Jesiennie… /20 września 2010/

Już piszę, piszę… 
Miniony tydzień upłynął nam pod znakiem choroby Agniesi i załatwiania dokumentów, no i dalszego meblowania się. A jakże by inaczej!
Najważniejsze, czyli zdrowie mojej małej królewny. Otóż okazuje się, że Agunia jeszcze dzisiaj dostała temperaturę 37,5, w trakcie, a właściwie pod koniec rehabilitacji. W niedzielę, nie miała gorączki, byłyśmy nawet na spacerku, a tu taka niespodzianka… Sama już nie wiem co mam robić. Niby nic więcej jej nie jest, ma tylko taki brzydki, ropny katar. Gardło czyste, osłuchowo też. Już w piątek dzwoniłam do Pani doktor, ale usłyszałam zamiast „dzień dobry” „antybiotyku nie będzie”! A ja chciałam się tylko zapytać jak długo ten ibum mogę podawać… Sama nie wiem, czy nie wolałabym, żeby Agi się porządnie rozchorowała, przynajmniej wiadomo co to i można zadziałać. Ech, a tak, raz jest stan podgorączkowy, raz nie ma, to znów temperatura do 38 wzrasta… No ale czemu?? Nie mam pojęcia. Dzisiaj od tygodnia mieliśmy pierwszy masaż z rehabilitacją. Asia mówiła mi, że bardzo dużo miała nastawiania. Ja przyjechałam na końcówkę zajęć, bo kończyłam załatwianie spraw papierkowych. Najpiękniej Agi zareagowała, jak przekazywałam mamie w pośpiechu, że na 13 będzie Mirek na masarz, a na 13.30 Asia na rehabilitację. Agulek leżała na sofie, odwróciła w moją stronę głowę, zrobiła wielkie oczy i wydała z siebie bardzo niezadowolone „fuuuu!!!” Miała przy tym bardzo niezadowoloną minkę. Oj ubawiłam się setnie!! I niech mi ktoś powie, że ona nic nie rozumie.
Wracając jednak do gorączki, to Asia stwierdziła, że to może być od kręgosłupa. Faktycznie, temperatura szybko zeszła, a Agniesia się uspokoiła. Dostała Ibum i coś na przeziębienie. Jutro jedziemy do Piły na rezonans stochastyczny i do Pani neurolog. A właśnie musze poszukać jej ksiażeczkę zdrowia. Chociaż chyba wiem gdzie jest. Uroki przeprowadzki. Dzisiaj też próbowałam posortować faktury do fundacji, ale sama widzę, że brakuje mi przynajmniej jednej. Jeszcze muszę z piwnicy przynieść, bo tam też jakieś dokumenty były.
Oj, tak jak na początku pakowanie miało jakiś logiczny sens, to na końcu, pakowaliśmy jak popadnie. No i teraz ponoszę tego konsekwencje. No ale okna umyłam w sobotę, niestety efekt nie jest tak spektakularny jak się spodziewałam. Sąsiadka miała rację. Okna są kiepskiej jakości i smugi straszne. No ale jaśniej się zrobiło i jak tylko słońce nie świeci, to nic nie widać. Po raz kolejny zrobiliśmy przemeblowanie, rozwinęliśmy mały dywanik przy Agi łóżku, bo w nocy, zawsze na bosaka przy niej siedzę, zrobiło się przytulniej. W czwartek dowieźli też sofę. W pokoju zrobiło się jaśniej. Dzisiaj zawiozłam w końcu do prania dywan z prośbą o cudowne czyszczenie. Niestety, to są uroki chodzenia w butach po dywanie. Mam nadzieję, że dopiorą, bo moje próby okazały się żałosne w skutkach.
