Ile można chorować??? /25 stycznia 2010/

Agniesia mi się rozchorowała!! Znowu!!!
W piątek musiałam jechać po odbiór cewników i pieluszek do Budzynia. Niestety była awaria z samochodem… Akumulator wziął był i zdechł!!! Zadzwoniłam do małżonka niech załatwia – w końcu od czegoś tych facetów mamy, no nie? Fakt miałam kupić nowy akumulator jeszcze przed świętami, ale jeździł, nie było czasu, to po co kasę wydawać? Teraz się chłopaki śmieją, że był tak zużyty, że aż wklęsł, bo cały prąd wyssałam! Podli, a buuuuu….
Już myślałam, że nie pojadę do tej apteki, nawet mama spakowała się i poszła, a tu Arek dzwoni, że mogę zejść do auta, bo Piotrek jedzie z akumulatorem. Na szczęście mama nie była daleko – wróciła. Biedak, nieźle się namęczył, bo jedna śruba się zapiekła. No ale udało się! Autko odpaliło. Nie ma co, pojechałam do Budzynia. Niestety, nie dało rady się pospieszyć. Przed Kamienicą cała droga pokryta śniegiem, a pod nim – lód. Można nieźle się przejechać. No ale w godzinkę obróciłam – powinno mi wystarczyć jakieś pół, ale to latem.
Wracam, a tu Agunia rehabilitowana przez ciocie Asię. Zdenerwowana nieziemsko, wypieki na buzi. Jak tylko do niej dotarłam, zaczęła szybko ruszać buzią patrząc mi w oczy. Znaczy się, dostało mi się po uszach. Okazało się też, że Agi miała powystawiany kręgosłup. Pewnie od tego spinania, jak mnie nie było sobie narobiła dodatkowego bólu. Asia pojechała, a ja szybciutko wcisnęłam ją w kombinezon. Agniesia jeszcze ciągle miała wypieki na buzi, ale główkę chłodną. W końcu zmierzyłam jej temperaturę, bo jakoś podejrzanie się trzęsła. No tak, 38. Dałam syropek i możliwie szybko wyłuskałam ją z tego gorseciku. Trzęsła się z zimna, a w tym ubranku trudno ją rozgrzać.
Jeszcze w nocy dostała temperaturkę, ale też jakieś 38, nie więcej. Na szczęście. Nie bierzemy antybiotyku i mam nadzieję, że się obejdzie. Do tego potworne zimno na dworze, i nie było możliwości żeby ją zabrać na umówioną wizytę do dziadków i przyjaciół. Na szczęście jest ciocia Danka, która miała czas i chętnie została ze swoją chrześniaczką. Buziaki moi pomocnicy!! Czasem brakuje kogoś kto poniesie ssak za nami. Niestety, jak trzeba to trzeba sobie samemu radzić!
Agnieszko, jak nie przestaniesz chorować, to inaczej porozmawiamy!! Normalnie jak wezmę tego małego gzuba i przytulę… Och jak ja Cię kocham!! Tylko już nie choruj!!! Proszę!!!