Pobalowałyśmy :) /15 stycznia 2013/

Zima nadeszła w końcu, zgodnie z oczekiwaniem i moim i dzieciaków, które właście rozpoczęły ferie. Tylko jak zwykle z tym odśnieżaniem nie do końca jest ok. Dzisiaj pojechałam z Agnieszką do przychodni, bo przyszły recepty z NFZ na pampersy i cewniki. Jutro przychodnia do 15, nie dam rady tam dotrzeć, a cewniki się nam już kończą. To był trochę szalony pomysł, jednocześnie świeże powietrze było nam potrzebne. Dlaczego szalony? Jak to jeden Pan zauważyl widząc moje zmagania z wózkiem i śniegiem, sanki by się przydały, byłoby mi łatwiej. Moż i tak, ale sankami trzeba jechać tylko tam, gdzie jest śnieg, a część chodników jednak była odśnieżona. Mniej więcej 1/4 naszej drogi. Pozostałą część musiałam przepychać wózek przez zaśnieżony chodnik. Co zrobić, uroki zimy. Agnieszce nie robiło to najmniejszej różnicy, tylko matka się lekko zmęczyła. Droga, którą zwykle robimy ze spokojem w godzinę, zajęła nam ponad 1,5 godziny. Ciekawe, czy jutro też uda nam się wyjść na spacer, teraz już drogami odśnieżonymi, po recemty i tak w czwartek dopiero moge jechać. W piątek pojechałyśmy na bal do naszej szkoły. Przyznam się Wam, że tak naprawdę bałam się tego jak zostaniemy przywitani. Na szczęście Pani, która cieszy się opinią najlepszego oligofrnopedagoga w szkole zajęła się nami troskliwie. Pilnowała, żeby Agnieszka została zauważona przez dzieci, przedstawiła ją innym księżniczkom. Kolejna Pani, przedstawiła Agnieszkę innym dzieciaczkom. Widziałam jednocześnie, że i Panie nie bardzo wiedziały czego po nas się spodziewać. Widać było, że zostały uprzedzone do mnie i Agnieszki, albo to tylko moje wrażenie. Nie było na zabawie, żadnych innych dzieci niepełnosprawnych. Nie było też naszej Pani, ale jej się nie spodziewałam. Pani, do której klasy Agnieszka jest podobno zapisana, unikała nas. Ja nie goniłam za nią. To nie czas i nie miejsce na rozmowy. W ostatniej chwili dopytałam się Pani, czy to bal przebierańców, czy zwykła zabawa. Na szczęście miałam dla Agniesi cudną sukienkę księżniczki od cioci Ani (dziękuję Aneczko!!!), ciocia Marta dokupiła nam tiarę i była królewna jak się patrzy Potańczyłyśmy sobie z Agnieszką razem z dzieciakami. Widziałam zaciekawione spojrzenia i zaskoczenie, że Agnieszka jest spokojna. Tańczyłyśmy kaczuchy, pociąg, makarenę…. Nawet z ciotką Martą Agniesia brała udział w konkursie. Ciocia gapa i nie wygrały Na zabawie byłyśmy dobrą godzinkę a na pożegnanie Panie zapewniły, że już teraz będą nas zapraszać, bo poznały nas. Ciekawe tak na marginesie, czego spodziewali się po Agnieszce, po mnie… Podsumowując, jestem zadowolona z zabawy na której byłam z Agnieszką. Dziękuję mojemu bratu i jego dziewczynie za pomoc i że ze mną byli. A właśnie, jak wychodziliśmy z domu jak zwykle zamieszanie, tylko najczęściej jestem sama. Tym razem był Marcin i Marta. Marcin podstawił moje auto bliżej klatki, ja w tym czasie ubrałam Agnieszkę. Marcin zabrał Agnieszkę, Marta torby (ssak i torbę Agnieszki), ja zjeżdżałam wózkiem. Marta zaskoczona do mnie „powiedz, jak Ty się chciałaś sama zabrać?” Jak zawsze 3 razy do samochodu, a na koniec Agnieszka. Wracając odwrotnie. Najpierw otworzyć drzwi do domu, Agnieszka i reszta z samochodu. Chociaż powiem Wam, że jak wnosiłam Agnieszkę, a wracałam już sama, Arka jeszcze nie było z pracy, chwyciłam ją jakoś tak nieszczęśliwie i uciskała mi na klatkę piersiową. Nie mogłam jej poprawić, bo wszystko ślizgie. Cały wieczór czułam ten ból w klatce, brrr..

Jakość zdjęć kiepska, ale nie mam duzego wyboru. Nie zabrałam dodatkowych baterii, zdążyliśmy zrobić tylko 9 zdjęć. Zdjęcia w galerii, bo nie umiem dodać ich w treść postu

Życzę wszystkim udanego tygodnia i zdrowia