Obowiązek szkolny /21 marca 2011/

Wiosna! W końcu przyszła i rozświetliła niebo słonkiem. Już dosyć tego zimna i śniegu. Teraz będziemy mogły częściej na spacerki chodzić.
Z Agniesią już znacznie lepiej. Antybiotyk zrobił swoje, chociaż do czwartku jeszcze gorączkowała. Umówiłam się z Panią doktor, że przedłużymy antybiotyk jeszcze o dwa trzy dni. Dostałam receptę i jutro pojedziemy do kontroli. Agniesia pozbyła się tego paskudnego ropnego katarku. Całe szczęście!!! Od soboty już spacerujemy, chociaż dzisiaj akurat nam nic z tego nie wyszło. Ciężki dzień, a właściwie cały tydzień się taki zapowiada.
Zmarł tata Zosi Nowak. Człowiek, wydawałoby się w sile wieku, a tutaj choroba Go dopadła i pokonała. Byłam na pogrzebie w Budzyniu i muszę przyznać, jeszcze trudno mi w to uwierzyć. Cały czas zaskakuje mnie kruchość naszego istnienia. Dziś jesteśmy, jutro nas nie ma. Szanujmy siebie i ludzi nas otaczających, nigdy nie wiemy co nas czeka, możemy coś przegapić. Głębokie wyrazy współczucia dla rodziny Waldka.
Jestem rozbita po tym pogrzebie, a tyle spraw do załatwienia. Wracając z Budzynia wjechałam do poradni psychologiczno – pedagogicznej. Czas już zgłosić Agnieszkę do zerówki. Okazało się, że nie można odroczyć zerówki. To jest rok obowiązku szkolnego. Można odroczyć pierwszą klasę, ale tym samym cofamy się do zerówki powtarzając ją. Absurd. No nic, ponieważ Agnieszka nie ma jako takich badań psychologicznych, musimy kilka razy zgłosić się do poradni na ocenę stanu Agniesi. Pewnie zrobią jej testy IQ, okaże się jeszcze, że mam wybitne dziecko Dostałam druki do wypełnienia i do lekarza. Ponieważ w kwietniu jedziemy do Pani neurolog, wypełni nam ten dokument. Razem z całą niezbędną dokumentacją leczenia Agnieszki, będę musiała zanieść do poradni. Jutro jeszcze podjadę do szkoły podstawowej zgłosić Agi, żeby pani dyrektor mogła zaplanować nauczyciela dla niej.
W niedzielę wyjazd na turnus. Muszę przygotować samochód do drogi. Trzeba go umyć, wymienić opony na letnie, no i sprawdzić czy wszystkie płyny są w wystarczającej ilości. Chce się wygodnie dojechać, trzeba sobie pobiegać Powolutku zaczynam też pakowanie. Trochę tego mamy do zabrania, jak zawsze. Zupki muszę Agi nagotować jak ostatnio i blender zabrać. Podgrzewacz jaki dostałyśmy już dawno temu służy mi do dzisiaj! Jest niezbędny na turnusach.
Zauważyłam jednak, że pośpiech niezawsze jest wskazany. W piątek, tak się nieszczęśliwie przewróciłam, że nie mogłam złapać oddechu. Na szczęście, poza nieprzyjemnymi otarciami, nic więcej się nie stało. Ziemia podobno nie zadrżała. Miłe wrażenie na mnie zrobił młody człowiek, który pomógł mi się podnieść, pozbierać zakupy, zaniósł je do samochodu i upewnił się, że mi nic nie jest. Są jednak ludzie, którzy nie śmieją się z niezdary, tylko pomogą i zatroszczą się. Dzisiaj otarcia przestały już tak doskwierać, to sobie guza nabiłam! Starość nie radość!!! Zwyczajnie strach z domu wychodzić. Łamaga i tyle Pamiętając jednak upadek sprzed 2 lat, miałam w głowie jedno…nie rozwal okularów…
Życzę wszystkim miłych wiosennych spacerków :)))