Dłuuugi wtorek. /7 października 2008/

No i mam już z głowy jedną z ważniejszych spraw, które musiałyśmy z Agi załatwić. Jak dla mnie była to tylko czysta formalność. Jednak i to trzeba było zrobić. Dzisiaj byłyśmy na komisji do zasiłku pielęgnacyjnego. Powiem tak, lekko się zdenerwowałam, ale uzyskałam to co chciałam, czyli decyzję z takimi punktami jak potrzebowałam, a także zasiłek do ukończenia przez Agi 16 roku życia. Pani doktor nas przywitała, olbrzymim zdziwieniem, że zabrałam ze sobą Agi. Według niej mogłam wziąć zaświadczenie od naszej Pani doktor, że Agi nie może przyjść. Tylko, ja nie umiem tak ściemniać. Możemy jechać do Poznania do lekarza, to dlaczego niby nie mamy przyjść w Wągrowcu na komisję??? Tym bardziej, że pogoda była rewelacyjna. Wiecie, jestem wredna, ale nie mogę sobie odpuścić… Jak wtoczyłam się z Agi i ssakiem na rękach, Panie z komisji zadały bardzo fajne pytanie. „A co to za sprzęt?” HI HI HI Gaśnica mogłam powiedzieć! Generalnie jednak byłam grzeczna, w każdym razie starałam się… Tak myślę, że widok dziecka w śpiączce, jest dla nich większą ciekawostką, niż dwa lata temu Treacher – Collins. Ale badanie polegało na tym samym. Osłuchanie serduszka. I wiecie co? Biło!!! Papiery, które kazali przynieść wcześniej nikt nie przejrzał, ale co tam. Mam spokój na 14 lat, i to jest ważne.
Dana z pieskiem miała przyjechać dopiero koło 14 i miałam trochę czasu, to pojechałyśmy do przychodni oddać dokumenty i do wydziału zasiłków zawieźć decyzję. A tam niespodzianka. Jeszcze raz papiery musiałam wypełniać!! Pewnie ludziom się pesele zmieniają, to dlatego! A do tego jak fajnie wypełnia się papiery, kiedy dziecko leży na krześle, nogami, musiałem ją podtrzymywać, bo tylko na stojąco można było wypełniać dokumenty. Bajer!
Ale zrzędzę dzisiaj. Z takim spokojem jechałam na komisję, ale taką serią pytań mnie zarzucili, że każdego z równowagi by wytrącili. Ach właśnie przypomniało mi się jedno z tej serii. Pytanie dotyczyło mojego wykształcenia. A, że jest ekonomiczne, Pani bardzo żałowała, że nie medyczne, bo mogłabym sobie sama poradzić. A przepraszam, kto mi przez ten rok pomagał!!!!!!!!! Litości!
Na szczęście Danka dojechała i miałam zaraz tego samego dnia terapię psychologiczną. Agulek, na psiaku rozluźniona była bardzo. I tylko wodziła tymi swoimi ślicznymi oczkami za mamą. Moje kochane maleństwo. Ostatnio, za każdym razem jak wychodzą Agi śpi i Maja nie może szczekać! Szkoda, ale za to mnie dzisiaj zaczepiała. Olbrzym jeden, bawić się jej zachciało.
Nasza Asieńka się rozchorowała i nie mamy zajęć z nią. A szkoda, nie żebyśmy coś do Soni miały…
Moje dziecko tak urosło, że coraz trudniej mi ją nosić. Szczerze mówiąc podziwiam Justynkę, która z Zosią nie rozstaje się prawie wcale. Ja po dzisiejszych zajęciach siłowych na mieście z Agi na rękach, byłam taka padnięta, że nie miałam siły na nic! A cały tydzień mamy taki zajęty. Dzisiaj byliśmy z Agi i Arkiem w biedronce. A tam kto ma zmianę? Nasza ciocia – niania! Brzydal jeden zapomniała już o naszej Agniesi!! Już jej nagadałam, ale i tak nie słuchała taka zafascynowana dzieckiem. Jak ona ją woziła w tym wózku, to nóżki Aguni nie wystawały z wózka. A teraz wiszą prawie do podnóżka! Cóż, urosła jakieś dwadzieściaparę cm. przez ostatni miesiąc 6 cm. Teraz mamy 86 cm. Prawdziwa dwulatka. Żeby tyko jeszcze tak się zachowywała! No cóż nie można mieć wszystkiego, na wszystko przyjdzie czas.
Prawda Agunia? Przyjdzie czas to i ty do nas powrócisz!