Szkoda gadać…znowu chora… /16 czerwca 2014/

Kochani moi, co mam Wam napisać? Agnieszka znowu chora. Niedługo Pani doktor przestanie odbierać ode mnie telefon… O matuchno, co ja bym bez niej zrobiła??? No ale po kolei.
Od kilku dni Agnieszka bardzo śwista przez rurkę. Do tej pory oznaczało to tylko jedno, że wydzielina przyschła i trzeba nawilżyć rurkę, żeby wydostać zator. Właśnie przez coś takiego Agnieszka prawie się udusiła w szpitalu, jak za wcześnie miała podany baklofen (środek zwiotczający), nie miała siły się odkrztusić. Od tamtej pory jestem bardzo przewrażliwiona na tym punkcie, nie tylko u Agnieszki (prawda Elu?;) ) Odsysanie, nawet grubszym cewnikiem, zalewanie solą fizjologiczną, ani inhalacja, nic nie zmieniały, no może na chwilkę. To upewniło mnie w tym, że to nie wina zaschniętej wydzieliny. Prawdopodobnie wina gęstej śliny.
Do tego wszystkiego, od piątku, Agnieszka tak się napinała, że nie mogłam jej uspokoić. Dopiero walka na moich kolanach przynosiła ulgę, ale wkrótce zaczynało się wszystko od początku. Była tak napięta, jak zaraz po wypadku, mogłam ją podnieść zupełnie prostą, jak struna. Nie działało nic, obracanie na boki, „wysoka pupa”, zginanie w pasie, czy nawet w pozycji pionowej przechylanie do przodu, wracała z powrotem (na marginesie, rehabilitanci byliby dumni z niej, taka stabilizacja głowy, podnoszenie całego tułowia, to się praktycznie nie zdarza na zajęciach)
Wczoraj podałam jej ibum, bo na dworze tak się spięła, że nawet huśtawka nie pomogła. Dzisiejsza lekcja przebiegła nawet całkiem dobrze. Jednak zaraz po śniadaniu, Agnieszka znowu zaczęła szaleć. Zrobiła się cała czerwona na buzi i rozpalona. Jak się okazało, miała 38,9. Mogłam tylko podać ibum, zadzwonić do Pani doktor i czekać aż gorączka zejdzie. Jakikolwiek masaż nie wchodził w grę. Dało się ją tylko na boku trzymać, na szczęście temperatura szybko zeszła.
Wymaz pojechałam odebrać i okazało się, że nic nie wyhodowano. Pani doktor, swoją drogą, potrafi pocieszyć, nie potrafią podobno wyhodować w tym laboratorium bakterii beztlenowych, właściwie w niewielu laboratoriach to robią. Czyli nie wyhodowano tlenowców, co do beztlenowców, możemy zgadywać. Nie wiadomo, śmiać się, czy płakać…
Agnieszka ma początek zapalenia oskrzeli, stąd te świsty w rurce. Zalegania są na obu oskrzelach. Fajnie, nie? Już nie pamiętam, kiedy miałam tak wypisaną receptę, żeby nie zmieściły się wszystkie leki! A część z nich już miałam w domu, więc Pani doktor nie wypisywała. Na szczęście nasza Pani doktor pilnie śledzi ceny leków, porównuje i zapisuje tak, żeby nie wyszło za drogo.
W sobotę z rany ropa jeszcze wypłynęła. Mam nadzieję, że już wszystko, co niedobre wypłynęło. Widzę jednak, że jest bardzo zdenerwowana przy przebieraniu pampersa. Zwyczajnie boi się, że będzie bolało. Z pewnością, to co muszę zrobić, żeby się nie zasklepiła rana, nie jest przyjemne. Okolica nie jest już taka twarda, jest więc szansa na wygojenie się tego paskudztwa.
No i muszę się pochwalić nowym zakupem, który dzięki Wam, udało nam się zrobić! Agnieszki ssak Devillbiss, ofiarowany nam 5 lat temu przez fundację WOŚP, niestety wysiadł już niemal zupełnie. Po 3 odsysaniach, bateria siada. Zostanie nam do użytku awaryjnego, w zasilaniu sieciowym jeszcze działa. Tak więc kupiliśmy ssak Medela. Jeden z bardziej polecanych. Zdecydowałam się na ten ssak, bo jedyne negatywne opinie jakie miał, to cena. Niestety, kosztował on 2800 zł. Mam nadzieję, że nam długo posłuży i będzie bardzo wydajny. Dzisiaj przyszła przesyłka, więc jest na etapie resetowania baterii. Bateria zanim się wyładowała, chodziła godzinę. Jeszcze jutro raz muszę odsłuchać godzinnego buczenia ssaka, a później raz na kwartał.
No nic, życzcie Agnieszce szybkiego powrotu do zdrowia i żeby nie chorowała już tak często! Ja Wam życzę spokojnej nocy i pięknego tygodnia.