Zabiegana /22 marca 2013/

Załatwianie mieszkania, sprzętu rehabilitacyjnego w największym rozkwicie. Zima nie odpuszcza i niestety nie da rady odprężyć się na spacerku z Agniesią. To mnie bardzo martwi. Agnieszka od soboty w ogóle była w nienajlepszej formie. Już w środę Karolina nastawiała jej prawy bark, lewy staw biodrowo – krzyżowy, obustronna rwa (na szczęście dopiero początek), kręgosłup w odcinku szyjnym, w piersiowym wstawiłam podczas masażu. Ryczeć mi się chciało!!! Dostała środek przeciwbólowy i zasnęła. Na następny dzień też dostała rano ibum, bo sama wiem, że tak wiele nastawiania pozostawia ślad w postaci podrażnienia i bólu. W piątek okazało się, że coś nie tak jest z brzuszkiem. Brzuch wzdęty i wzmożona perystaltyka. Wrażliwy na dotyk. Ciotka wymasowała i wydusiła to co zalegało w pampersa.
Ból i wzdęcia do tego niefajne kupki dwa razy dziennie utrzymały się do wtorku. Nawet rozmawiałam za naszą Panią doktor, umówiłyśmy się, że zrezygnuję z mlecznych produktów i poczekamy do czwartku. No i faktycznie, odpukać, jest już wszystko ok. Nawet dzisiaj Agniecha współpracuje na lekcji. Dzisiaj instrumenty sobie grają, Agnieszka to lubi. W poniedziałek zamówiłam pinkolinę, dzięki Basiu Lepiej późno niż wcale. Miałam jedną i powiem, że jest lepsza od plasteliny, bo nie klei się i nie wchodzi w każdy zakamarek rączek. Wystarczy wyzbierać kulki. Do tego jest dosyć sztywna, a to nawet lepiej dla Agniesi. Udało mi się kupić sześć jaskrawych kolorów, nawet świecą w ciemności. Pozostałe to były typowe pastele, a tutaj chodzi o to, żeby Agiś je dobrze widziała (niekoniecznie w ciemnościach, ale to taki dodatkowy bonus).
Wracając do sprzętu. Okazało się, że schodołaz kupuję dokładnie taki jak Paulina Sokół. Pokaz niestety dopiero w kwietniu. Łóżko miało być Luna, będzie inne, podobno lepsze, niemieckie. Przyszły już faktury na materac do oddania do PFRON i na schodołaz. Niestety nie dostałam fa na łóżko i wczoraj musiałam dzwonić do sklepu i prosić o taką fakturę. Pojechałam zawieźć to co mam do PFRON, ale Pan Artur w delegacji i niestety nic nie załatwiłam. Pojadę we wtorek, jak będę wszystko miała już.
Weszłam też do naszego obecnego najemcy wyjaśnić kwestię wypowiedzenia, kaucji i rozliczeń za ogrzewanie. Pan oczywiście pomimo rozmowy wcześniejszej z Arkiem stwierdził, że na piśmie wypowiedzenia nie będzie robił, bo słowna umowa obowiązuje. Kaucję odda nam po spisaniu liczników, co ro rozliczenia za ogrzewanie, to już nie umie się określić, bo on nie będzie już właścicielem, ale pogada z tymi ludźmi, którzy kupują to mieszkanie. Kokosów nie będzie, ale jakoś ze 3-4 stówki by się przydały, jak każdemu.
Co do mieszkania. Dostaliśmy namiary na jeden domek, wyremontowany, bądź przerobiony z gospodarczego. Jedno co mnie uderzyło jak weszliśmy na podwórko, to wąskie drzwi. Jak się okazało drzwi wejściowe mają 60 cm, a Agnieszk wózek ma rozstaw 70 cm. Musiałabym wynosić wózek w częściach i na koniec dziecko. Do tego mieszkanie niestety ma okna od północy i zachodu, zero słońca praktycznie. Poza tym, głupio to pewnie zabrzmi, ale coś nie podobało mi się w Najemczyni. Za dużo pytań o moje zatrudnienie i niepełnosprawność Agnieszki. Najpierw, zadowoleni, myśleli, ze na 100% jesteśmy zainteresowani, a za chwilę, że za tydzień do nas oddzwonią. Wiedziałam już w tym momencie, że nie mamy szans na to mieszkanie. W poniedziałek zadzwoniłam i sama zrezygnowałam.
Podjęliśmy inną, może szaloną decyzję, ale mamy szansę na stabilizację i spełnienie jednego z większych marzeń. Własnego kąta na tym świecie. Przenosimy się do mojej mamy. Dokładając to co tracimy, płacąc czynsze i opłaty za mieszkania wynajęte jesteśmy w stanie zmienić ten wiekowy budynek. Wcześniej nie było to możliwe, bo w trzech dostępnych pokojach mieszkały trzy dorosłe osoby. Brat przeniósł się do innego miasta i pojawiła się szansa. Może w końcu uda nam się coś zrobić. Nie oceniajcie mnie, że porywam się z motyką na słońce. Ja wierzę, że jesteście ze mną i pomożecie swoją wiarą i dobrą energią w realizacji naszych zamierzeń i planów. Do końca jeszcze nie wiem jak to będzie wyglądać, ale będę Was informować. Na razie musimy zacząć się wynosić powoli. Mamy czas do końca kwietnia. Zaczniemy od malowania i odświeżenia mamy i tego pokoju w którym będziemy mieszkać. To duże zmiany, tym bardziej, że od 13 lat mieszkamy z Arkiem sami. Teraz to się zmieni. Mam nadzieję, że to najlepsze rozwiązanie i uda nam się wszystko zrealizować.
Kochani to tak pobieżnie, wkrótce więcej napiszę. To wszystko dzieje się tak bardzo szybko. Mam nadzieję, ze PFRON dofinansuje nam remont łazienki, bo to jest baaaaardzo potrzebne. Teraz problemem jest poupychanie całego naszego dobytku. Arek, podły człowiek, powiedział, że wszystkie moje książki trafią do kartonów!! Po moim trupie!! Prędszej jego śrubki, kabelki i wkrętaczki Jak widzicie masa poważnych problemów nas czeka
Wszystkiego dobrego na weekend!!! Słońca i wiosny, ja też już chcę, żeby te śniegi stopniały!!!!