Kiedy będzie ta jedna chwilka?? /17 listopada 2008/

Dzień, którego jakoś wewnętrznie się obawiałam przeminął bezpowrotnie. W mojej głowie powstał niedorzeczny pomysł, że ten dzień, ta rocznica jest jakimś progiem. Po przekroczeniu tego progu, Agi już się nie obudzi. Już nic nie będzie takie jak kiedyś. Ten fakt mnie przerażał. Teraz trwa we mnie walka o to, aby jakoś dalej wierzyć, że cud może się zdarzyć. Kochani dziękuję Wam wszystkim za tak liczne i szczere wyrazy sympatii i ciepła. Zarówno tym, którzy napisali komentarze pod postem, jak i tym, którzy pisali meila, na gg, na NK. Kochani jesteście! Czytając Wasze wypowiedzi ciepło robi mi się na sercu. Napisałam post, popłakałam przy tym, kiepsko przespałam nockę, a niedziela była dość melancholijna. Teraz jest jednak lepiej. Patrzę na Agi sprzed roku i na dzisiejszą moja gwiazdeczkę, coś nadal kuje w sercu i coś dusi w klatce piersiowej. Zaczynam czasami łapać się na tym, że to jaka była kiedyś Agi nigdy nie istniało. To się nie wydarzyło. Ja cały czas mam taką córeczkę, którą muszę się cały czas opiekować. Nigdy nie chodziła, nigdy nie mówiła… Absurd prawda? Jak mogę o tym zapomnieć??? Chyba muszę zacząć się leczyć na głowę!!!
Jedna z forumowiczek BabyBooma, Gaga napisała, ze jedna chwila spowoduje, że zapomnimy o swoim nieszczęściu i całej niedoli jaką teraz przechodzimy. Kochanie masz świętą rację. Ja o tym wiem, ale tak bardzo chciałabym, aby ta chwila nastąpiła! Tylko kto tego nie chce? Beata, mam Patryka czeka już od ponad roku, Hania mam Kajtusia czeka już ponad 4 lata, Ewa Błaszczyk czeka na Olę już 8 lat. Ile ja będę czekać? Na jak długo starczy mi sił? Ten rok upłynął tak szybko, że nim się obejrzałam zaczęliśmy następny walcząc o powrót naszej córeczki.
Miniony rok spowodował, że jesteśmy mądrzejsi o pewne doświadczenia. Jeżeli macie małe dzieci i dziecko wam się zadławi, odwróćcie je głową w dół i z całej siły w pupę trzeba uderzyć, dzwoniąc jak najszybciej na pogotowie!!! Jeżeli chociaż jednemu z was uda się dzięki tej radzie ocalić dziecko będę z tego powodu bardzo szczęśliwa. Niestety wtedy tego nie wiedzieliśmy a w tym szoku nie pomyśleliśmy logicznie. Klepanie dziecka po placach powoduje osadzenie się dławiącego dziecko przedmiotu osadzenie się jeszcze głębiej w krtani! Zawsze dziecko odwrócić głową w dół.
Przez ten rok udało nam się pozyskać liczną grupę osób, które razem z nami „wojują”, troszcząc się o Agi. Dziękuję Pani Beacie, Asi, Danie (i Maji), Sonii, Pani Danucie, Pani Irce, Pani Irenie z opieki, rodzinie. Dziękuję też wszystkim, którzy nadal mnie wspieracie na forum BB, na GG, meilując ze mną. Wszystkim Agatom, Gosiom, Kasi, Sylwii, Ewkom, Kindze, Marcie. Rozmowy z wami prowadzone wiele mi dały (liczę na dalsze pogaduchy, najczęściej nocne).
Już kiedyś pisałam, że właśnie w tym czasie, najtrudniejszym dla nas czasie poznaliśmy masę osób. Wielu rodziców z chorymi dziećmi. To doświadczone osoby, które pomogły mi wiele załatwić wiele zrobić i zwracają moją uwagę na niektóre rzeczy, o których sama bym nie pomyślała! Serdeczne dzięki wam kochani!!!!
Marta wpisała komentarz pod poprzednim postem prosząc o przesłanie jakichkolwiek przedmiotów na aukcję dla Aguni (link powyżej). Wiem doskonale, bo sama tak mam, że nie wszystkich stać na to aby pomagać finansowo. Mają jednak taką potrzebę. Skontaktujcie się ze mną, podam Wam adres i powiem, gdzie to przesłać. Proszę Was o to ze względu na to, że zbieramy cały czas na wózek dla mojej córci. Na aukcję może być wszystko co wam jest niepotrzebne i zbędne. Płyty, książki ozdoby, kosmetyki, ciuszki, buciki. Sami możecie sprawdzić, co jest wystawiane na tej aukcji. Poza tym sami możecie skorzystać z tych aukcji, są tam bardzo atrakcyjne przedmioty, bardzo tanie. Sama dostałam, kupiony przez jedną z dziewczyn dresik dla Aguni, właśnie z aukcji, całkiem nowiutki!!
Jestem w trakcie załatwiania transportu z Warszawy. Okazało się bowiem, że do Warszawy nasza, wągrowiecka karetka nas zawiezie bez najmniejszych problemów. Niestety powrót pozostaje pod znakiem zapytania. Ponieważ nasi nie mogą po nas jechać, przepisy zabraniają. A Warszawa nie bardzo ma chęci. Generalnie trudno się dziwić, jak mieliby tak każdego odwozić, to nic innego by nie robili! Marne to jednak dla mnie pocieszenie, bo obarczona chorym dzieckiem, wózkiem, ssakiem, bagażami, nie bardzo się widzę w pociągu! Cholerka jasna! Pani doktor obiecała cos się wywiedzieć, chociaż trudno mi wierzyć, że coś się uda jej wywalczyć.  Wiem jednak, że ma dar przekonywania, więc może się uda…
Na środę umówiłam się na prezentację wózka! Wszystko opowiem, jak to będzie wyglądało. Dowiem się wtedy dokładnych kosztów i który wózek jest najlepszy. Ostatnio w ogóle mam taki mętlik w głowie, że gdyby nie kalendarz, to połowie spotkań bym zapomniała! Stres, zmęczenie, głupota, starość???