No i w końcu załatwiłam zameldowanie, zasiłki rodzinne i złożyłam wniosek o dodatek mieszkaniowy. Byłam też w gazowni, żeby rozwiązać umowę na poprzednie mieszkanie. Całe szczęście, że pojechałam, a nie pozwoliłam załatwić tego właścicielowi. Muszę zrobić to samo z energetyką. Okazało się, że ten Pan nie przepisuje liczników na siebie, po rozwiązaniu umowy, a przed przekazaniem następnym lokatorom. Pani chciała nam dać miesięczny okres wypowiedzenia. Oznacza to, że przez miesiąc płaciłabym jeszcze za gaz w tym mieszkaniu. Pomimo tego, że stan licznika był spisany! Niestety wody nie jestem w stanie przypilnować, bo mamy ją rozliczaną w fakturach za czynsz. Zobaczę jeszcze, poproszę najwyżej o pokazanie poprzedniego stanu licznika z ostatniej faktury. Tak w sumie to dzisiaj całkiem sporo załatwiłam. Została mi jeszcze wymiana dokumentów i zmuszenie Arka do udania się do banku, żeby zmienił adres.
Muszę Wam się przyznać, że chyba dopada mnie jesień. Ciągły brak słońca, mało ruchu na świerzym powietrzu. Ostatnio uciekam, jak Arek wraca i wychodzę kupić choćby chleb, czy pójść do drogerii, albo bankomatu. Dzisiaj znalazłam skrót do naszego domu. Później trochę żałowałam, bo zaoszczędziłam sobie jakieś 10 minut przyjemnego spacerku. Na domiar wszystkiego bateria przy ssaku znowu jest do niczego. Tym razem poproszę o przysłanie nowej baterii. Dzisiaj zapomniałam dzwonić. Jak wróciłam do domu, było już po 14, a chyba do 15 pracują.
Ostatnio ciągle mam łzy w oczach jak patrzę na moją Agniesię. Ciężko mi ją odsysać, widząc, że sprawiam jej ból. Ja wiem, że to jej pomaga. Bez tego udusiłaby się, nie mogłaby oddychać. Dzisiaj, Agniesia starała się podnieść głowę. Posadziłam ją bez tzymania, walczyła dzielnie, zeby trzymać główkę, jednak albo do tyłu, albo do przodu w końcu jej opadała. Moje serce sypie się na coraz mniejsze kawałki jak to widzę. Ostatnio Agniesia robi wrażenia, jakby więcej rozumiała. Jak przychodzi Nadia na wymianę zabawek, Agulek się denerwuje. Tak jakby chciała się z nią pobawić, zobaczyć ją. Czasem Agusia jeszcze leży w łóżku jak przyjdzie Nadula i jej zwyczjnie nie widzi, tylko słyszy. Jak ją widzi, jest ok. W sobotę Agniesia dostała książki do czytania od Nadii. O Kubusiu Puchatku i Andersena.
W czasie przeprowadzki najtrudniejsze było pakowanie Agniesinych rzeczy. Danusia wyjęła taka podartą koszulkę z szafy, body 68. Białe z granatowymi lamówkami… rozcięte, żeby łatwiej było zdjąć. Najpierw zadrwiła sobie ze mnie, co ja trzymam w szafie, a ja tylko spojrzałam na nią i dodałam, że jakoś nie mogę tego wyrzucić. Wtedy skojarzyła, co to jest, przeprosiła. A ja sie przecież nie gniewam, skąd mogła wiedzieć.
Agniesi zabawki. Takie, którymi się bawiła. Cały tapczan jej wypchany po brzegi. Pieski, które sobie wybrała w Kauflandzie, miała wziąć jednego, spojrzała i pogłaskała najpierw jednego, potem drugiego. Dostała obydwa. Grzechotki, samochodziki, buciki z pieskami, takie różowe, adidaski, które nosiła… Pewnie jakieś dziecko ucieszyłoby się z tego wszystkiego…jednak nie mogę. Nie potrafię. Łzy napływają, w gardle klucha. Może właśnie dlatego popadam ostatnio w taki melancholijny nastrój? Nie wiem, trudno to określić, ale wyjątkowo ciężko mi jest. Jednak nic nie zrobię, muszę podnieść czoło i przeć do przodu. Dla Agnieszki.
Kochanie, wszystko co robię, nawet jak boli, to tylko dla Twojego dobra. Wzięłabym ten ból dla siebie, ale nie potrafię. Nie umiem Ci pomóc. Tak bardzo za Tobą tęsknię i tak bardzo Cię kocham!!!