bliska z takim przypadkiem. Poradziłam jej, żeby nie wypowiadała głośno tego typu myśli, bo nigdy nie wie kto koło niej stoi, a jeżeli się nie zna, to lepiej się nie odzywać. Jak dowiedziała się, że ja mam chore dziecko, które nie dosyć, że jest w śpiączce (bo to pani nie poruszyło zbytnio), urodziło się z wadą genetyczną, zmieniła temat na pogodę. Nie miała już nic do dodania.
Dlaczego o tym mówię. Jak często słyszymy takie słowa. Dlaczego w ludziach brak jakiejkolwiek wrażliwości i odrobiny wyobraźni? To co, traktujmy może nasze dzieci jak dzikie zwierzęta. Słabsze sztuki na odstrzał. Nigdy tego nie zrozumiem. Wystarczy postawić się w sytuacji tej matki.
Mam tutaj spore grono czytelników. Podejrzewam, że w większości czytając mój blog, historia Agniesi ich w jakimś stopniu porusza. Dziękuję Wam za życzliwe słowa, ciepło jakie mi przekazujecie i modlitwę za moje dziecko. Dziękuję, że wierzycie razem ze mną, że Agi podniesie się z tego i jeszcze wszystkich zadziwi. Tak jak mówiła wróżka. Pozwalacie mi wierzyć, ze są jednak ludzie, którzy obdarzeni są uczuciami, wrażliwością i dobrym sercem.
Dzisiaj mama Maciusia rozmawiała z dziennikarzami. Pani zapytała się czy ktoś jej pomaga, wspiera. Tak, odpowiedziała, rodzice, którzy mają chore dzieci i wiedzą co to znaczy. To oni mnie pilnują, abym się nie poddała. Szkoda, że jesteście wszyscy tak daleko. Wy nie musicie mieć chorych dzieci, żeby pomagać! Jakby każdy Madzi wpłacił na konto po złotówce miałaby uzbierane pieniążki i operacja Maćka byłaby możliwa do realizacji! Kurcze, jakie to wszystko dziwne. Wielkie uczucia miłości, poświęcenia, przeplatają się tak płynnie z przyziemnymi pieniędzmi! Dlaczego naszych dzieci nie można leczyć za darmo? Tak byłoby sprawiedliwie. Wystarczy, że obciążone są cierpieniem.
Wsparcie moralne, zwłaszcza nas, rodziców, jest równie ważne i potrzebne. Pisanie tego bloga daje mi siłę, bo wiem, że przeczytam tu zawsze ciepłe słowa skierowane do nas. Jeszcze raz dziękuję!!!!
Agi was kocha!!!!