Zabajkowo :) /8 maja 2014/

Pozwólcie, że opiszę Wam turnus w Zabajce. Jak wiecie, panicznie bałam się kolejnego aktywnego turnusu, ale chciałam jeszcze sprawdzić, to jedno miejsce. Przyznam, że nie słyszałam jeszcze nic złego na temat tutejszych terapii. Faktycznie, bardzo dużo uczestników turnusu, było w ciężkim stanie i nie potrzebowali aktywnych ćwiczeń. Podobnie jak moja córcia.
Nikt nie dopytywał się, no może prawie nikt, o jej wadę twarzy, głównie interesowano się jej obecnym stanem, możliwościami i w jaki sposób doszło do niedotlenienia. To wszystko jest naturalne. Pytania były tylko raz, niezbyt natarczywe. Każdy zainteresowany przejrzał sobie epikryzy i to wystarczyło. Mam zwyczajnie chwile, kiedy nie chcę o tym rozmawiać. Nie mam ochoty wracać do tych trudnych w naszym życiu chwil.
Podczas ustalania zajęć poprosiłam o hydroterapię, chciałam spróbować. Konie, nie wchodziły w grę, tak mi się zdawało, ze względu na stan bioder Agnieszki.
Masaż. Gusia trochę się buntowała przy masażu pierwszego dnia, ale ciotka wymasowała ją w jej ulubionej pozycji i przetrwałyśmy jakoś. Masowane byly na zmianę rączki i nóżki, a dwa dni, zamiast hydro miałyśmy też masaż limfatyczny nóg. W planach miałyśmy założenie tejpów, które miały sprowokować zgięcie nóżek w kolanach, no ale niestety… Wszystko się nam rozjechało.
Chiropraktyka. Pan od chiropraktyki wytrząsł Agnieszkę pierwszego dnia całkiem nieźle, ale nie wystraszył dziecka. Później skorygował stawy krzyżowo – biodrowe, kręgosłup i postrzelał palcami po buzi, co się małej damie nie podobało. Kto to widział, żeby facet po buzi bił
Terapia zajęciowa była świetnie prowadzona. Agnieszka miała zajęcia na sali doświadczenia świata. Ciotka wzięła pod uwagę Agnieszki ataki padaczki i stymulację prowadziła delikatnie. Nie wszystko od razu. Podobała się Agnieszce przepiękna wiosenna łąka na ścianie, pływające światła, ale kwiaty najbardziej. W końcu to kobieta i ją rozumiem, ja też kocham kwiaty Łóżko wodne najpierw się Agnieszce podobało, ale jak za bardzo zaczęło się pod nią ruszać pojawił się odruch strachu i trzeba było zmienić miejsce. Ciocia usiadła z Agulą przy tubie z bąbelkami. O tak, to już jej się znacznie bardziej podobało W czasie zabawy ciocia regularnie stymulowała wzrok, masowała różnymi fakturami rączki i prowokowała odruch chwytny u Agniesi. Dłonie pięknie jej się rozluźniły.
Hydromasaż. Miałam potężne obawy co do tej kąpieli, ale wiem, jak bardzo może to pomóc Agnieszce. Pierwszego dnia było potworne zamieszanie. Nikt nie wziął pod uwagę tego, że Agnieszka nie siedzi samodzielnie i trzeba ją trzymać w wannie. Pomoc jednej z mam była bezcenna Znalazła ona nadmuchiwany kapok zapinany na klamerkę w klatce piersiowej i Agnieszce musiałam trzymać tylko głowę. Następnego dnia włożyliśmy Agniesię już w hamak na podnośniku. Pływała sobie, mama pilnowała i było cudownie. Agniesia dostała swój pierwszy strój kąpielowy i cudowny szlafroczek. Jak dorosła dziewczynka Jak wiecie już, w poniedziałek z hydro musieliśmy zrezygnować, ze względu na ropień. Wielka strata, ważniejsze jednak zdrowie Agnieszki.
Fizykoterapia. Agnieszka miała zapisany viofor codziennie i naświetlania bioptronem co drugi dzień. Viofor to takie pole magnetyczne, które ma działać przeciwbólowo, przeciwzapalnie, regeneracyjnie, odpornościowo i relaksacyjnie. Agnieszka owego relaksu nie zawsze doznawała w czasie zabiegu Światło lampy, wiadomo, goi, regenruje, rozluźnia, działa przeciwbólowo, przeciwzapalnie. Aguś miała naświetlany splot słoneczny, nadgarstki i stopy.
Żelki, czyli rozgrzewanie stawów i mięśni przed zajęciami z kinezyterapii. Spędzaliśmy tam miło czas słuchając wierszyków i bajek opowiadanych przez wujka Kacpra. Jednego dnia sama skorzystałam z dobrodziejstwa żelowych okładów. Mój odcinek lędźwiowo – krzyżowy kręgosłupa dał o sobie znać. Dzień wcześniej była awaria windy i trzeba było sobie radzić.
Kinezyterapia. To ćwiczenia trwające najdłużej i codziennie. Na tych zajęciach terapeuci usprawniali motorykę naszych dzieciaczków. Wszystko w zależności od potrzeb, Zdarzyło się tutaj, że Agnieszka dla świętego spokoju przełożyła wujowi Adamowi i rękę, i nogę, a nawet głowę. Wszystko, żeby na nią nie krzyczał Chociaż, te okrzyki zagrzewające Agnieszkę do pracy bardzo ją bawiły. Z wujem Agniesia miała ćwiczenia tylko 3 dni. Od poniedziałku do zakończenia turnusu przyjechała Madzia i ciocia nie miała już takich względów… Co ja zrobię, że Agnieszka woli mężczyzn Ciotka miała trochę utrudnione zadanie, bo przez pierwsze dwa dni musiałyśmy ostrożnie ćwiczyć. Wszystko, żeby nie podrażnić rany na pupce.
