Powspominajmy troszkę. /31 sierpnia 2008/

Dzisiaj była sobota. Nic nadzwyczajnego, jak dla mnie dzień jak co dzień, tylko Arek pęta się po domu. Pojechaliśmy na Berdychowo, do mojej mamy, na chwilkę, bo Arek chciał poszukać stare części do kompa. Agi dzięki temu posiedziała na świeżym powietrzu. Tak jej było dobrze u ciotki Danusi na kolanach, że usnęła jak kamień! Dobrą godzinkę spała, i niestety musieliśmy ją obudzić, bo czas był jechać. Agi musiała dostać jeść, a do tego byłyśmy umówione do Madzi. Trochę jej się pokomplikowało z leczeniem Maciusia. Ma kobieta twardy orzech do zgryzienia!!! Nie zazdroszczę. Znam ten ból.
Od Magdy pojechałyśmy z Danką na zakupy. Tak to jest, że jak przychodzi weekend w domu wszystko się kończy! Masakra! A w tym tygodniu żadnych zakupów praktycznie nie uzupełniałam. Przy wyjściu ze sklepu spotkałyśmy naszą koleżankę Wiolettę, która jest przy nadziei. Rozwiązanie już pewnie niedługo, ale ślicznie wygląda! Wiolka ma córcię Maję, która jest w wieku Aguli. Była z nią razem. Agi też tak powinna z nami chodzić na zakupy i na spacery, a nie leżeć i nie reagować na nas… Boże tylko Ty jeden wiesz jaki ja mam żal do siebie, że nie upilnowałam jej wtedy! Zdaję sobie sprawę, że nie mogłam tego przewidzieć, ale żal i wyrzuty sumienia pozostaną we mnie na zawsze. Do końca życia będzie mnie prześladował przerażony wzrok duszącej się Agi! Tak na mnie działa widok dzieci w wieku Aguli. Niby cieszy mnie ich radość życia, naturalna ciekawość świata. Jednak żal i zazdrość przychodzi sama, niespodziewanie.
Chcę wam opowiedzieć dzisiaj jaka była Agi w swoim „pierwszym życiu”. Pierwszy raz Agula zaczęła się uśmiechać w wannie podczas kąpieli. Strasznie lubiła się kąpać. Jak już była na tyle silna i duża, żeby samodzielnie siedzieć, nie chciała wychodzić z wanny. Najlepsza zabawa polegała na wyrzucaniu zabawek i gąbek z wanienki do dużej wanny. Z czasem sama je też sięgała i wkładał z powrotem. Jeżeli tatuś był w czasie kąpielowym, musiał obowiązkowo chować się Agnieszce za wannę, za próg, a ona wyciągała szyjkę w poszukiwaniu taty i kwiczała z podekscytowania i ze śmiechu, kiedy tata się znajdował z okrzykiem „a kuku”. To chyba była najlepsza i najweselsza zabawa Agi. Chowanie się taty i wyskakiwanie w innym miejscu. Uwielbiała to. Zwłaszcza kiedy miała iść spać, wdrapywała się na poduszkę, opierała o komodę i odwracała do taty, który najczęściej siedział obok, przy kompie z wymownym „eeee”. Cóż, tata postanawiając nauczyć dziecko mówienia całymi wyrazami reagował najczęściej „powiedz tata to przyjdę”. Po dłuższych przekomarzaniach w końcu dało się słyszeć „tati”. Nie było wyjścia Tati musiał wstać i pogimnastykować się, przy chowaniu się dziecku. A Agunia śmiała się do rozpuku. Im była starsza tym miała lepsze pomysły, jak zwiać mamusi z łóżka, żeby nie iść spać. W końcu znalazła swój azyl. Skrzynka z narzędziami taty, miała otwieraną górną klapkę i tam był mały skarbczyk naszej małej Guni. Później dostała się do płyt kompaktowych, które udostępnił jej tata. Mogła tak siedzieć dwie godziny i je przekładać!
Agnieszka dosyć późno zaczęła samodzielnie chodzić. Wszystko przez to, że kiedy miała troszkę ponad roczek bardzo nieszczęśliwie się przewróciła i wystraszyła okropnie! Zaczynaliśmy chodzenie jak miała 10 miesięcy. Chodziła wtedy trzymana za obydwie ręce. Uwielbiała to. Najlepiej się chodziło Agi na spacerki, kiedy to pchała wózek jedną ręką, a drugą trzymała mnie za rękę, a głowa nie wystawała znad siedziska wózka (Agi miała wtedy może 5 kg). Czuła się wtedy bezpiecznie. Nie chciała prawie wcale siedzieć w wózku, jak już, to trzeba było ją nieść. A w wózku zakupy i torebka mamy. Pomału zaczynaliśmy chodzić już na spacerki bez wózka. Agunia potrafiła tak 2 godziny iść na nóżkach.
Któregoś dnia, pamiętam myłam naczynia w kuchni, a Agunia bawiła się w pokoju. Jak zawsze, było tylko słychać nawoływania i postękiwania „mama”. Na co ja odpowiadałam „no chodź do mamy”. Najpierw po ścianie, powolutku przyszła do kuchni! Ucieszyłam się bardzo. Na lodówce miała poprzyklejane magnesy z jej ulubionych danonków. Jak robiłam coś w kuchni mogła tam stać i przeklejać je z miejsca na miejsce, albo zrzucać na podłogę. Później kucała, podnosiła je i przyklejała z powrotem na lodówkę, a który jej nie odpowiadał, za plecy! Przez cały czas trzymała się uchwytu od zamrażalnika. Pewnego dnia, zaistniała podobna sytuacja. Ja myłam naczynia, a Aginek w pokoju coś kombinował. Jak zawsze ją nawoływałam. To było jakoś na końcu października. Coś jednak mnie tknęło i wyjrzałam z kuchni. W tym momencie moja Agi wystartowała z pokoju, jak z procy i wielkim łukiem pędziła do kuchni! W ostatniej chwili ją przechwyciłam. Znowu by się przewróciła, chociaż tym razem akurat nie dałaby rady wejść w zakręt i nadziałaby się na drzwi (szalone dziecko). Od tego dnia zaczęła coraz śmielej chodzić samodzielnie. Kiedy już całkowicie opanowała sztukę chodzenia, zdarzyło się nieszczęście… I tak skończyły się piękne wspomnienia. Rozpoczęło się „drugie życie” Aginka, i walka o przetrwanie. Ta walka trwa nadal, tylko wróg jest niewidzialny i nieznany w swoich strategiach działania. Nigdy nie wiemy co się wydarzy i kiedy zaatakuje. Wiemy tylko, że rzadko, bardzo rzadko się poddaje i daje wygrać ze sobą. Mamy nadzieję, ze nam uda się ta sztuka. Wasze modlitwy i ciepłe słowa nam w tym pomogą.
Guńka, czas porobić nowe zdjęcia wesołej Agi!