Smutno, nudno i samotnie. /3 lutego 2009/

Powolutku dostaję na głowę. Arek z pracy wraca późno, nikt nie może przyjść, a Agi całe dnie przesypia. Moja mała kruszynka pewnie odsypia szpital, chociaż swoją drogą ten wypoczynek też mi był potrzebny. Zaczynam się trochę denerwować, bo muszę parę spraw pozałatwiać, a nie mogę wyjść z domu do południa. 16 lutego jedziemy do poradni żywienia na kontrolę i muszę złożyć zlecenie na karetkę. W aptece w Budzyniu czekają cewniki, a ja nie mogę jechać ich odebrać. Trochę zakupów zrobiłam w sobotę w marketach, ale to kropla w morzu. Do tego muszę się dostać do banku. Agi jest teraz taka wrażliwa, że nie mam serca jej narażać. Tylko jak tu się sklonować? Ten proces też trochę trwa.
Musze wam się przyznać, że zmieniłam trochę system karmienia Aginka. Będę zwiększać stopniowo. Jak dawałam jej zalecone przez pediatrę w CZD ilości, moja kruszyna była strasznie nerwowa i do tego dostawała pewnie biegunki. Nienadążały jelita trawić. Wczoraj i dzisiaj dostała już mniejsze ilości. Jest spokojniejsza i żywsza. Pomijając fakt, ze jak tylko ją przytulę to śpi. Nie wiem co powie na to Asia, ale dosyć często Agusi się zdarza, ze przełyka ślinę, a stópka lewa jakoś się wyprostowała.
Muszę poszukać gdzieś w internecie tabele kaloryczne. Ile powinny jeść takie 2-3 latki. Poza tym, założenie PEG-a ułatwiło i odrobinę karmienie. Rurka jest znacznie szersza i się nie zapycha. Aguś się tak nie stresuje podczas karmienia, no i nie muszę jej wymieniać! A to jest bardzo istotne!
Kurcze najgorsze jest to, że wygadałam już darmowe minuty, a nie mam jakoś ochoty dopłacać. Muszę oszczędzać i nawet przez telefon nie mogę sobie pogadać. Nawet się nie spodziewałam, że tak szybko się ich pozbędę. :((. Co zrobić, w szpitalu te rozmowy były mi baaardzo potrzebne. Pogadanie z przyjaciółmi pozwoliło mi jakoś przetrwać trudne chwile.
Jakaś depresja mi wchodzi na kark. Chyba zaczynam odreagowywać stres! Wolałabym jakoś aktywnie, ale niestety jesteśmy z moją dziewczyneczką uziemione w domu. Ja wiem, że to dla jej dobra. Wiem, że jak Arek wróci mogłabym gdzieś jechać, ale wole nie ryzykować. Mogę ja przynieść coś na sobie. Po powrocie ze sklepu dezynfekuję ręce. Nauczyłam się tego od mam w szpitalu. Uczymy się jedna od drugiej. Może też w szpitalu w jakiś sposób czułam się bezpieczniej. Byłyśmy tam 3 tygodnie i zawsze miałam pod ręką pielęgniarkę, lekarza. Mogłam się zapytać, ze spokojem wyjść coś zjeść, czy się umyć. Zawsze w pokoju z Agi była jakaś mama i mnie zawołała. Teraz znowu jestem praktycznie cały dzień sama i liczyć mogę znowu głównie na siebie. Może to jakiś wewnętrzny strach, ze w tej nowej sytuacji sobie nie poradzę? Może niejestem taka silna i zaradna jak wszyscy myślicie? Wiele mam będąc w szpitalu dosyć długo odczuwa paniczny lęk przed powrotem do domu. W głębi duszy wiemy, że nie ma jak dom, ale tam jest na miejscu zaplecze bezpieczeństwa. Może komuś będzie trudno to zrozumieć, ale tak właśnie myślę. Słyszałam wiele protestujących mam, które bały się tego wyjścia. A może to nasza wygoda? Nie wiem, wiem, że teraz, w domu Agi jest znacznie lepiej! I to jest ważne!
Nie przejmujcie się jednak. Pewnie za kilka dni chandra przejdzie, a ja wrócę do normy. Musze czasami się poużalać nad sobą. Ten typ tak ma! Wybaczcie!
Agiś, uśmiechnij się do mamy, będzie mi lżej!