Trudne decyzje i CZD

Witam Was kochani!
Choroba Agnieszki odpuściła. Wolno i z problemami, ale odpuściła. Jeszcze w piątek dostała gorączki i robiliśmy na szybko badanie krwi. Jednak nic nie wykazało. Delikatnie podniesione CRP i nieznacznie leukocyty o niczym nie mówią. To może być pozostałość po infekcji, która właśnie się kończyła. Na szczęście w sobotę Agusia już był w całkiem niezłej formie. Spokojna, bez płaczu i napięć. Od poniedziałku zaczęliśmy pracę od początku. Szkoła, rehabilitacja w pełnym zakresie. Dzisiaj środa i odpukać, wszystko jest dobrze. Niech zostanie tak jak najdłużej. Teraz dziewczynka śpi. Wycieńczona po trzecim dniu zajęć. Niech odpoczywa. Sen to zdrowie.
Pozostała mi jednak trudna decyzja do podjęcia. Na 26 lutego mamy wyznaczony kolejny termin ostrzykiwania. Szczerze mówiąc nie wiem czy dobrze robię. Zdecydowałam, że pojedziemy. Dosyć krótko od antybiotyku, ale musimy jechać i zrobić coś, żeby pomóc dziewczynie. Zaledwie w poniedziałek pojechałyśmy na spacer. Dziecko szczęśliwe, spokojne. Jednak już pod domem widziałam, że nie siedzi dobrze w wózku, że zaczyna się denerwować. Następnego dnia Karolina musiała rozmasowywać prawe biodro :( Chwila szczęścia okupiona bólem. Czy kiedyś będzie tylko dobrze?

Problem kolejny, o którym już pisałam, to problem z zębami Agnieszki. Agnieszka w ciągu roku, właściwie nawet ostatniego półrocza ma poważny problem z zębami i przerostem dziąseł. Nie wiem dlaczego jej tak narastają. Nie jestem w stanie wydostać wszystkich mleczaków. A dodatkowym problemem jest fakt, że w Poznaniu nie chcą podjąć się leczenia Agnieszki. Powiem więcej, wystarczy, że usłyszą jakie to dziecko, odmawiają. Kierują gdzieś indziej. Gdzieś indziej mówią, że się tym już nie zajmują, że mieli taki oddział, ale teraz już nie mają. Zdesperowana zadzwoniłam tam, gdzie już kiedyś byliśmy i Agnieszki widok ich nie przerażała, a mają spore zaplecze medyczne. Tak, CZD Warszawa. Szokiem okazał się dla mnie termin wizyty w poradni. Jedziemy już 6 marca. Czyli zaledwie tydzień po botulinie. Mój stres sięga zenitu. W przychodni leży już wniosek na karetkę do podpisania. Czekam na skierowanie od pani doktor i jutro wysyłam wszystko do NFZ, do zatwierdzenia. Mam nadzieję, że chociaż z tym, nie będziemy mieli problemów. Jakby nie patrzeć, stomatologii dla niepełnosprawnych jest sporo w Poznaniu. Trzymajcie kciuki. Nie uśmiecha mi się jechać tak daleko, ale nie widzę innego wyjścia.
Życzę Wam zdrowia i spokoju moi kochani!
~~~~~~~~~~~
Nawiązując jeszcze do rozliczeń z tytułu 1%, chciałam Was prosić, abyście edytowali swoje pity w programie. Okazuje się, że nie wszystkie pity mają wpisany już cel, na jaki przekazujemy swój 1%. Wygląda na to, że wszystko zależy od pracowników urzędów skarbowych. Jednak są miejscowości, gdzie nie ma, wbrew zapewnieniom w reklamach, przepisanych danych z poprzedniego roku. Bardzo nam miło będzie, jeżeli zdecydujecie się przekazać swój 1% dla Agnieszki! Dziękuję wszystkim!!!!
DLA PRZYPOMNIENIA: