Rok temu… /16 listopada 2008/

Jak byłam dzieckiem wydawało mi się, że rok to szmat czasu. Każdy dzień ciągnął się niemiłosiernie. Im człowiek starszy, tym ten czas jakoś inaczej mija. W swoim życiu, trzydziestodwuletnim, żaden przeżyty rok, nie był tak strasznym i okrutnym jak miniony. Właśnie mija rok, od kiedy ostatni raz mogłam przytulić swoją małą słodką Śpiącą Królewnę.
Ostatnio, mój mąż włączył jakieś moje zdjęcie w komputerze, takie sprzed roku. Nie ma u mnie już tego szczęścia i radości na twarzy co kiedyś. Skóra szara, oczy podsiniałe, policzki mi się zapadły. Bez środków uspokajających nie ma dla mnie normalnego dnia. Nie umiałabym się wtedy zająć moim dzieckiem. Trzeba coś robić, działać, opiekować się, słyszeć i czuwać. Przez ten rok, życie jakie przeżyłam to odpowiednik kilku ładnych lat. W tej chwili cieszą mnie inne rzeczy niż kiedyś. Mam inną hierarchię wartości. Zmienił się mój cały świat, całe życie. Jeszcze rok temu pracowałam na dosyć odpowiedzialnym stanowisku. Moje dziecko prowadziłam do cioci. Wydawało mi się wtedy, że ma super życie, a do szczęścia brakuje nam tylko większego mieszkania. Wydawało mi się, że jestem szczęśliwa. Jak teraz na to patrzę, to wiem jak wiele straciłam. Jak mało czasu spędziłam z Agnieszką. Mogliśmy razem więcej być, przytulać się częściej i bawić się.
Rok temu Agi ważyła 6 kg. Nosiła ubranka 74 i właśnie zaczęła samodzielnie chodzić. Nie trzymając się kurczowo mamy, bądź ściany. Rok temu Agi pierwszy raz nam zginęła w sklepie. Poszła sobie między wieszaki, a my z mężem na kuckach patrzyliśmy gdzie są te różowe butki!
Rok temu po raz ostatni poszliśmy z Agi do Biedronki, gdzie jak zawsze dostała do ręki kod kreskowy od butelek i szła kupić sobie danonka. Rok temu kupiłam parówki na kolację dla Agnieszki. To był jej ostatni samodzielnie jedzony posiłek.

Tak była ubrana moja Agi 16 listopada 2007

Dzisiaj Agi nosi rozmiar 92, a nawet czasem 98. Waży jakieś 9,5 kg. Ma długie jasne, kręcone włoski, które upinamy w dwie kitki po bokach. Włoski są na tyle długie, ze mogę je spiąć w kitkę z tyłu głowy i Aguś wygląda wtedy jeszcze piękniej. Teraz Agnieszka nie uśmiecha się już do mamy wesoło, nie biega, nie mówi, nie potrafi samodzielnie siedzieć. Teraz Agnieszka śpi. Śpi czujnie i uważnie obserwuje otaczający ją świat. Zwraca uwagę na coraz więcej szczegółów. Moja Śpiąca Królewna poznała masę nowych cioteczek, olbrzymią ilość e-cioteczek. Ogromna ilość dobrych serduszek pomaga Aguni w trudnej sytuacji. Aguś ma teraz prawie 2,5 roku. Powinna być żywym, brojącym i śmiejącym się smykiem, który doprowadza do pasji rodziców swoimi psotami i przekorą.
Niestety, los nie był łaskawy ani dla Aguni, ani tym bardziej dla nas. Rok temu Agunia zmarła na naszych rękach. Jej przerażone spojrzenie, będzie wywoływało u mnie łzy do końca życia. Na samą myśl o duszeniu się nie potrafię opanować ucisku w piersiach i drżenia rąk.
16 listopada Agnieszka dostała kolejną szansę od życia na obudzenie się. Moja mała córeczka jeszcze się nie zdecydowała, czy z tej szansy skorzysta. Staramy się wszyscy, wszyscy, którym na Aguni zależy, aby tą decyzję podjęła mądrze i z rozwagą.
Ten rok sprawił, że dowiedziałam się jak trudne wiodą życie rodzice chorych dzieci i  same chore dzieci. Ile takie dzieciątko musi się nacierpieć. Jeszcze rok temu współczułam chorym dzieciom, jednak myślałam, że mnie to się nie tyczy. Mnie ten problem nie dotknie. Boleśnie jednak doświadczyłam, jak kruche jest zdrowie i życie naszych dzieci.

 

Zaledwie kilka godzin później, też 16 listopada 2007

Agunia robi postępy, rośnie, patrzy na mamę, przytula się do mamy, czeka na wygłupy z tatą. Nie lubi jak nie ma mamy. Uwielbia wychodzić na spacerki. Kocha pieski, lubi otoczenie dzieci. Sprawia jej radość psocenie się cioci Asi podczas ćwiczeń. Nie lubi jak ciocia Dana przychodzi bez pieska.Czasami jak na nią patrzę, wydaje mi się, że wystarczy tylko włączyć odpowiedni pstryczek i Aguś się obudzi. Tylko, gdzie to jest…

 

Agnieszka rok później

Ten rok, był dla nas szkołą życia. Nauczyłam się więcej niż przez ostatnich 10 lat.
Agniesiu mamusia i tatuś strasznie tęsknią za dawną Agi!!! Kochamy Cię Królewno tak mocno…