Dzisiaj święto zadumy, święto wspominania naszych bliskich. Odwiedzamy
miejsca spoczynku, tych, których kochaliśmy, o których pamiętamy i
zawsze będą mieli miejsce w naszym sercu. To jeden z tych dni w roku,
gdzie spotykamy tłumy ludzi na cmentarzach. Robi nam się wtedy cieplej
na sercu. Widzimy, że a wszystkich grobach palą się znicze. Nawet na
tych zaniedbanych. Ja też zwykle mam jakiś dodatkowy znicz i zapalam go
na jakimś opuszczonym grobie. W tym roku jednak nie musiałam. W tym roku
było inaczej. Pierwszy raz byłam odwiedzić miejsce spoczynku jednego ze
swoich rodziców. Do tej pory najważniejsi byli dziadkowie. Teraz już
jest inaczej.
Wiecie, dzisiaj rano znowu przed oczami stanęła mi
postać mojego dziecka próbującego złapać oddech. To się samo dzieje, ja o
tym nie muszę myśleć, łzy mi popłynęły z oczu. Nie potrafię pozbyć się z
głowy tego obrazu i on jak zły sen ciągle wraca. Pomyślałam sobie
właśnie, że dobrze,że właśnie Aguni nie muszę tam odwiedzać, na
cmentarzu…a tak niewiele brakowało…
U dziadków na grobie byłam
dopiero wieczorem, jak już było ciemno. Zawsze urzekał mnie cmentarz
nocą 1 listopada! To światło od zniczy, zapach palonego wosku i świerku.
Ja wiem, że to smutne miejsce, ale widok takiej ilości palących się
zniczy na grobach, tej liczby ludzi je odwiedzających, daje nam wiarę,
że nie jesteśmy sami, chociaż tego jednego dnia w roku, ktoś pamięta o
naszych drogich zmarłych!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Obiecuję
sobie, że napiszę coś wcześniej, ale jakoś zawsze mi tak schodzi, że
nie mam czasu. Jak mam wieczorem czas na kompa, to najczęściej poświęcam
go rozmową z Olką na gg, albo jej mamą. Kobiety potrzebują wsparcia i
dobrego słowa! Dzięki tym rozmową uczę się nowych rzeczy, uczę się
zachowań ludzi poddanym największym doświadczeniom. Nie chcę teraz o tym
pisać. Może kiedyś napiszę, bo to wartościowa lekcja życia. Chociaż
całym sercem wolałabym aby Olka dalej pisała dla Aginka wiersze i
nagrywała urzekające piosenki. Dzisiaj powstała podobno kolejna. Pani
Małgosia mówi, że jest niesamowita. Może Olka mi ją prześle. Chętnie jej
wysłucham.
Agunia ostatnio doświadcza wiele Waszej dobroci.
Chciałam w tym miejscu podziękować Magdzie, która kupiła Agi lampę
Solluks. Dzięki temu mogę nagrzać Agi przed ćwiczeniami w dniach, kiedy
nie chodzimy na salę! Już wypróbowałam, jest rewelacyjna!!! Nawet moja
siostra rozgrzewała obolałe od remontu ręce, pomogło. Mięśnie jakoś
inaczej wtedy pracują. Do tego takie światło jak słoneczne, poprawia
nastrój! Agniesia po soluksie jest zawsze spokojniejsza na ćwiczeniach.
Nawet ból zniosła spokojniej. Asia okleiła jej tejpami kolanko, bo coś
tam się nam wystawiło. To, to nieszczęsne prawe ko którym mamy problemy
przy prostowaniu, mały przykurcz nam się zrobił.
To moje dziecko jest
coraz cięższe, coraz trudniej mi ją wyciągnąć z wanny, pomimo leżaczka.
I tak jak ją kąpię siedzę na skraju wanny, bo ze schylaniem się mam
cały czas duży problem. Dzisiaj było niby lepiej, ale wieczorem wszystko
wróciło. Może dlatego, że tak zmarzłam potwornie? Mam nadzieję, że
przetrwam i się nie rozłożę! Ledwo pozbyłam się jednej zarazy!
Aguś
skarbie Ty mój, tak pięknie dzisiaj siedziałaś na brzegu tapczanu, czas
już samej tak usiąść! Samej zejść z tapczanu i przytuptać do mamy!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz