Realia życia. /27 września 2008/

Wczoraj odbyła się nasza kolejna dogo-rehabilitacja. Było super. Asia z Daną uzupełniają się idealnie. Obydwie lepiej ode mnie już znają zachowania Agnieszki i idealnie odkrywają co jej obecnie dolega. Agunia, pomimo wcześniejszego wymasowania i rozluźnienia przez Asię nadal była spięta. Miała takie bolesne reakcje. Nawet położenia na Mai i masowanie kręgosłupa przez Danę, nie przyniosło oczekiwanego rezultatu. W końcu, obie Panie wpadły na to, że coś ją boli, i pewnie kręgosłup. Okazało się to prawdą. Moje biedne dziecko, było przewracane w przód w tył w bok. I wiecie co, było jej wszystko jedno. W momencie, w którym Asia ustawiła jej kręgosłup prawidłowo, było wszystko w porządku. Dopiero wtedy zajęcia rozpoczęły się na dobre.
Asia, kochana kobieta, załatwiła nam dla Aguni pionizator. Jest to pożyczony pionizator, po jednej dziewczynce, którą prowadzi Asia. Dzisiaj z Arkiem ustawiliśmy ją w nim. muszę powiedzieć, że jej się podobało.
Wczoraj usłyszałam coś przykrego na swój temat. Zdałam sobie sprawę, że jestem strasznie spięta i przewrażliwiona. Oczywiście skończyło się łzami i kiepsko przespaną nocką. Dzisiaj, są już tego efekty. Jestem nerwowa i zestresowana. Najgorsze jest to, że po przeczytaniu komentarza od ~*mami*, zdenerwowałam się. Możesz mi wytłumaczyć o co chodzi z tą pokorą? Mnie życie nauczyło już takich rzeczy o których tobie się pewnie nie śni. Nie mogę na nikogo krzyczeć, nie mogę nikogo obrazić, pomimo tego, że ktoś sugeruje że zarabiam na chorobie swojego dziecka. Muszę ugryźć się w język i nie wyrażać swojego zdania do końca. Mogę coś powiedzieć, ale tak żeby nikogo nie obrazić. Nigdy nie wiem, czy będąc z moim dzieckiem w szpitalu nie będę skazana na danego lekarza. Moim problemem jest to, że zawodzą nas specjaliści, a nie lekarze pierwszego kontaktu czy pielęgniarki, których jest łatwiej zmienić.
Staram się jak mogę. Nie chcę naprawdę nikogo urazić i nie chcę aby ten post wyglądał na to, że to co piszę nie jest szczere. Jest, i właśnie dlatego piszę ten blog. On mi pomaga. Jeżeli jednak będzie mi szkodził wystarczy wcisnąć tylko usuń i już po krzyku. To nie jest dramatyzm z mojej strony tylko realia. Zarzucacie mi czasem takie rzeczy, że sama nie wiem o co chodzi i jak to odebrać. Nie bardzo lubię jak podpisujecie się nikami, zwłaszcza jeżeli coś mi zarzucacie. Tłumaczy się tylko winny, ktoś mógłby powiedzieć. Tylko ja chciałabym wiedzieć, co ta osoba ma do mnie i czy mnie zna. Tylko takie osoby mają prawo mnie oceniać. A jest ich niewiele. Napiszcie mi na meila i porozmawiamy. Wtedy będzie uczciwa wymiana zdań.
To jest blog przedstawiający historię mojej córeczki i mojej walki o jej życie, godziwe życie. Pisząc i przedstawiając wam swoje uczucia i emocje, mam nadzieję, że chociaż trochę zrozumiecie jak to jest być matką Śpiącej Królewny. Jak to jest walczyć o los swojego dziecka. Wiem to z własnego doświadczenia, że tak samo jak macierzyńskiego uczucia nie pozna kobieta, która nie pokocha jak matka i tak samo nie zrozumie nas taka osoba, która chociaż po części się o takie nieszczęście nie otarła. Może się mylę, ale tą pokorę powinniście wy mieć raczej w sobie. Nas życie już doświadczyło i rzuciło na kolana. Uważam, że to wy powinniście nauczyć się z takich blogów jak ten, czy którykolwiek ze zlinkowanych, że to co mamy musimy cenić i cieszyć się każdą chwilą. Zwłaszcza jeśli chodzi o nasze wspaniałe dzieci. Bóg zsyła nam nasze pociechy z zapisaną pełną księgą życia. I tylko On wie jak ono się będzie toczyć. My wiele w tej materii zrobić nie możemy. Dlatego cieszmy się swoimi dziećmi, rodzinami i zdrowiem. Reszta to rzeczy do nabycia, szczęścia nie dają. Pomagają tylko w przyjemniejszym jego przeżyciu. A jeżeli my będziemy pełni szczęścia, radości i dobroci, łatwiej nam wiele rzeczy będzie osiągnąć.
Wczoraj, pewnej osobie opowiedziałam o Agnieszce. Wiecie co usłyszałam? Jak ty możesz się śmiać w takiej sytuacji i wychodzić z domu, zostawiając córkę. Prawda, że jestem okropną matką? Powiedzcie mi tylko czy pomoże mi, ze będę chodziła zapłakana, w brudnych i powyciąganych ubraniach, potargana i kompletnie załamana? Czasu nie cofnę. Muszę żyć dalej, bo moja córka na mnie liczy. Ona nie ma nikogo bliższego, kto się lepiej nią zaopiekuje i o nią zatroszczy. Jeżeli ja się poddam, to kto jej pomoże, kto się nią zaopiekuje? Jak wytłumaczyć ludziom, ze tak jak po śmierci bliskiej osoby z czasem uczymy się życia i zaczynamy się uśmiechać, tak mając chore dziecko dostosowujemy się do sytuacji. Trzeba żyć i przekazywać pozytywne fluidy swojemu dziecku, aby czuło naszą miłość i dobrą energię!
Tym pozytywnym akcentem kończę dzisiejszy wywód. Wszystkich gorąco pozdrawiam. Zarówno tych, którzy uważają, ze zasłużyłam sobie na takie życie (tylko co macie do mojego dziecka), jak i tych, którzy kochają Agi niemal tak mocno jak ja i życzą jej powrotu do zdrowia.
Aguś, mama i tata cię bardzo kochają i strasznie tęsknią!