Pierwszoklasistka i kolejny ząbek. /7 września 2012/

Rozpoczęliśmy nowy rok szkolny. Moja mała pierwszoklasistka była na rozpoczęciu roku w szkole i ponownie hałas, harmider i gwar dzieci wywołały u niej dobre emocje. Podnosiła głowę i rozglądała się. Przez godzinę nie musiałam jej odsysać, co przy takim zamieszaniu nie jest normalne. Często zbytni hałas denerwuje Agnieszkę i wówczas moja córcia się buntuje. Jednak nie, kiedy słychać gwar dziecięcych głosów. Oczywiście stałyśmy z tyłu, bo zakochani w swoich pociechach rodzice szczelnie zasłonili jakikolwiek widok. Nawet same dzieci nie były w stanie oglądać akademii, nie było szansy się tam dostać. Kąśliwa uwaga Pani dyrektor była słuszna, „widząc taką ilość rodziców, trudno uwierzyć w niż demograficzny”. Wywołało to jedynie salwę śmiechu u rodziców… Trudno, Agnieszka i tak słyszała to co miała usłyszeć. Miasto zakorkowane, więc niestety przyjechałyśmy niemal w ostatniej chwili. Drogę pokonuję w maksymalnie 3-4 minuty samochodem. Tego dnia jechałam jakieś 12-15 minut. Nawet czas, jaki wzięłam sobie na zakładkę, nie starczył!
We wtorek porozmawiałyśmy sobie z Panią Haliną i ustaliłyśmy szkic zajęć. W końcu te 10 godzin, to znacznie więcej od 4 jakie miała Agnieszka przydzielone poprzedniego roku. Tak więc w poniedziałki, środy i piątki Agnieszka będzie pracowała intelektualnie, znaczy jakieś prace plastyczne, faktury materiałów, kształty itp. We wtorki i czwartki będziemy wykorzystywać materac, piosenki i lustro. Zobaczymy jak to się będzie miało do rzeczywistości.
W pierwsze dwa dni, znaczy się środę i czwartek, Agnieszka pracowała pięknie. Dzisiaj moje dziecko ma kryzys. Może to skutek pogody, ja też mam dzisiaj leniucha. Niebo zachmurzone i brak słońca nie nastraja nas optymistycznie. Na szczęście, Agnieszka dzisiaj pracuje z mamą, bo rehabilitacji nie ma kto zrobić w naszym Somicie. Braki kadrowe, damy radę jednak same. Może to i lepiej, bo jak na nią dzisiaj patrzę, to mi żal serce ściska.
Za to wczoraj Agniesia pozbyła się kolejnego ząbka. To już piąty. Sposób jednak w jaki go straciła, powalił mnie na łopatki. Tatuś zabrał Agnieszkę do kąpieli, z łazienki było tylko słychać nerwy Agnieszki i nawoływania bezradnego ojca. Arek przyniósł Agnieszkę do pokoju i woła mnie słowami: „Aniu, sprawdź, czy ona tam miała ząb!” Otóż miała kochani, był tam nadal, ale leżał na czubku języka. Tata obcierał buźkę ze ślinki podczas mycia i w przedziwny sposób usunął też ząb. Ten ząbek, dolna lewa dwójka już się dosyć mocno ruszał i pewnie Agnieszka w czasie tych nerwów sama sobie go rozruszała, a tata dopełnił niechcący los mleczaka. Ząbek nie miał już wsparcia z jednej strony i był bardzo narażony, nawet nie było krwi, znaczy nie cierpiało moje dziecko podczas zabiegu.A podobno to mama jest brutal
Ciągle się zastanawiam jaka byłaby Agnieszka, jakby była zdrowym dzieckiem. Krąży to po mojej głowie i nie mogę się pozbyć tych myśli. Widząc dziecko do 1,5 roku, porównuję je do mojej Agnieszki z tego czasu, a potem, potem jest czarna dziura. Potem zaczyna się smutek i bezradność. Czasami widzę jak wiele osiągnęliśmy z Agnieszką, widzę pracę jaka została włożona w jej stan. Doceniam każdy gest, każdy maleńki uśmieszek. Dziękuję za to, że jest zdrowa, że nie boli jej nic. Cieszę się, że potrafię z nią pracować. Do tego akurat potrzebowałam odwagi, ciągła niepewność i świadomość swojej niedoskonałości jest straszna. Moim największym marzeniem jest znalezienie swojego miejsca na ziemi. Chciałabym mieć swoje mieszkanie, skąd nas nikt nie wyprosi i nie przywoła kolejnych trosk. Znalezienie mieszkanie w podobnym do tego jak teraz mamy standardzie graniczy z cudem. Do tego kolejna przeprowadzka… przeraża mnie już sama myśl. Jak Agniesia była zdrowa zapisaliśmy się na zakup mieszkania, jednak nie zdążyliśmy podpisać umowy. Deweloper zadzwonił do mnie jak ja nie miałam już pracy i zdrowego dziecka. Wszystko się zmieniło, nasze plany, nasze życie… Muszę spróbować złożyć kolejny wniosek do TBS, może w końcu się uda… Mieszkania socjalne są poza naszym zasięgiem, musieliby wyrzucić nas na bruk, albo musielibyśmy głodem przymierać, może wówczas jakieś miejsce na liście by się znalazło. Dodatkowym problemem jest to, że socjalne mieszkania to mieszkania w starych, rozpadających się kamienicach, a my mamy wymagania. Potrzebujemy parteru i niezagrzybionego mieszkania. Mam nadzieję, jednak, że nie będę musiała szukać na szybko nowego lokum i chociaż do wiosny się tutaj utrzymamy. Mam doła od kiedy właściciel oznajmił nam, że sprzedaje mieszkanie. Ciężko mi się stąd wyprowadzić, do tego nie wiem ile mamy jeszcze czasu. Miało być minimum 5 lat, a tu proszę, zmieniło się…
Koniec narzekania! Od jutra mamy weekend i zamierzam odpocząć od pracowitego tygodnia! Upiekę jakieś dobre ciacho, myślę, że karpatka będzie dobrym pomysłem. Jutro też upiekę chlebuś. Zrobię porządki na ogródku i jak pogoda pozwoli pójdziemy na fajny spacer.
Miłego i ciepłego weekendu dla wszystkich :)))