Miała być Królewna tylko, że nie Śpiąca…. /13 marca 2009/

Znowu popadam w depresję. Już sobie coraz trudniej radzę z odganianiem złego i smutnego nastroju.Najgorsze jest to, ze najchętniej uciekłabym gdzie pieprz rośnie. Sama, zupełnie sama!! Tylko, że nie mogę zostawić mojej małej kruszynki samej. Bez mamy! To wewnętrzne rozdarcie mnie dobija. Brakuje mi Asi, Dany. To obecnie najbliższe nam osoby. Rehabilitując Agi pomagają mi. Pewnie nieświadomie, ale tak jest! Znowu czuję się osamotniona. Nie wiem co się dzieje. Może to miniona pełnia, wahania pogody, zbliżająca się wiosna. Czuję jak się duszę. Brakuje mi powietrza. Nie chcę dziewczynom zawracać głowy. Mają swoje problemy. Każdy je ma i wszystkie są trudne i ciężkie.
Niby wierzę, że Agi się obudzi. Trochę otuchy dodał mi film z Torunia. Strasznie się cieszę, że Mikołaj powraca. Tylko pojawiły się inne pytania. Czy u Agi też tak długo to będzie trwało? Ja nie jestem jej w stanie zapewnić takiej opieki jak Mikołajek ma w ośrodku. Dzięki Hani, która znacznie większe doświadczenie, mojemu mężowi, który ciągle czegoś poszukuje w necie. Udaje się znajdować ciągle to nowe metody ćwiczeń, rehabilitacji. Teraz właśnie Hania znalazła wibratorki do ćwiczenia i masowania buźki. Jakoś musimy sobie nawzajem pomagać, wspierać się. Dziękuję.
Tak strasznie chcę aby Agi już się obudziła. Dopadły mnie pytania. Znowu i wciąż te same. Wczoraj stanęłam z Agi przed lustrem, wtedy widać jest bardzo jej wadę buźki. Rozpłakałam się, dlaczego moje małe dziecko musi tak cierpieć. Przecież jak byłam w ciąży miało być wszystko dobrze. Miała to być ciemnowłosa dziewczynka, z kręconymi włoskami. Miała mieć prześliczne paluszki i buźkę. Długie rzęsy i piękne oczka. No i prawie wszystko było jak trzeba, ale ta wada genetyczna… Skąd, dlaczego. Już przy urodzeniu ledwo przeżyła. Nikt nie wie, co przeżyłam, niewiele osób wie, że doprowadzona do rozpatrzy brałam tabletki uspokajające, że pielęgniarki widząc mnie nie pozwalały mi przy niej siedzieć. Jakoś jednak się ułożyło. Agi cierpiała, męczyła się, ale nauczyła się jeść. Była malutka, bardzo malutka. Silna dziewczynka Agnieszka. Księżniczka z kitkami i uśmiechem na buzi! Ludzie na mieście sobie o niej opowiadali (babcia Aginka była świadkiem), że ma troszkę wykrzywioną buźkę, ale jest taka urocza i śliczna i wesoła.
Już wszystko zaczęło się układać, wszystko zaczynało grać. I tu znowu cios w samo serce. I jak nie zadawać sobie pytania. Dlaczego jedna mała Agnieszka jest tak doświadczana?
Ostatnio w ogóle wokół mnie pojawiły się niezbyt przyjemne sytuacje. Młoda dziewczyna jest bardzo ciężko chora, mama małej chorej dziewczynki też nienajlepsze wyniki ma, moja mała Zuzia z CZD ledwo przeżyła sepsę i rota wirus. Wszystko to mnie wciąga w czarną otchłań. Dzisiaj w DDTVN rozmawiali o ciążach zagrożonych chorobą genetyczną. O dzieciach chorych, tak boleśnie wszystko do mnie wróciło, że nie mogłam opanować łez. Są chwile, że myślę, że się z tym bólem i przeszłością jakoś uporałam. Jednak tak nie jest. To cały czas siedzi i i czeka odpowiedniego momentu, aby zaatakować!
Przepraszam Was za ten post, ale musiałam z siebie trochę wyrzucić. Za dużo tego dla mnie się zrobiło. Cieszę się, bo wkrótce będę miała gdzie uciec i ukryć się na chwilkę. Elu, mam nadzieję, że znajdzie się dla mnie odrobinka miejsca? Ja nie będę kłopotliwa, będę cichutko, ze swoim prowiantem. Pospaceruję nad rzeczką, odpocznę i pojadę. Nawet mnie nie zauważysz.
Życie jednak płynie dalej. Jutro następny dzień, bliżej wiosny, blizej słońca. Może w końcu promienie słońca jak pąki liści do życia, obudzi też naszą Śpiącą Królewnę?
Aguś, to co sama zdmuchniesz świeczkę na torciku urodzinowym?