Przemęczone… /10 marca 2010/

Terapia jest coraz trudniejsza. Nie chodzi tu o jej skomplikowane ćwiczenia, tylko o fizyczne zmęczenie dzieci. Agniesia też już jest na granicy wyczerpania. Jeszcze te 4 poranne godziny daje jakoś radę, ale po południu to dramat. Wystarczy, że zaczynamy się szykować na zajęcia i to wystarczy. Agunia produkuje wydzieliny tyle, że stale ją odsysam. Później ssak mi nie wytrzymuje, bo mamy akurat takie zajęcia, gdzie niebardzo mam go gdzie podłączyć. Jeszcze zajęcia plastyczne Agniesia traktuje w miarę znośnie. Właściwie, to jej się podobają. Pani Kasia jest bardzo sympatyczna i miła. Ma super podejście do dzieciaków. Można z nią rozmawiać, a ona i tak cały czas zwraca głównie uwagę na dziecko z którym pracuje, rozmawia z nim, mówi do niego. I tak powinno być. W poniedziałek bawiliśmy się masą solną. Agusia miała oplecione całe dłonie ciastem. Dzisiaj natomiast ciotka wymalowała jej rączki, calutkie! Ku mojemu zdziwieniu, poza kocykiem nic więcej nie ucierpiało 

Tak jak ja, tak i terapeuci są zadowoleni ze swojej pracy. Generalnie już mi mówią na czym trzeba się głównie skupić pracując z Agi. Do czego musimy się przyłożyć, a co odrobinkę odpuścić. Jeszcze trochę pracy potrzebne jest do uruchomienia łokci, żeby rączki się zginały. Na razie osiągnęliśmy tyle, że prawa rączka już nie przylega tak usilnie do ciałka, tylko odstaje jak lewa, czyli jak dla mnie w naturalny sposób. Do tego, rączki można podnieść w górę bez użycia siły. Ze spokojem i powolutku. Muszę dokładnie dopytać jak rozciągać mięśnie w rękach i te odpowiedzialne za ruch ręką w klatce piersiowej.

Wczorajsza terapia twarzy była zabawna, bo Agniesia przespała praktycznie całą. A spała tak głęboko, że ciocia Ada mogła wymasować jej calusieńką buźkę – w środku!!! Do tego rozmasowała taki guziołek po prawej stronie, tam gdzie Agi nie ma uszka. Ja cały czas myślałam, że tak musi być, że to może jakiś kanalik słuchowy, czy coś w tym rodzaju. Okazało się, że to jakieś zwłóknienie i nie ma guziołka!

Pracując z Agi mam czasem wrażenie, że to jakiś rytuał. Wszystko odbywa się ze spokojem, wolno, odliczając sekundy potrzebne do reakcji mózgu. To taka swoista magia. Dotykanie, głaskanie, delikatny ucisk i niewielkie wygięcia. A to wszystko po to aby pomóc mojej małej Agi. Stopy udaje się już zupełnie wyprostować i na koniec zajęć ma je śliczne. Achillesy też odrobinkę puściły, ale jeszcze dużo pracy nas czeka. Niestety każdymi najmniejszymi nerwami Agusia przywraca sobie spastykę. Całe szczęście, że jakoś nieczęsto się tutaj denerwuje, staramy się jej ograniczyć stres maksymalnie. Czasami jednak się to nie udaje i musimy rezygnować z niektórych ćwiczeń. Wczoraj np. Agniesia spięła się i nie dało rady zginać nóżek  kolanach. Nie było sensu kontynuowania ćwiczenia, bo moglibyśmy uszkodzić bioderka. Muszę cały czas pilnować pewnych rzeczy, o których terapeuci nie wiedzą. Jednak nic na siłę nie robią. Jeżeli dziecko nie chce ćwiczyć, przekładają zajęcia na inną, wolną godzinę. Są dyspozycyjni i elastyczni. Widać, że to oni są tutaj dla dzieci, a nie dzieci dla nich.

Dzisiejsze zajęcia z balansowania też niespecjalnie wyszły. Agusia tak dużo wydzieliny miała, że musiałam iść do pokoju ją uspokoić. Boję się trochę, bo może z tego zmęczenia coś złapała, ale nic na razie się nie dzieje, nie ma żadnych sensacji. Myślę, że to zwykłe przemęczenie i jej jedyny bunt jaki może mi tutaj zaprezentować.

Jutro mamy ciężki dzień – 8 zajęć. Jednak jeszcze dwa dni i koniec turnusu. Wszyscy się rozjadą, a my zostaniemy. Tak, zostajemy do niedzieli, jeden dzień dłużej. Od poniedziałku i tak nie możemy mieć rehabilitacji bo organizm musi tydzień odpocząć. Mózg musi przetworzyć te wszystkie bodźce, które otrzymał w tak krótkim czasie.

Wiecie, ja sama zauważyłam, że niektóre dzieci z autyzmem wyciszyły się. Bardziej tulą się do mam. Szkoda, że na każdego działa to inaczej. Terapeuci pracując muszą dobierać terapię indywidualnie do dziecka. Szkoda, że nie można użyć szablonu…

Muszę Wam się przyznać, że też już jestem zmęczona. Nie we wszystkich terapiach biorę czynny udział, ale w tych najbardziej intensywnych. Ręce i palce bolą. Jednak w tym celu tu przyjechałam i nie zamierzam się uskarżać. Chodzi tutaj o sam fakt, że ja, stara baba jestem zmęczona, a co dopiero moje biedne dziecko, które nie może do tego się bronić. Jedyne co mnie jeszcze powstrzymuje przed rezygnacją z zajęć, jest fakt, że to dla jej dobra. No i już blisko końca. Damy radę!

Agniesiu, moje słoneczko, proszę nie poddawaj się i przetrwaj jeszcze te dwa dni! Kocham Cię stokrotko!