Podróżowanie rozszeżone :) /19 czerwca 2013/

Stres, jaki przeżyłam przed wyjazdem jest trudny do opisania. Jednak jestem z siebie dumna. Udało mi się przejechać do Chrzanowa i wrócić do Wągrowca, bez większych problemów. Koniec końców postanowiłam, że pojedziemy w nocy, Naszykowałam wszystko, próbowałam się jeszcze przespać, ale nic z tego nie wyszło. O wpół do 12 wystartowaliśmy z domu. Agnieszka zasnęła zanim opuściliśmy Wągrowiec. Misia spała na szczęście prawie całą drogę. Przez Łódź przejechaliśmy koło 2 i było niemal zupełnie pusto na drogach. Do Częstochowy dotarliśmy koło wpół do czwartej i tutaj miałam kryzys. Musiałam wysiąść z auta i chwilę odetchnąć. Przed nami było jeszcze ponad 1,5 godziny drogi. Przez przypadek, bo źle zjechaliśmy w Jaworznie, ominęliśmy bramki na A4, co nie ukrywam, bardzo mnie ucieszyło. Nie musiałam płacić, za tak źle zrobioną, no powiedzmy, że zrobioną, autostradę. Radarów w południowej części Polski jest chyba więcej niż drzew, więc mam nadzieję, że nie dostanę pamiątki z podróży….
Agnieszka obudziła się jakąś godzinę przed końcem podróży. Biedna, zziębnięta, wystraszona i ścierpnięta. Niewiele mogliśmy zrobić. Dostała ciepłego picia, rozgrzaliśmy ją i trochę rozprostowaliśmy kości. Starałam się jak najszybciej dotrzeć do celu, ale to nie takie proste, jak się nie zna drogi, a GPS się rozładuje w strategicznym miejscu. Jednak się udało.
Z Agniesią na weselu byliśmy do 20, zaczęła płakać i się denerwować, więc pojechaliśmy do domu. Tam, przebrana w piżamkę i ułożona w wygodnej pozycji zasnęła niemal natychmiast. Najdzielniejsza dziewczynka na świecie
W niedzielę urodzinki Lilki, więc był i torcik i prezenty dla jubilatki. Zrezygnowaliśmy z kolejnego wyjazdu do restauracji, woleliśmy pójść na spacer. Tort i kawa miały być w domu a w restauracji tylko obiad. Pogoda piękna, Agniesia wymęczona, więc woleliśmy jej zafundować spacer, niż kolejną podróż do dusznego pomieszczenia. Agniesia najważniejsza. I tak, zbyt wiele wycierpiała. Jednak inaczej się nie dało.
W poniedziałek postanowiliśmy pojechać do Krakowa pociągiem. Z Wózkiem, który i tak musieliśmy z Agnieszką przenosić przez tory staliśmy z Arkiem w przejściu. Nie mieścił się w drzwiach do wagonu. Dworzec w Krakowie uratowała Galeria Handlowa. Obie windy z peronu były nieczynne. Poszłam do straży kolei i poprosiłam o przeprowadzenie przez tory. Kilka minut później okazało się, że są windy do galerii, a stamtąd wyjście na ulicę. Kolejny raz mile zaskoczył mnie Kraków w Kościele Mariackim. Chcieliśmy na chwilkę wejść głównym wejściem. Jednak okazało się, że schody nam to uniemożliwiają. Pan, kazał udać się do bocznego wejścia tam jednak było płatne. 10 zł za dziecko, 15 dorosły. Dwójka dzieci i czworo dorosłych… W pierwszym momencie Pan nie chciał nas przepuścić, odwróciłam się i dodałam zrezygnowana, że po schodach nie wjedziemy, wówczas Pan spojrzał na Agnieszkę i natychmiast nas wpuścił, wszystkich!!! Byłam zaskoczona i wdzięczna! Kościół piękny, ołtarz cudny. Widziałam to ostatnio niemal 30 lat temu. Żal było wychodzić…
W Krakowie też Pani w knajpce, gdzie się posililiśmy zaprowadziła mnie osobiście do toalety, żebym mogła sobie spokojnie przebrać Agnieszkę. A na koniec, na dworcu, Pani kierowniczka składu pomogła nam wnieść wózek, wprowadziła nas do przedziału dla matek z dziećmi i pomogła nam wysiąść. Nawet nam biletów nie sprawdzała, nie żebyśmy ich nie mieli, ale mimo wszystko… To było pierwsze miasto, gdzie Agnieszki niepełnosprawność nikomu nie sprawiała kłopotu i problemu. Było cudownie.
W drodze powrotnej postanowiliśmy zahaczyć o Częstochowę. W końcu byliśmy tak blisko. Para młoda zabrała się z nami swoim samochodem. Wystartowaliśmy koło 16, złapała nas w drodze ulewa z gradem. Nic nie było widać, tylko jedna wielka fala. Jak wjechaliśmy do Częstochowy przestało padać. Przy głównym ołtarzu trafiliśmy na mszę. Właściwie jej drugą połowę, od podniesienia. Okazało się, że po mszy księża prymicjanci zeszli z ołtarza, żeby pobłogosławić wiernych. To było niesamowite wrażenie. Nie przeżyłam takiego uczucia jeszcze. Łzy same mi popłynęły, zwłaszcza jak dwóch księży zatrzymało się chwilę dłużej przy Agnieszce, zrobiło krzyżyk na jej czole, jeden nawet tak się pochylił, że dotknął głową jej główki. Tak miało być. Mięliśmy przyjechać właśnie w tym czasie na Jasną Górę. Agnieszka chwilę wcześniej niespokojna, wyciszyła się.
I tak, koło godziny 20 ruszyliśmy w stronę A2, tym razem omijając Piotrków i Łódź. Kierunek Łaszcz i Koło. Odwieźliśmy Arka tatę do domu, a my w bramę wjechaliśmy koło 1. Agnieszka spała, jednak jak ją przebrałam w piżamkę, nie mogła uwierzyć gdzie jest. Wyglądało, jakby bała się zamknąć oczu. Sonia, ułożyła się w progu i pilnowała, żebyśmy przypadkiem nie odjechali. Jeszcze dzisiaj plącze mi się pod nogami i układa bardzo blisko.
Lekcje zaczynamy w piątek, Pani nie ma do czwartku, wyjechała na cały tydzień, więc nie spieszyliśmy się z powrotem. Rehabilitację zaczynamy od jutra, dzisiaj staram się jakoś to wszystko ogarnąć, ale słabo mi idzie. Jest bardzo ciepło i raczej mam ochotę się przespać, niż sprzątać…
Dziękuję wszystkim za ciepłe słowa i za to, że wierzyliście w moje możliwości Spokoju dla wszystkich!!!