I tak jesteśmy z powrotem! /29 listopada 2008/

Koło 11 nakarmiłam Aginka i poszłam dowiedzieć się o nasz dalszy los. Po chwili przyszła do nas Pani doktor, która nas przyjmowała na oddział i poinformowała, że nasza Pani doktor będzie za jakieś 1,5 godziny. Faktycznie wkrótce przyszła Pani doktor. Poinformowała nas, że generalnie możemy jechać do domu, bo założenie PEG-a ma odbyć się dopiero w styczniu. 11 stycznia mamy stawić się na oddział, a dzień później ma być założona gastrostomia metodą endoskopową. Już się boję!!!
Pozostało nam czekać na załatwienie dla nas powrotu. Niestety, na ten sam dzień nie było możliwości, a na rano w sobotę, jedynie pojazd służby medycznej, do przewozu osób. Samochodem tym często przewożone są organy do przeszczepu. Pana kierowcę poznałam wcześniej, bo zabierał on ze sobą Martynkę z mamą. Tak więc ustaliłyśmy, że jedziemy następnego ranka. Porozmawiałam sobie jeszcze chwilkę z Panią doktor i obiecała uszykować pełną epikryzę na rano (miała dyżur nocny).
Wieczór upłynął nam spokojnie. Aguś niestety po badaniu trochę wymiotowała. Jednak wieczornego mleczka nie cofnęła. Dostała je na dwie raty. Nocka była dosyć dłuuuga. Aguś miała sporo wydzielinki. Rano po podaniu tabletki Agiś już nie zasnęła. Za to mleczko zwróciła całe i to z impetem! Wymyłam ją, przebrałam i zabrałam się za pakowanie. Pan samochodem, był praktycznie o 8. Pani doktor chwilę wcześniej przyniosła epikryzę i z żalem się pożegnałyśmy. Zobaczymy się jednak w styczniu. Kolejną dobrą osobę przyciągnęła do siebie Aguś! Pani doktor obiecała rozejrzeć się za sondą silikonową dla Agiś. Jeżeli uda jej się coś znaleźć przyśle nam.
Podróż przebiegła nam w sennej, aczkolwiek bardzo przyjemnej atmosferze. Obydwoje byliśmy pod wpływem coraz bardziej chmurnej pogody. Ulice jednak niezakorkowane w sobotni poranek pozwoliły bardzo szybko przejechać trasę. Aguś dostała raz jeść i przypięta pasami leżała na rozłożonym fotelu po środku. Ssak przypięty do fotela obok, a z drugiej strony mama. Świetna była ta podróż. Szkoda, że nie może po nas przyjechać w styczniu! Jednak trochę wygodniej niż karetką…
Jak wchodziłam z Agi do domu, już na klatce otworzyła szeroko oczy. A w tych oczkach samo szczęście! Chwilę później u taty w ramionach, szczęście powróciło. Dostała jedzonko i leżała rozluźniona u taty. Teraz znowu się tulą… Tata obawia się, że Agiś znienawidzi buziaki! Myślę, że nie tak szybko… Chyba jednak ten tata tęsknił za Aginkiem. Za mamą mniej. Musiałam się upomnieć! Cóż takie życie mamy!
Aguś, to jak jesteś w tej śpiączce czy nie?