Terapia ręki. Ciocia nie wzbudziła zaufania Agnieszki. Nie uwierzycie… Jak zdjęła okulary Agnieszka się uspokoiła i zaczęła współpracować. Nie da się jednak ukryć, że to Agnieszka rządziła na zajęciach. Wałek, jaki wałek! Ćwiczymy na boku, albo wcale
Terapia integracji sensorycznej, czyli SI. To chyba najbardziej ulubione zajęcia Agnieszki. Wiadomo huśtawka przez całe zajęcia. Chociaż moja mała gwiazda napędziła ciotce strachu. Otóż postanowiła zrobić nagły wyrzut ciała na lewą stronę. Ciotka zbladła, nie wiedziała czy uda jej się ją złapać Udało się, żeby nie było
Logopeda. Niestety zajęć z logopedą było bardzo mało. Pierwsze, właściwie całe przegadane, bo Pani starała się dowiedzieć jak najwięcej o Agnieszce. Popracować z Agnieszką udało się zaledwie dwa razy, bo z kolejnych zajęć musieliśmy zrezygnować. Wracaliśmy do domu.
Dogoterapia i fenyloterapia. Otóż tak, były i pieski i olbrzymi kot. Agnieszka była tym razem z okładem pasztetowym, a zwierzaki lizały i stymulowały swoimi języczkami receptory na skórze. Kot, nie mieścił się na kolanach Agniesi. Za pierwszym razem miał focha i nie chciał pracować. Za drugim razem było znacznie lepiej.Agusia przyzwyczajona do pracy z psiakami, które uwielbia, była zachwycona. Szorstki język kota zrobił na niej większe wrażenie, choć i nasza Ferris starała się zlizać jak najwięcej oliwki, kiedy masowałam Agnieszkę
Hipoterapia. Tak, to dosyć nieoczekiwane zajęcia. Najpierw poszliśmy na fragment wykładu o koniach i hipo. Pani poproszona o podejście do nas, nawet się nie zorientowała kiedy Sunami mlasnęła Agnieszkę w buzię. To było niesamowite. Agusię, podobnie jak mamę zatkało. Okazało się, że to jest też forma hipoterapii. Szkoda tylko, że nie jest rozpowszechniona tak bardzo. Rozumiem jednak, że do takich zajęć musi być specjalnie wytresowany koń, który nie zawiedzie. Sunami przejrzała Agnieszce rączki i sprawdziła, czy pod kocem nie ma jakiegoś smakołyku. Ostatniego dnia udało nam się posadzić Agnieszkę na koniu. Hipoterapeuci starali się posadzić ją tak, żeby biodra nie odczuły kołyszącego ruchu konia. Pan siedzący za Agnieszką trzymał jej główkę i bardzo się denerwował, kiedy zaczęła nią kręcić. Moja córcia podziwiała sufit, otoczenie, podobało jej się tam Pan kolanami przytrzymywał Agniesię, żeby się nie zsunęła i żeby nóżki się nie rozjechały, co nie byłoby wskazane. Pana Piotrka asekurowała Pani Beata idąc przy koniu i obejmując go. Madzia prowadziła konia, a Pan Adam przyglądał się i sprawdzał, czy wszystko w porządku. Na koniec sprawdziliśmy, czy koń nie boi się odgłosu ssaka. Agnieszka oczywiście siedziała już w wózku. Faktycznie, brzęczący dźwięk urządzenia spłoszył odrobinę naszego przyjaciela. Trzeba go przyzwyczaić do tego odgłosu i nauczyć, że to nic groźnego. Przyznam Wam się, że ta jazda na tym koniu bardzo mnie stresowała. W takim samym stopniu bałam się tego, jak i chciałam spróbować. Kiedy było już po wszystkim, byłam szczęśliwa i podekscytowana, że się udało. Agnieszka się rozluźniła. Nie spinała się, nie bała! To swojego rodzaju sukces! Taki stan euforii trzymał mnie cały dzień.
Olbrzymim problemem jest zbyt często psująca się winda. Ku mojemu zdziwieniu, nie działało to na mnie aż tak destrukcyjnie. Mam wrażenie, że rekompensatą były świetnie prowadzone zajęcia, niezła organizacja, smaczne posiłki i czystość w ośrodku. Potrzebowałyśmy czegokolwiek, szybko to otrzymywałyśmy. Tak jakoś to powinno funkcjonować. Chociaż nie powiem, przydałyby się pokoje, w których są lodówki. Może nie we wszystkich, jednak my jedzenie dla Agusi mamy za sobą i fajnie byłoby mieć gdzie je włożyć, żeby się nic nie popsuło. Dałyśmy radę, nie powiem, ale kilka słoików mi się popsuło i musiałam dokupić obiadki w słoiczkach.
Zdjęcia staram się cały czas wrzucić na blog, ale znowu coś się blokuje i nie mogę nic zrobić. Zwyczajnie się przeniosę na google, jak tak dalej będzie szło!!
Pozdrawiam wszystkich gorąco i dziękuję Wam za ciepłe słowa