Realizm? Pesymizm? Gdzie jest granica? /5 września 2008/

Jest już po północy…więc to było wczoraj. No tak, czas płynie, a życie przecieka nam przez palce. Uciekają takie cudowne i ulotne chwile, jakie mogą przeżyć tylko rodzice biegających, zdrowych dzieci. Ja miałam to szczęście, że usłyszałam pierwsze mama, tati, daj, bam, kastan, ama… Tylko czy dane będzie mi cieszyć się jeszcze ze szczęścia jakim jest bycie matką? Niestety nic nie układa się tak jakbyśmy chcieli.
Dzisiaj byłam ponownie u bioterapeutki. Właściwie wczoraj. Pani Danuta zachwycona urodą i ciepłem jakie bije od Aguni. „Pani wie, że to dziecko uczy ludzi miłości? Ona przyszła na ten świat aby nauczyć nas miłości. Ona zjednuje sobie ludzi” To wiedziałam wcześniej. Cały czas mówiłam, że Agi przyciąga do siebie ludzi dobrych i mających chęć pomagania w sobie. To nie są puste słowa. Udowodniłam to wielokrotnie. Ostatnio usłyszałam, że to wszystko z litości, no może współczucia. Podejrzewam, że te nieumiejętnie dobrane słowa, nie miały na celu nikogo urazić. Jednak sami powiedzcie, czy czytając tego bloga, modląc się za Agi i pomagając nam zarówno myślami jak i fizycznie, robicie to bo nas wam żal? Ja wiem, to moja córka, nie powinnam tak może mówić, ale jej buźka łamie wszelkie bariery. Przyciąga do siebie tłumy wspaniałych osób. Zdarza się, że podczas spaceru ludzie podchodzą, pytają się o nią z troską, robią jej krzyżyk na czole.
Wiecie, Pani Danuta powiedziała mi, że Agi musi sama podjąć decyzję, my możemy tylko czekać i robić wszystko, żeby było jej tu dobrze. Aby nie sprawiać jej bólu. Wyczuwa coś, czego się obawiam, ze uszkodzenia w mózgu są zbyt duże, aby mogła spokojnie wrócić. Potwierdzi to tylko tomografia, na którą nie chcą nas skierować. Trudno, spróbuję u jeszcze jednej lekarki, a jak nie da rady to pójdę prywatnie.
Pani Danuta twierdzi, że musimy pozwolić jej tą decyzję podjąć, jakakolwiek ona by nie była. A przede wszystkim uszanować ją. To jest bardzo ważne. Zdarza się bowiem, że myśli rodziców, albo osób kochających, w całkiem dla nas nieświadomy i niezamierzony sposób, nie pozwalają odejść umęczonej duszyczce. To właśnie miała na myśli Żabka.
Nie zrozumcie mnie źle. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie życia bez mojej małej Śpiącej Królewny, ale ta bajka, może mieć trochę inne zakończenie niż w oryginale. Niestety, pewnych rzeczy nie da się cofnąć. Owszem ludzie się budzą, ale najczęściej są to albo śpiączki farmakologiczne, albo pourazowe. Przy niedotlenieniu, tylko pozostaje nadzieja i modlitwa! Dziękuję wam za to, że modlicie się za moją małą Agi. Róbcie to dalej. Może nam się uda i cud się wydarzy!!!
Pani powiedziała, że żadna klątwa nad nami nie wisi, to co się stało, musiało się stać. Tak było jej pisane. Każdy przychodzi na świat, mając zapisaną już swoją księgę życia i podejmowanych wyborów. W żadnym wypadku nie powinniśmy się obwiniać. Smutno mi się zrobiło. Mam taki posępny nastrój. Zrozumiałam coś jeszcze w czasie rozmowy z Panią Danutą. Jednak o tym nie będę pisała. Pozwólcie, ze zachowam to dla siebie.
Dzisiaj, podczas seansu, Pani poprosiła mnie, abym przewróciła Agi na brzuszek. Była zaskoczona szczęściem, jakie Agunia okazał, kiedy tylko jej dotknęłam. „Pani jest dla niej wszystkim, ona bardzo panią kocha”. To jest to co każda matka chce usłyszeć od swojego dziecka.
Za często ostatnio mam te chwile zwątpienia. Ostatnio, chyba dwa dni temu, trzymając Agi na rękach, rozpłakałam się. Nie mam pojęcia jak i dlaczego. Za dużo trudnych pytań. Za dużo trudnych decyzji. Za dużo problemów.
Agi, uczyń cud i obudź się! W sobotę Czaruś przyjeżdża!!!