I jak tu się pozbierać? /2 listopada 2008/

Mamy listopad, ten przerażająco smutny miesiąc. Nigdy już nie będę lubiła tego miesiąca. Budzi on we mnie najgorsze wspomnienia, ale mieszają się one z tymi pięknymi. W listopadzie Agunia zaczęła już całkiem samodzielnie chodzić. W ogóle stawała się coraz bardziej samodzielna. A tu nagle taki cios!
W piątek podczas rehabilitacji z trudem powstrzymywałam się od płaczu. Okazało się, że Aguni lewe bioderko jest strasznie wysoko wystawione. Asia starała się jak mogła, żeby mnie nie przerazić, ale moja wyobraźnia już działa i łzy kapią na każdym kroku. Nie mogę się pozbierać. Znowu pewnie panikuję, ale tak już mam. W czwartek po powrocie z Budzynia Arek zdejmując Agi kurtkę, poczuł i usłyszał przeskoczenie w łokciu. Wystraszył się nie na żarty, że złamał jej rękę, tak to mocno przeskoczyło. Ale Aguś nawet nie wzdrygnęła się ani nie spuchło. Znaczy nie bolało jej to. Asia następnego dnia stwierdziła, ze przez przypadek Arek rękę jej nastawił. Po spastyce łokieć miała bowiem wywalony, a teraz i można odrobinę zgiąć i rękę podnieść wyżej. Ojcu ulżyło, bo męczyło go to nieludzko. Niestety, choćby nie wiem jak uważać, podczas ubierania, rozbierania, Agunia się napina i jest łatwo coś uszkodzić. Jest to dla nas w jakimś stopniu stresujące. Zanim po południu przyszła Dana z Mają, musiałam szybko lecieć do kwiaciarni po wiązankę. Jak wróciłam zajęcia już trwały i Agunia nieziemsko zestresowana. Skończyło się tym, że musiałam ją wziąć na ręce i utulić. Wtedy Danuś mogła dopiero ćwiczyć.
W sobotę skoczyłyśmy z Danusią do Budzynia wycałować Zosię na jej urodzinki. Na szczęście zamówione prezenty przyszły na czas. Opowiadający Kubuś dostał w paszczę od Zośki :)), za to Gąsiennica gawędziara wywołała radość na buźce Zośki. Są to zabawki kupione z myślą o pobycie Zośki w szpitalu, żeby się mniej stresowała. A poza tym fajne do wykorzystania jak prądu nie ma.
Aguś też ma Kubusia i dzisiaj tatuś jej włączał i miała taka radosną minkę, jak jej śpiewał. Opowiem wam, jak Agnieszka weszła w posiadanie tego misia. To było latem zeszłego roku. Pojechałyśmy z Danusią zrobić na Spornej w Poznaniu EEG Agi. Niestety, po traumatycznych wspomnieniach z poprzedniego szpitala, gdzie prawie 3 godziny próbowałyśmy jej zrobić badanie, nic z tego nie wyszło. Agunia była tylko przerażona i strasznie płakała. Po pół godzinie poddałam się i poszłyśmy do cioci. Ciocia na widok zapłakanej Aguni, obiecała kupić jej co tylko będzie chciała. Pojechałyśmy do Plazy, do zabawek. Tam Aguni w oko wpadł właśnie Kubuś. Kubuś jak mówi, to rusza buzią i pierwsze co robiła Aguś, to wkładała mu tam paluszek (a z czasem petiberki). Ciotka już leciała do kasy, ale zaprotestowałam, bo to tanie nie było. Chwyciłam małą za rączkę i poszłyśmy dalej, jednak tak trochę ciężko mi się szło. Okazało się że jak w wierszu Tuwima o rzepce… Ja Agusię a Agunia misia i ciągnie go za sobą. Poddałam się i ku radości cioci, Agi dostała swojego Kubusia! Mała cwaniara!!
Wczoraj pojechałam do mamy, i poszłam na cmentarz. Zapaliłam dziadkom i wujowi znicze. Nie zapomniałam także o małych Aniołkach. Wybraliśmy 4 malutkie dzieci i zapaliłam tam też znicze. To dla naszych Aniołków, o których ostatnio pisałam.
Ten tydzień zapowiada się bardzo pracowicie. Ja natomiast najchętniej uciekłabym do mysiej dziurki i sobie tam troszkę posiedziała!
Aguś, Angelika ma dla ciebie Lessiego!!