Musze się wyżalić. /3 czerwca 2009/

Mija środa, a ja nie mogę się jeszcze pozbierać po przeżyciach z poniedziałku. Zdaje mi się, że robię się coraz słabsza psychicznie i nie daję rady. Wkurza mnie to, że będąc na izbie, zamiast jakiejś konstruktywnej rozmowy z lekarzem, pojawiły się łzy. Pojawiła się zwyczajna rozpacz i przerażenie. Niestety, w takiej sytuacji mój mózg przestaje już pracować. Dlatego rozumiem przerażenie Justyny, mamy Zosi. Ona będzie przez to co ja przeżyłam przechodziła za miesiąc. Najgorszy jest strach o swoje dziecko, o jego zdrowie i życie.
Jak Docent wyjął grzybka, tak wszystko ze mnie opadło. Wiedziałam, że już będzie dobrze i było mi wszystko jedno. Generalnie sama mogłam już jej foleya założyć i jechać do domu. No ale trzeba było jej podać elektrolity i nawodnić. Wiecie, że nawet do głowy mi nie przyszło, żeby założyć Agi sondę do noska i nakarmić? Masakra, jak mogłam o tym nie pomyśleć!!! Dopiero jak się trochę uspokoiłam to dotarło to do mojej świadomości!
W takich chwilach człowiek zastanawia się znowu, od początku nad tym samym. Powtarza sobie jak mantrę w głowie: „Boże dlaczego? Jak długo? Kiedy to się skończy? Czy nie może być w końcu dobrze? Dlaczego nas tak doświadczasz?”
To pytania retoryczne. Tylko ja mogę odpowiedź na nie. Nikt inny. Chciałabym już mieć to za sobą. Chciałabym znać odpowiedź na te pytania i mieć zdrowe dziecko. Czy to tak wiele? Co nam z dobrej posady, pięknego domu, pieniędzy? Jak nasze dziecko nie może z tego skorzystać? Mam niewiele, ale zamieniłabym na jedno życzenie. Parę razy czytałam książkę Judy Deveraux „Życie raz jeszcze”. Właśnie dlatego, że tak jak bohaterki książki, chciałabym mieć możliwość cofnięcia się w  czasie i naprawienia tego co się stało. Tak, tylko jak przenieść fikcję literacką do rzeczywistości? Pozostało mi tylko zatopić się w powieści i przenieść się choć na chwilkę w inny świat.
Jakoś nie mogę sobie poradzić. Dzisiaj przez przypadek otwarłam katalog z fotkami Agi. Patrząc na uśmiech Agniesi, wygłupiającej się po kąpieli z tatą, czy umazanej po uszy w czekoladzie… Łzy znowu zaczęły płynąć. Za często ostatnio pojawiają się w moich oczach. Czas chyba odpocząć. Niestety nie mam takiej możliwości. Pogoda nawet nie pozwala na wyjście na spacerek.
Znowu mam uczucie, że jestem sama. Są moje kochane dziewczyny, ale teraz muszę sobie jakoś poukładać wszystko. Znowu dopisać do listy nieprzyjemnych, poniedziałkowe zdarzenie i nie myśleć o tym. W każdym razie starać się nie myśleć. Może jak tak wyrzucę te wszystkie niepoukładane myśli z głowy, to się lepiej poczuje? I tak jak rozpoczęcie pisania bloga pozwoliło mi wrócić do życia, tak teraz przeleję tutaj i uwiężę zły nastrój i podłe myśli. Czas powiedzieć, było minęło. Jakoś sobie poradziliśmy i jest ok.
Najgorsze jak patrzę na Agi i widzę, że ona chce coś zrobić, nawet próbuje podnieść główkę, ale nie może. Coś ja trzyma, coś złego nie pozwala jej wstać, śmiać się, bawić. Serce się kroi.
Agusia, ty wiesz, że mamusia Cię kocha i wszystko by dla Ciebie zrobiła!