Wróciliśmy /29 maja 2010/

Witam ponownie, tym razem już z domku! Tak, wróciliśmy szczęśliwie do domu. Przyjechali po nas przyjaciele. Ci sami, którzy odebrali nas z Krynicy. Dziękuję Krzysiu i Żaklino!!!

Może jednak coś napiszę o turnusie. Jestem dumna ze swojej córki! Oprócz krótkotrwałych buntów nie było ani jednego dużego kryzysu! Jasne, były łzy, spinanie i strach, ale poddawała się grzecznie pracy terapeutów. Jednego dnie, w czwartek, Agunia miała już dosyć. Zaczęła mi płakać i zrezygnowałyśmy z masażu. Poszłyśmy najpierw do Pani Kasi na arteterapię, żeby zrobić strój na bal przebierańców – tym samym odrobić zajęcia z tego dnia. Agniesia wtuliła się we mnie, a ja wycinałam strój dla mojej stokrotki. Podjechałyśmy też na terapię przedsionkową, którą Agi bardzo lubi, a jest inaczej prowadzona niż w Krynicy – przede wszystkim, są piłki. Ciotka Gosia pobujała Agi na piłce i na desce, uspokoiła się. Zrobiłabym to sama, ale ciocia polubiła widać pracę z Agi i zabrała mi kruszynkę. Pani Małgosia miała obiecane duże lody, jak rozśmieszy Agunię. Dzielnie nad tym pracowała, jednak Agunia robiła tylko wesołe oczka i nauczyła się marszczyć nochal! Na terapii przedsionkowej, Agniesia zaczęła kontrolować głowę. Jasne, opadała jej, jak była już zmęczona, ale jak trzymała ją w pionie, obracała samodzielnie, tak jak chciała. Potrafiła to robić w coraz dłuższych odstępach czasu.

Wspaniale Agniesia rozluźniła rączki i lepiej zgina nóżki w kolankach. Mam wrażenie, że puścił w końcu ten staw trzymający kciuk w stanie spastyki i jak będziemy regularnie ćwiczyć, Agniesia już coraz częściej będzie otwierała dłonie! Ćwiczenia, których się nauczyłam na turnusie w Krynicy już się zmieniły. Pani doktor cały czas pracuje, cały czas udoskonala terapie. 

Pokaz o którym pisałam wcześniej, miał przedstawić terapeutom, że tak spastyczne dziecko, jak Agi może zgiąć nóżki w kolanach naprzemiennie, może wyprostować dłonie i ugięte ręce unieść nad głowę. Jednak Agniesia zaskoczyła jeszcze dwa razy Panią doktor. Otóż jednego dnia leżąc na brzuszku, tak się rozluźniła, że można było swobodnie zgiąć jej nóżki do pośladków na krzyż. Innego dnia udało się Agusię przewrócić do czworakowania. Pani doktor była w szoku. W sumie ja też…

Te dwa tygodnie przeminęły bardzo szybko. Za szybko. Wiedząc, co mnie czeka w domu, niespecjalnie chciało mi się wracać. Jednak każdy musi kiedyś stawić czoła swoim problemom. Codzienne spacerki z Agunią – nawet w deszczu – to coś czego będzie mi brakowało. Nie to, żebyśmy nie mogły tutaj iść, jednak nie musiałam znosić Agniesi po schodach. No nic, jeszcze kilka dni i się zaaklimatyzuję. Ten bieg z zajęć na zajęcia spowodował, że nie było nawet czasu się nagadać z rodzicami. Rodzice z dziećmi biegającymi szli na spacery na plażę, nam było ciężko. Byłyśmy tylko raz, w niedzielę. Udało nam się dotknąć morza. Agunia zrobiła wielkie oczka jak umoczyłam jej rączkę w wodzie. Ja weszłam na bosaka – super uczucie!!! 

W czwartek był wielki bal przebierańców dla naszych dzieciaczków. Udało się mi nakłonić kilku rodziców do zrobienia kostiumów. No i tak siłą rozpędu, niemal wszystkie dzieci były przebrane. W środę byłam nafaszerowana kofeiną i jakoś tak mnie nosiło. Doszłam do wniosku, że moje dziecko nie będzie miało już tak szybko okazji na udział w takim balu. Może ni będzie tego pamiętać, ale to taka namiastka normalności. Nawet Agniesia tańczyła w wózku. Ciocia Basia porwała mi wózek i szalała po całej sali!! Do lokomotywy też się podłączyłyśmy. Najzabawniejsze było jednak to, że pomimo wielkiego zamieszania, hałasu, Agniesia spała całą zabawę. Dopiero jak koło 21 pojechałyśmy do pokoju i muzyka ucichła – Agi się obudziła! Niesamowite jest to moje dziecko!

Po powrocie do domu Agniesia badała otoczenie. Sprawdzała każdy kąt, tam gdzie dała radę sięgnąć oczkami. Obejrzała też swoje misie! Jutro wrzucę do galerii zdjęcia. Sylwia przywiozła mi aparat i dzięki temu jest ich trochę więcej.