Nie wszystkie marzenia się spełniają /15 lutego 2010/

Strasznie długo mnie nie było. Przepraszam Was, jednak tydzień miałam paskudny i jakoś nie miałam o czym pisać. Mieliśmy rehabilitację, ale Agniesia była taka marudna. Strasznie nie podobała jej się rehabilitacja i wcale nie miała ochoty na ćwiczenia. Płakała, buntowała się i ni grzyba nie chciała ćwiczyć.  W poniedziałek była jeszcze ciocia Asia i nastawiła maludę, bo była znowu obolała. Jednak ciocia obiecała w tym tygodniu kawę i pogaduchy, i jej nie wyszło. Pochorowała nam się cioteczka. Agulek jednak najwyraźniej tego nie zrozumiała i dlatego nie chciała ćwiczyć.
Dzisiaj w końcu odesłałam papiery na turnus. Muszę spisac listę potrzebnych rzeczy i powolutku je układać. Trohę tego bagażu będziemy miały. Musze Aginkowi zabrać jedzenia na 2 tygodnie. Mleczka Nutrini pewnie nie mają. Nie wszystkie szpitale nim dysponują, co dopiero Ośrodek rehabilitacyjno – wypoczynkowy. Kierowców już mam, tylko musze się zorientować jakim samochodem pojedziemy, bo przy tej pogodzie łańcuchy muszę dokupić. Już patrzylam, majątku nie kosztują, a lepiej się zabezpieczyć. Niby za tydzień ma się wszystko topić, ale niekoniecznie w górach. Już dostałam zaproszenie na postój, dziękuję Aguś, moze skorzystamy :).
Karetka już też załatwiona na wyjazd 23 do CZD. W piątek byłam u naszej Pani doktor i poprosiłam o wypisanie. Jednocześnie zaświadczenie na turnus mi podbiła. Teraz tylko muszę dbać o mój skarb, żeby dotrwał zdrowy do wyjazdu. Jednego i drugiego.
W piątek dzwoniłam też w sprawie mieszkania. Nadarzyła się okazja na zmianę na większe i do tego na niższym piętrze. Tak bardzo się ucieszyłam! Niestety nic z tego nie wyszło i mam doła jak Wielki Kanion. Powinnam się jednak przyzwyczaić, że moje pragnienia nie są tak łatwe do spełnienia. Już straciłam nadzieję na większe mieszkanie. Jednak nie będę się Wam tutaj wypłakiwać. W końcu mam moją złotą klatkę. Wywalczyłam ją 10 lat temu.
Dzisiaj Agutek już ładnie ćwiczyła. W sobotę z mama na wałku podnosiła rączki do góry i misia jednocześnie. Jakie wielkie oczęta robiła! Normalnie zaskoczona była, co ten miś robi. A w niedzielę udało nam się nawet rączki zginać. Czas najwyższy, bo już się martwiłam. Agniesia przestala zginać rączki w łokciach. Dzisiaj Karolinie też zginała, też udało się jej uzyskać kąt 30 stopni. To już tak przyzwoicie. Muszę się przyznać, że od tygodnia nie zakładam Agi pasków od kombinezonu na rączki. Przypomniało mi się bowiem, co było z szelkami Pawlika. Jak ciągnęły jej ramiona, Agi je usztywniła i od tej pory nie możemy zginać rączek w łokciach. A spokojnie mogliśmy, tylko z kolankami był problem. Na wałku pięknie ćwiczyła i była bardzo zadowolona. Pięknie siedziała i trzymała główkę. Jestem z niej dumna. Jutro znowu ciocia Karolina i zobaczymy postępy Agusi. Muszę porozmawiać z Asią i dołożyć jakieś masaże w tygodniu. Tylko musimy odczekać aż przyjdzie na nas kolej w Somitowym grafiku.

 Agniesiu, ślicznie dzisiaj ćwiczyłam!! Już niedługo pojedziemy na wycieczkę. Będzie fajnie kochanie!!