Drugi etap życia. /14 września 2008/

Ostatnio tak niewiele się dzieje, że nawet nie mam o czym pisać. Moje życie robi się coraz bardziej monotonne. Brutalna rzeczywistość coraz częściej zagląda w moje okna, myśli, sny. Zbyt długo nic się nie dzieje, zbyt długo człowiek czeka na cud. A niestety jeśli chodzi o Agi stan, czas nie jest naszym sprzymierzeńcem. Już nie umiem myśleć o tym, że Agi się obudzi i wróci do dawnego stanu. To jest już zbyt odległe. Nadzieja, którą zyskałam swojego czasu u wróżek, dała mi tylko tyle, że miałam energię i siłę przetrwać te najtrudniejsze dni. Teraz już jest za późno. Już nie pytam się o stan Agi, czy się obudzi i kiedy to nastąpi. Brakuje mi coraz częściej słów, aby pisać te posty. Zauważyłam, że znowu robią się smutne i brak w nich nadziei. Cóż wam mam powiedzieć na usprawiedliwienie, abyście znowu nie wyzywali, że mam odzyskać wiarę i nadzieję. Myślę, że nadszedł w moim życiu czas na kolejny etap. Teraz muszę się skupić na udogodnieniu życia mojemu dziecku. Muszę pogodzić się z myślą, że należy do osób niepełnosprawnych. Nie chcę nikogo urazić, jednak kiedy takie maleństwo przychodzi na świat chce się aby było śliczne, mądre, a przede wszystkim zdrowe. Zdaję bowiem sobie sprawę ile czeka nas związanych z tym problemów i trudności.
Wstyd mi przed wami, bo wy macie więcej wiary niż ja. Do tego tylu ludzi nam pomaga, a ja nie potrafię się odwdzięczyć. Wiecie, wczoraj przyjaciel mojego brata, Tomek, po raz kolejny pomógł nam finansowo. Ustawili w domu skarbonkę dla Agi i już po raz kolejny przyniósł nam uzbieraną kwotę. Wiecie, myślę, że Tomek nawet nie zdaje sobie sprawy jak bardzo nam pomaga. Brutalna, trudna sytuacja finansowa coraz częściej mnie przeraża. Dlaczego tak jest, że my, jako rodzina z ciężko chorym dzieckiem, w naszym pięknym kraju, musimy prosić obcych ludzi o pomoc. Pomoc, która pozwoli zapewnić godne życie naszemu dziecku. Może zabrzmi to brutalnie, ale dlaczego ratuje się życie naszych dzieci, jeżeli później pozostawieni zostajemy sami sobie? W tej chwili, Agnieszka mogłaby spokojnie umrzeć. Oni swoje już zrobili. Zasiłki które otrzymujemy, sami wiecie ile to wychodzi, nie starczają na zapłacenie rehabilitacji. Gdyby nie pomoc ludzi dobrej woli, Agnieszka nie miałaby odpowiedniej rehabilitacji, odpowiedniego pożywienia. Jeżeli wam się wydaje, że dramatyzuję, to niestety się mylicie. Miesięczne utrzymanie Agnieszki wynosi około 1200 zł. Cieszę się, że istnieją fundacje, w których możemy założyć subkonta naszym dzieciom a ze zgromadzonych środków rozliczać się fakturami. Ja nie sugeruję, że należy nam się wszystko za darmo. Nie o to mi chodzi. Kto nie zetknął się z problemem chorego dziecka, ciężko chorego dziecka, nie zrozumie. Nasza energia powinna się skupić wyłącznie na pomocy w powrocie do zdrowia naszych dzieci. Nawet jeżeli, a może zwłaszcza wtedy, jeżeli ten cel jest bardzo odległy.
Przepraszam, ale ten post to kolejna gmatwanina moich ciężkich myśli. Muszę to napisać, bo w jakiś przedziwny sposób uwalnia to moje myśli na jakiś czas. Łatwiej mi się wtedy żyje. Nawet już powiedziałam, ze przestanę pisać, ale brakowałoby mi tego, muszę i tyle.
Agunia, mój ty mały skarbie, kocham Cię i tęsknię!!!