Równowaga w przyrodzie /19 lutego 2009/

Jakoś ostatnio nie mam najlepszego nastroju. W sumie po powrocie z Warszawy było całkiem nieźle, ale wkrótce trochę mi się plany posypały i mam „drobny” problem z ich realizacją. Niestety. Niewiele osób wiedziało o tym, że planowałam skorzystać z programu w PFRON-ie i zmienić samochód. Moje wysłużone autko ma zaledwie 2 drzwi i niestety jest mi coraz trudniej wkładać Aginka do fotelika. Do tego teraz nowy wózek nie mieści mi się do punta. Niestety. Wiem, niektórzy z Was pewnie uznają to za moją fanaberię, ale żeby sprawnie dojechać do lekarza, czy gdziekolwiek potrzebuję, muszę mieć wygodne dla Agnieszki autko. Program PFRON-owski był idealny. Niestety w tym roku nie finansują zakupu samochodów dla dzieci niepełnosprawnych. Chyba zaczynam się przyzwyczajać, że jak coś nam się poprawi, to natychmiast coś się zepsuje! Życie… Niestety uzbierane dzięki Wasze i fundacji pomocy pieniądze nie są w stanie zapewnić nam zakupu auta, które spełniałoby jakieś wymogi bezpieczeństwa. Jednak dzięki Wam kochani, wierzę w to, ze uda nam się coś wymyślić i zrealizować plany. Pamiętam jak dziś moje przerażenie co do uzbierania kwoty wystarczającej na zakup wózka. I co? Udało się! Wózek już stoi i Agiś w nim się świetnie czuje. Może nie zrobię tego w najbliższych tygodniach, ale mam nadzieję, że w tym roku uda nam się to autko zmienić. Pomogliście mi uwierzyć w siebie, w Was, w to, że marzenia się spełniają. Chociaż jak wiecie czekam cały czas na realizację tego specjalne go marzenia.
We wtorek zadzwoniła do mnie Pani z dziennika „Fakt”. Muszę Wam powiedzieć, że miałam wątpliwości co do udzielenia wywiadu. Jednak myśląc wyłącznie o dobrze mojego dziecka, zgodziłam się. Uwierzcie mi, że nie wiem co z tego artykułu wyjdzie i czy w ogóle się ukarze. Może to dla niektórych głupie, ale ja nie chcę aby pisano o naszej rodzinie jak o ludziach załamanych swoim życiem i błagających o pomoc. Na razie jakoś udaje nam się realizować nasze plany związane głównie z Agnieszką. Dzięki przyjaciołom (bo za takich Was uważam), starcza nam na razie na rehabilitację. Wasze dobre rady pomagają zdobyć nową wiedzę. Może jedyne, gdzie nie jedziemy to Moskwa, ale tu już się wytłumaczyłam.
Wiecie, dzisiaj nie czuję się zbyt fajnie. Wzięłam do ręki Aginka pudełko ze spineczkami i gumeczkami. Muszę się przyznać, że grochy pokulały mi się po policzkach. Agunia to pudełko co rano mi rozsypywała na łóżku. Nie było zmiłuj. Śmiejąc się, zawsze ją wyzywałam. Podawała mi gumeczki, spineczki, żeby jej wpiąć we włosy. Jednak jak ja sobie wpinałam, to się śmiała i mi ściągała. W końcu to były spineczki Agusi. Miałam trochę zbierania po tym codziennym rytuale. Teraz mi tego tak strasznie brakuje…
Zauważyłam, że ten rok jest jakiś dziwny. Jak nam się uda coś załatwić, to dla równowagi czegoś innego nie udaje się zrobić. W końcu równowaga w przyrodzie musi być.
Zapomniałabym Wam opisać nasze pierwsze spotkanie z pieskiem. Żałuję, że nie porobiłam zdjęć. Wiecie jak Aginek rewelacyjnie reagowała na pieska? Majunia w nagrodę dostała od Dany chrupki. Tylko, że te chrupki wyjadała z rączki Aginka. Aguś przy tym robiła takie wielkie oczka i do tego pozwoliła Mai zjeść tego chrupka. Nie zacisnęła piąstki. Patrzyła się przy tym zaskoczona na mnie i na Majunię na zmianę. To samo było przy rytualnym szczekaniu na koniec zajęć. Aguś jak wiecie zawsze to lubiła. Jednak tym razem jej reakcja była zadziwiająca. Miała szeroko otwarte oczy i przede wszystkim znowu wpatrywała się raz w mamę, raz w pieska. Bardzo mi się to podobało. Mam nadzieję, że już teraz będzie tylko lepiej.
Aguś czas rozsypać spinki! Musisz jednak zrobić to właśnie Ty osobiście!!!! Kocham Cię skarbie!