„…nie mogę patrzeć na te dzieci…” :/ /14 maja 2012/

Od kilku dni próbuję się zalogować, żeby napisać post i niestety, nic z tego. Coraz częściej zaczynam się zastanawiać nad nowym blogiem na bloogerze. Już drugi miesiąc mija jak zaistniałe problemy nie są usuwane, tylko się nasilają. Wygląda to tak, jakby serwery były przeciążone. A może system pada na Onecie?? Tak naprawdę, to strasznie żal mi tego mojego bloga. Oddałam mu kawał serca i jakoś nie chcę się z nim żegnać zakładając nowy w zastępstwie. Jeszcze trochę odczekam. Szkoda tylko, że Wy również macie problemy z komentarzami, ba, nawet z czytaniem nowych postów.
Tydzień mięliśmy piękny i słoneczny. Jak tylko nadarzała się okazja spędzałyśmy go na świeżym powietrzu. W poniedziałek kupiłyśmy z Agusią nowe kwiatki na skalniaczek. Robi się z dnia na dzień coraz piękniej. Agusia szczęśliwa, że spaceruje z mamusią, nawet nie trzeba jej odsysać przez 2 godziny spaceru. Denerwuje ją tylko wiejący wiatr w twarz, ale to od zawsze doprowadzało ją to do łez, jak i zbyt mocno świecące słońce. W środę spotkałam Panią doktor i umówiłyśmy się na zrobienie wymazu z gardełka. A nuż widelec jakiś nowy antybiotyk się znajdzie na to paskudztwo? Zadzwoniłam na bakteriologię dowiedzieć się w jakich godzinach można przyjechać, ku mojej radosci Pani zaproponowała, że mogę dostać od niej wymazówkę i dostarczyć jej gotowy wymaz!! Nie muszę jechać tam z Agnieszkę. Właśnie ciocia ukochana, urwała się na kilka minut z pracy i zawiozła na bakteriologię.
W czwartek spędziłyśmy prawie cały dzień na spacerach. Najpierw pojechałyśmy z babcią na targ. Agniesia nie przepada za swoim małym wózkiem, do tego słońce, nierówna nawierzchnia… Jednym słowem, była zmęczona. Kupowałam warzywka, kiedy Pani kasująca już ode mnie pieniądze z bardzo zniesmaczoną miną powiedziała „nie mogę patrzeć na takie dzieci!!” Wymownie patrzyła się na Agnieszkę w wózku, przy której stała babcia. Nie omieszkałam zwrócić jej uwagi, że to moje dziecko, i że bardzo przykro mi, że nie może na nie patrzeć. Pani zaczęła się gęsto tłumaczyć, że to nie tak, że żal jej tych dzieci, bo one się strasznie męczą… Przepraszam, a taki dwulatek wyjący w wózku, czy szarpiący się matce nie jest zmęczony?? Ja sama byłam już zmęczona! Wybaczcie, ale jak słyszę, sformułowanie że komuś „żal tych dzieci”, gotuje się we mnie!!! W rzeczywistości wygląda to tak, jakby „takie” dziecko zakłócało Pani estetykę, a nie płakało jej serce, bo dziecko nie jest zdrowe. Widać to było po minie i sposobie wymowy pierwszego zdania.
Po południu poszłyśmy jeszcze raz na spacerek, musiałyśmy odebrać recepty i zlecenie z przychodni. Agutek wieczorem był już tak zmęczony, że nawet jej nie wykąpałam, spała jak śnięta. Czwartkowe bieganie i dźwiganie Agnieszki dało mi o sobie znać w sobotę rano. Przeskoczyło mi coś w tym samym miejscu co zawsze. Starałam się przez cały weekend nastawić sobie to, co mi się popsuło. Nic z tego. Poprosiłam Arka, żeby mi pomógł, pokazałam jak ma mnie naciągnąć, to się wystraszył i stwierdził, że nie jest sadystą i nie będzie mi łamał kręgosłupa… No tak, a ja muszę dalej cierpieć. To taki tępy ból i ucisk, który spłyca oddech i jest bardzo uciążliwy. Na szczęście dzisiaj Somity mnie uratują. Muszę umówić się na kilka wizyt, bo te zablokowane kręgi ciągle powodują kolejne kontuzje. Tylko tak naprawdę to żal mi czasu i to jakby nie patrzeć, za darmo nie jest, ale muszę.
Kochani życzę wszystkim udanego tygodnia i pięknej opalenizny :)))