Uśmiech /19 września 2012/

Korzystamy jak się da z promieni słońca, które ostatnio nam dopisują. Codziennie po dwie godziny, a Agnieszka tak szczęśliwa, że nawet nie trzeba jej odsysać. Dzisiaj miałyśmy w planach spacer w przeciwnym kierunku, w stronę lasu. Niestety, słonko zrobiło sobie przerwę. Pada od rana, a jeszcze o piątej nie zanosiło się na deszcz. Jednak wczorajsza senność Agnieszki pozwalała przewidzieć załamanie pogody. Właśnie Pani nauczycielka została donośnie ofukana przez Agnieszkę. W końcu jak ona może nie pozwolić jej spać!! Siedzi w foteliku i wyzywa, a oczy jej się same zamykają. Nie dziwię się córci, bo mi też się z łóżka nie chciało podnieść. No ale jak trzeba, to trzeba.
Nie pisałam Wam, że Agnieszka od pewnego czasu uśmiecha się. Wygląda to na świadomą minkę. Właściwie mimika twarzy u Agi bardzo się wzbogaciła. Krzywi się, jak ją coś boli, marszczy nosek i wygina usta jak jest zła i pokazuje cudne dołeczki jak się uśmiecha. Czasami wystarczy jak ją niespodziewanie pocałuję, a ona jakby zamyślona zapomina, że mama cały czas jest w pobliżu. W sobotę jak zaczęłam ją szykować do wyjścia i ubierałam bluzę, nagrodziła mnie wówczas pięknym uśmiechem. Wyglądało jakby się ucieszyła, że wychodzimy. Byliśmy u mojej mamy. Szczęśliwa w dobrym humorze, ciągle towarzyszyła tacie przy jego pracy. Bardzo niezadowolona, kiedy deszcz zmusił nas do schowania się w domu.
Zastanawiam się stale co takie dziecko czuje, co ono rozumie i na ile świadome są jej gesty. Wiem, że jak pokarzę jej pampersa to jest spokojniejsza przy jego zmianie. Mniej się denerwuje przy masażu jak wytłumaczę jej, że tak trzeba, i nie przerwę, nawet jeżeli będzie się denerwować. Jak słyszy blender, czy pikanie mikrofali, wie, że to posiłek dla niej. Daje o tym jasno znać. Oczywiście, są dni gorsze, są dni lepsze, ale ja zatrzymuję się zawsze przy tych lepszych. Gorsze dni i nam się zdarzają, a wówczas problemem jest odjąć 0 od 10
Moi drodzy uciekam skończyć wyrabiać chlebek, ciasto już wyrosło i zajrzeć do obiadków. Wszystko robi się na razie samo, ale czas już ingerować Smacznej kawki i uśmiechu, pomimo deszczu :))
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Moi drodzy, od 1 września ruszyła kampania „Na jednym wózku”, pod patronatem Pani Prezydentowej. Akcja pokazuje jak wygląda życie rodziny z dziećmi chorymi i niepełnosprawnymi. Dzięki naszym blogom zainteresowani mogą dowiedzieć się, dlaczego rehabilitacja jest konieczna, dlaczego jeden z rodziców nie może podjąć pracy i zostaje w domu. Może dzięki zgłoszeniu się do tej akcji uświadomimy ludziom jak ciekawe a jednocześnie trudne jest nasze życie. Jak wiele dobrych osób poznaliśmy, jak chętnie dzielimy się naszą wiedzą i jak wiele człowiek jest w stanie poświęcić i jak wiele nauczyć się w swoim życiu. Klikajcie na link w nagłówku bloga. Tam, jest zgłoszony nasz blog, ale przechodząc na stronę fundacji, znajdziecie pozostałe, zgłoszone blogi. Zapraszam do klikania. Pokażcie kochani, że jesteście solidarni z nami!!! DZIĘKUJĘ :))))))))