Mój pieszczoszek! /6 marca 2010/

Moja kluseczka jest bardzo dzielna! Grzecznie poddaje się wszystkim terapiom. Nawet podczas zajęć plastycznych nie denerwuje się. Pani Kasia ma wspaniały talent do wymyślania zajęć dzieciom. Ponieważ Agniesia nie potraf sama się zająć zabawą farbkami, kredkami czy plasteliną, Pani Kasia wykorzystuje zabawę do pracy. Ostatnio zduszałyśmy klamerki paluszkami, pobudzając receptory w palcach, którymi chwytamy. Wczoraj pobudzała stopy piórkami, pędzelkami, gąbkami czy czyścikami. Ponieważ zna się na refleksoterapii zarówno dłoni jak i stóp , wykorzystuje swoją wiedzę w zabawie z dziećmi.
Nadal mamy problem z balansowaniem na desce. Dzisiaj już udało nam się uspokoić i nie płakać, ale tylko na chwilkę. Zawsze to jednak jeden krok do przodu. Zauważyłam jednak, że istotne jest jaka muzyka czy bajka leci podczas zabawy. Istotne chyba jest też zachowanie innych dzieci. Dzisiaj był jeden chłopczyk i wyjątkowo długo siedział cichutko i grzecznie. Jednak jak zaczął szaleć i już Agi się nie podobało. Coś w tym jest chyba.
Co do pozostałych zajęć, a uważam, że właśnie te są najbardziej istotne dla Aginka, widzimy postępy. Mówiąc widzimy, mówię tu o terapeutach i innych rodzicach. Agniesia rozluźniła paluszki, do tego stopnia, że podczas ćwiczeń trzeba przytrzymywać dłoń w pięść, jak wymaga tego ćwiczenie, w poniedziałek nie było takiej potrzeby. Ze stopami nadal walczymy, są coraz luźniejsze, ale nadal wracają do tej nieszczęśliwej zrotowanej pozycji. Jednak nadal walczymy i mam nadzieję, że uda nam się jeszcze dużo osiągnąć. Został tydzień, no i dzielnie staram się jak najwięcej nauczyć. Codziennie pojawiają się jakieś nowe ćwiczenia. Po kolei uczę się tego co ma znaczyć, do czego jest to potrzebne i jak ma pomóc mojemu dziecku. Dlatego postanowiłam zapisać się na następny turnus. Jest on na przełomie kwietnia i maja. Chcę jechać tak szybko, żeby odświeżyć sobie pamięć i kuć żelazo póki gorące! Muszę jednak zebrać pieniążki a na obecną chwilę nie wiem ile jeszcze mi brakuje, ale niemało! Mam nadzieję, że któraś z fundacji nam pomoże.
Na razie jednak nadal jesteśmy jeszcze w Krynicy i został nam tydzień pracy. Jutro niedziela, dzień wolny od zajęć. Będziemy odpoczywać i cieszyć się sobą. W tym tygodniu jakoś zabrakło nam czasu na przytulanki i Agusia jawnie zaczęła się ich domagać. Dzisiaj podczas obiadu zaczęła mi płakać, wyzywać bezgłośnie, także szybko łykałam obiad i do pokoju. Wystraszyłam się, że się przeziębiła. Okazało się, że jak wzięłam ją na kolana, dziecko się uspokoiło i wtuliło w mamusię. Było już dobrze! Jednak dałam jej ibum przeciwzapalnie, bo jakoś zaczął pojawiać się wodnisty katarek i faktycznie zrobiła się marudna na kolejnych zajęciach (dobrze, że jedna z mam jest lekarzem i chętnie udziela pomocy). Jednak po kolacji znowu spokojnie zasnęła w moich ramionach. Jednak nie jestem pewna czy wyjdziemy na spacer. Jest dużo śniegu i zimno. Do tego wszystkiego hotel położony jest na samej górze i jest bardzo stromo. Wszystkim rodzicom utrudnia to jakiekolwiek zakupy.
Wczoraj Agnisia miała gorszy dzień. Przespała prawie wszystkie zajęcia. Spała nawet na tych najmniej przyjemnych, gdzie podczas ćwiczenia stóp odczuwa ból. Otwierała tylko szeroko oczka podczas turlania na stole u wuja Kamila. No i koniec końców, nocka nie należała do najlepszych. Agusia słabo spała. W zasadzie ja też jakoś nie mogłam spać. Jak to jest, że jak jest noc, nie chce się spać, a rano, ciężko się podnieść, bo oczy same się zamykają. A o 7 pobudka, od 9 zaczynamy zajęcia, a jeszcze kawa i śniadanie. Trzeba się trochę posilić przed zajęciami. Agniesia pomimo tego, że nie śpi w nocy leży spokojnie, bo śpi z mamą. Po powrocie będzie ciężko, nie będzie chciała sama spać. Wystarczy, że czuje, że mama jest obok i jest spokojna. Nie ma wzdychania i pykania w środku nocy, no i charkania na siłę.
Dzisiaj już od rana Agusia podniosła bunt, bo ciocia Ada podjęła próbę wymasowania buźki w środku. Górne dziąsło i warga jakoś zniosła, jednak cokolwiek więcej nie wchodzi w grę. Zniosła się płaczem i tyle było z masażu. Cioteczka zajęła się karkiem. Musiała przekazać informację dalej, bo ciocia Karolina również zajęła się rozluźnieniem mięśni w karku. I to mi się bardzo spodobało. Terapeuci współpracują, robią notatki i zapisują sobie co zamierzają zrobić dalej z każdym dzieckiem.
Wybaczcie mi ten entuzjazm, ale chwyciłam się chyba tych terapii jak tonący brzytwy. Może to brutalne porównanie, ale Agnieszka nie ma szans na inną terapię. Niestety. Jestem dzisiaj trochę rozbita, bo niedawno rozmawiałam z koleżanką, która cudem uratowała synka przed zaduszeniem się cukierkiem. Chciała się dowiedzieć, co się dzieje z jej synkiem, bo krztusi się, a wczoraj osłuchowo był czysty i czy to prawda, że może wystąpić zachłystowe zapalenie płuc. Biedna zrozumiała co ja czułam. Tylko na szczęście Maksiu żyje. Nawet jeżeli będzie miał zapalenie płuc, to je zwalczy antybiotykiem i będzie ok. A ja w czasie rozmowy z Basią przeżyłam to jeszcze raz…
Dlatego muszę walczyć i wierzyć, że damy radę. Wierzyć, że Agniesia jeszcze kiedyś samodzielnie usiądzie, chwyci mnie za rękę i przytuli się sama do mnie… Stanę na głowie, ale znajdę pieniądze na kolejny turnus!
Kocham Cię królewno, jeszcze tydzień! Dasz radę!